Eerst nog even iets over gisteren (en vandaag ook een beetje). Wij waren aan Kapiti-coast vertrokken bij een temperatuur van 15 °C, in Napier was het gisteren en vandaag ruim 30 °C. Het was dus niet alleen een cultuurschok.

Vandaag was het echt een topdag om nooit meer te vergeten. Ik heb ook lang getwijfeld over welke titel ik mijn blog zou meegeven. Uiteindelijk heeft voor mij althans het fenomenale uitzicht bovenop Te Mata het gehaald boven de Jan-van-Genten.

Deze morgen was het al om 09u30 verzamelen geblazen aan het kantoor van Gannet Safari's Overland voor een rit van 40 minuten met een 4x4 bus naar Cape Kidnappers en zijn kolonie Jan-van-Genten. Ik had al een beetje gespiekt op het net over wat we daar konden verwachten (in functie van mijn foto's), wat we daar gezien hebben overtrof mijn stoutste verwachtingen. Maar daarover later meer.

Cape Kidnappers is eigendom van een stinkend rijke Kiwi van Amerikaanse afkomst die (zogezegd) aan natuurbehoud wil doen. Net als bij Zealandia staat er een groot metalen hek rond om te vermijden dat er uitheemse predators het gebied in kunnen. Er huizen inderdaad enkele Takahé's, Kiwi's en zeldzame pinguïns. Maar het gebied omvat ook een golfterrein inclusief heliplatform. Volgens onze gids behoort dit tot de 25 meest exclusieve ter wereld en kost het handenvol geld om daar een rondje te mogen spelen. Mijn slecht karakter doet me dus besluiten dat het hek is geplaatst om te vermijden dat er konijnen het golfterrein vernielen. En waarschijnlijk krijgen ze daar dan nog geld voor ook.

Maar de kolonie Jan-van-Genten dus, want daar was het ons om te doen. Cédric was hier al eens geweest en had toen een 300-tal vogels gezien. Wij zijn allemaal verschoten van het aantal vogels dat vandaag aanwezig was: ruim 20.000 vogels verdeeld over vijf verschillende plaatsen op de kaap. Wij stonden letterlijk op twee meter van de grootste groep. Ik heb ze niet geteld maar het waren er zéér veel. We hadden ook het geluk dat de wind zeewaarts stond zodat we niet moesten meegenieten van de stank. Na een korte introductie kregen we ruim de tijd om er rond te lopen. Zo werd verteld dat de enige manier om de mannetjes en de vrouwtjes van elkaar te onderscheiden was om te kijken wie er af en toe met zeewier in zijn bek toekwam. Dat zijn de mannetjes, die het nest verder afwerken. Net zoals bij ons dus, ik ga naar de Gamma of den Hubo en Chantal zorgt voor de was en de plas. We stonden precies in een natuurdocumentaire van National Geographic of de BBC. Ik had het gevoel dat Sir David Attenborough elk moment op mijn schouders kon tikken om live commentaar te leveren. Echt een ervaring om nooit te vergeten.

Op het moment dat de wind landinwaarts draaide was het moment gekomen om terug te keren. We vingen nog flarden van het aroma op, de hoofdmoot was echter gereserveerd voor de volgende groep. We waren dus net op tijd ribbedebie richting Te Mata Peak waar we zouden picknicken en vooral genieten van het weidse zicht. Inclusief Bertolli-bomen (Cipressen). Ik voelde me net in Toscanië.

Na de middag hadden we een (korte) discussie over wat we in de namiddag zouden doen. Ik wou wat rondrijden in de buurt richting 'Taumata Whakatangi Hangakoauau O Tamatea Turi Pukakapiki Maungo Horo Nuku Pokai Whenua Kitanatahu' - inderdaad 85 letters - een gehucht in de buurt van Mangaorapa. Een plaatsje op de toeristische wijnroute zodat we de kans hadden om proefondervindelijk te bepalen of wijnen uit Hawkes Bay nu echt kwaliteitsvoller zijn dan die uit Marlborough. Niet dus want Chantal en Cédric wilden naar de pinguïns gaan kijken in het Nationaal Aquarium van Napier. Ik heb hiervoor gepast omdat ik de voorbije weken al genoeg van die dieren gezien had. Wijn ook trouwens, maar dit geheel terzijde.

In de vooravond zijn we in Napier het art deco verleden van de stad gaan opzoeken. Ze hebben hier het lef om te beweren dat ze de wereldhoofstad van de art deco zijn. Wat mijn part betreft mogen ze dan toch eerst even in den Belgique langskomen om het werk van Henry Van de Velde en Victor Horta te bekijken. Ze zullen dan vanzelf enkele tonen lager zingen. Voor morgen staat er weer een transfer op het programma. We verlaten voor de laatste keer de oostkust en rijden richting het Tongariro nationale park. Centraal op het Noordelijk eiland en midden in het vulkanische gebied.

Geschreven door DDM.reisblog