Vandaag was het heel ander weer dan gisteren. De mist was opgeklaard en vanuit ons huisje hadden we een mooi zicht op de top van de Ruapeho-vulkaan, de grootste van de drie en de enige die met sneeuw bedekt is. Blijkbaar slapen wij op de flanken van deze berg. Volgens het Department of Conversation (DOC) vertoont de Ruapeho vulkanische activiteit. Toch een beetje eng.

Cédric was in zijn nopjes want met dit mooie weer kon hij zonder veel problemen de Tongariro Alpine Crossing - een wandeling van ruim 20 km - aanvatten. Alleen moest hij iemand vinden om hem weg te brengen naar het startpunt en nadien te gaan ophalen aan het eindpunt. Jullie raden het al, ik was de taxichauffeur van dienst. Dit betekende wel dat wij onze activiteiten dienden aan te passen aan zijn tijdschema.

Ik dus op zoek naar enkele wandelingen die wij tussendoor konden doen. Op de kaart zag ik dat die naar de Tawhai-falls niet ver uit de buurt was. Die stond al zeker op het programma. Verder werden mijn hersens getriggerd door de zin: 'wandeling van Highland Park naar de Taranaki Falls'. Highland Park betekent voor mij whisky, dus deze moest er zeker bij zijn.

Wij - Chantal en ik - begaven ons eerst naar het vertrekpunt van de wandeling naar de Tawhai-falls. Op een dik halfuur waren we al terug, Een mooie waterval trouwens. Daarna gingen we op zoek naar Highland Park, het vertrekpunt van de tweede wandeling. Ik hoopte er één of andere replica van de stokerij op de Orkney-eilanden terug te vinden. Maar totaal niets, zelfs geen informatiebord over de wandeling zelf. Wel vonden we aan het infokantoor van het DOC informatie over een wandeling die nagenoeg dezelfde wegen volgde. De wandeling naar de Taranaki Falls bracht ons achtereenvolgens door lavavelden begroeid met heidekruid, door bossen en na de waterval door andere lavavelden begroeid met varens die ik hier nog niet gezien had. Het uitzicht op de drie vulkanen was fenomenaal. In totaal hebben wij over de twee wandelingen samen toch een dikke 13 km afgestapt.

Tussendoor werden we door Cédric gebriefd over het verloop van zijn tocht, ik had al snel in de gaten dat we hem vroeger konden afhalen dan was voorzien. In plaats van de lift te nemen naar de top van de Ruapeho gingen wij op zoek naar een etablissement waar we onze dorst konden lessen. Ik heb ondertussen geleerd dat wat commercie betreft je je hier aan totaal onlogische zaken kan verwachten. Het enige dat geopend was was het bergstation van de kabelbaan. Ze verplichten je dus om een ticket te kopen om aan drinken te raken. Koppelverkoop kan je het wel niet noemen want het hapje en drankje kreeg je er quasi gratis bij. Het uitzicht op de roestige puimsteen- en basaltrotsen zelfs geheel gratis. Niets groen viel er te bespeuren. Maar ook geen wandelwegen. Wat mij betreft hadden ze evengoed de cafetaria van het dalstation kunnen opendoen.

Morgen verkassen we richting New-Plymouth - op aanraden van Cédric - want er zijn mooie wandelingen te doen op de flanken van Mount Taranaki, de vulkaan die in de Lord of The Ring-films model stond voor Mordor. Zijn pijp is na de lange wandeling van vandaag (voorlopig) wel uit, maar een goede nachtrust doet waarschijnlijk wonderen. Ik ga alvast op zoek naar andere activiteiten die we daar kunnen doen.

De weg richting Mount Taranaki loopt via de State Highway 43 oftewel The Forgotten World Highway, een gravelroad van 150 km. We moeten door de smalle Moki-tunnel. Met de brede auto raken we daar misschien niet door. Als jullie morgen niets meer van ons horen zijn we waarschijnlijk in de tunnel blijven steken. Kom gerust af en breng een koevoet mee om ons te bevrijden.

Geschreven door DDM.reisblog