Gisteren waren we op Kapiti-island te gast bij een Maori-familie. Iets voor acht moesten we ons al melden voor de check-in in het kantoor van Kapiti Island Nature Tours. We dachten allemaal dat dit enkel was om onze bagage te droppen en dat we daarna nog tijd hadden voor het ontbijt. Niet dus. Wij, lees onze schoenen en onze bagage, werden onderworpen aan een biosecurity-check. Dit om te vermijden dat we ongewenste roofdieren en insecten zouden meenemen naar het eiland. Ons ontbijt hebben we dan maar verorberd op het eiland zelf. En zelfs dat mochten we eigenlijk niet meenemen want het was niet verpakt in verzegelde containers. Blijkbaar gelden er voor de locals andere regels want het lunchpakket dat we kregen voor de middag kwam van dezelfde bakker dan waar wij onze croissant hadden gekocht. Die locals houden van dubbel werk want op het eiland zelf werden we opnieuw onderworpen aan net dezelfde biosecurity-check als op de wal. IJverige mensen!

Eerst volgde nog een korte introductie over de familiegeschiedenis, de wandelmogelijkheden en de dieren die op het eiland verblijven. Dit zijn er heel wat waaronder de alomtegenwoordige kaka's, Hihi's, Weka's, Belbirds, Toui's maar ook de Kereru (grote duif), de Ruru (uil), de zeldzame Black Spotted Kiwi en de nog zeldzamere Takahé. Van deze inheemse kip met een rode snavel bestaan er wereldwijd nog slechts een 500-tal exemplaren. En het is net daarom dat Kapiti-island voor bekend staat: als reservaat voor deze beschermde dieren. Vandaar ook de dubbele biosecurity-check.

Cédric koos voor de moeilijkste beklimming richting top (500 m). Chantal en ik voor een iets langer maar minder stijl pad. Ik moest onderweg denken aan de film '50 tinten grijs' - neen , die hebben we niet gezien - maar dan aan de versie '50 tinten groen'. Zo verscheiden was de begroeiing. We hoorden de vogels wel, zien was iets anders. Eens we aan een voederplaats kwamen veranderde dit. Het was een komen en gaan van allerlei kleine zangvogels, waaronder de Hihi. Dit deed ons besluiten om daar te blijven zitten om onze bokes op te eten. Zoals voorspeld kregen we al snel bezoek van een Weka en een Kaka. Die waren beiden zo onbeschoft om mee aan te schuiven.

Ondertussen had Cédric ons vervoegd en zijn we samen afgedaald tot aan de boot die ons naar onze logies aan de noordkant van het eiland bracht. Eens ingekwartierd hebben we de ruime omgeving van de lodge verkend. Het was daar precies Zaventem. Letterlijk honderden vogels zagen we passeren. Top of the bill: een Takahé! Na het avondmaal bereid door de vrouw des huizes gingen we nog op zoek naar de Kiwi, die hebben we deze keer niet gezien. Wel enkele Ruru's. Het was in elk geval een topdag.

Na het ontbijt deze morgen werden we met de boot naar het vasteland gebracht en zijn we vertrokken naar Napier, onze volgende halte. Napier is vooral bekend voor zijn art deco. Maar ook voor de kolonie Jan-van-Genten (maar dat is voor morgen). Napier is ook de hoofdplaats van Hawkes Bay, een wijngebied dat de concurrentie aangaat met de Marlborough wijnstreek die we eerder bezochten. De streek is natuurlijk niet zo groot. Men beweert echter dat de wijnen die men hier produceert kwaliteitsvoller zijn dan die van hun tegenhanger op het Zuidereiland. Aan de hand van een steekproef kan ik jullie vertellen dat dit niet (altijd) waar is. Ze kweken hier wel andere druivenrassen zoals de Syrah en de Malbec maar hun Cabernet Sauvignon en Pinot Noir smaakt nagenoeg hetzelfde. Dit werd bevestigd door het feit dat deze laatste wijnen gemaakt worden van druiven die zijn ingevoerd vanuit de Marlborough. Dus toch een beetje valsspelen?

Geschreven door DDM.reisblog