Deze morgen na ons ontbijt vertrokken richting Duntroon voor onze volgende stop. Ik moest daarbij denken aan de postulaten van Euclides (dank u google). Eén ervan zegt dat de kortste weg tussen twee punten een rechte is. Ik had me dus verwacht aan een trip van maximaal twee uur en een half over de Lindis Pass. Cédric had natuurlijk een ander gedacht. Onder het motto 'daar zijn we al geweest' stelde hij een route voor over de Danseys-pass. Volgens hem maar een klein uurtje langer.

Zo gezegd zo gedaan. Zoals steeds kwamen we onderweg verschillende landschappen tegen. Gaande van het wijngebied van Central Otago, over een maanlandschap tot een kopie van de Schotse Highlands maar dan zonder whisky. De 20 km over de pas waren echt prachtig. Wel onverhard en zéér smal. Plaats voor een fotostop was er bijna niet. Uiteindelijk zijn we zonder veel problemen de pas over geraakt. Alleen Chantal heeft volgens haar enkele jaren minder te leven.

Na een verplichte stop in het fossielenmuseum van Duntroon was het tijd om onze accommodatie te gaan opzoeken. Dit vergde wel wat tijd want zelfs google maps stuurde ons de verkeerde kant uit. Het huis zelf was modern ingericht en iedere slaapkamer heeft zijn eigen badkamer. Pure luxe en geen gevecht meer over wie eerst de douche in moet. En wat een uitzicht, precies of wij hebben daar een abonnement op.

Deze avond gaan we dus naar de pinguïns in Oamaru. Spijtig genoeg mag je daar geen foto's nemen, ik heb er dus enkele opgezocht op het net. Morgen een klein beetje rustdag zodat we optimaal gebruik kunnen maken van de aanwezige wasmachine.

Geschreven door DDM.reisblog