Weer vroeg wakker vandaag. Het zal wel aan mij liggen zeker? Terwijl de rest van het gezelschap nog slaapt wil ik jullie alvast wat meer vertellen over Tekapo. Dit is een klein stadje met een 600-tal inwoners en wordt beschouwd als de toegangspoort tot het Mount Cook National Park met zijn vele outdoor-activiteiten. Als ik hierbij vertel dat Mount Cook met zijn 3742 m de hoogste berg van Nieuw-Zeeland is begrijpen jullie zeker dat we ander weer zullen krijgen want dat was de voorbije dagen ronduit schitterend. Twee weken geleden was het er nog maar 1° C op de middag, nu geven ze toch al temperaturen op van een 15-tal graden. Hopelijk houden we het er wel droog.

De omgeving van Tekapo is in 2012 uitgeroepen tot 'Dark Sky Reserve'. Het Mount John Observatory van de University of Canterbury beschikt over 5 telescopen en is één van de grootste van de zuidelijke hemisfeer. Het observatorium kan je bezoeken. Ze doen meerdere tours per nacht. Cédric had enkele maanden geleden al aangeraden om te reserveren want het observatorium is druk bezocht. Wij zijn drie nachten in Tekapo en hadden nog slechts plaats voor de tour van zaterdag om middernacht.

Ik hoop alleszins dat we de melkweg in al zijn glorie kunnen bewonderen (zie ook foto van het internet). Onze reisleider is ondertussen wakker en vertelt dat je die eigenlijk in heel Nieuw-Zeeland kan zien, zelfs in Wellington met al zijn lichtvervuiling. Langs zijn neus weg vertelde hij erbij dat de Aurora Australis (zuidelijke tegenhanger van het noorderlicht) regelmatig kan zien. Dit laatste doet me echt watertanden!

Na het ontbijt zijn we vertrokken voor een tocht van 350 km door voornamelijk agrarisch gebied. Agrarisch betekent in Nieuw-Zeeland vooral schapen en in dit seizoen dus lammetjes. Van al dat schaapjes tellen wordt een mens vreselijk moe, toch heb ik mijn taak als copiloot volbracht zonder in slaap te vallen. De schaapjes hou ik in reserve tot wanneer ik nog eens wakker lig van het geknor van mijn levenspartner.

Al bij al verliep de transfer vrij vlot zodat we al kort na de middag in Tekapo aankwamen. Te vroeg om onze vakantiewoning te betrekken maar wel juist op tijd om deel te nemen aan een cursus 'selfies nemen voor dummies'. De lokale toeristische dienst had gezorgd voor busladingen specialisten terzake die maar al te graag bereid waren om hun kunnen te tonen aan de cursisten. Je kan het zo gek niet benoemen of ze deden het voor, zelfs tot op restaurant. De resterende tijd voor we konden inchecken werd dus op een zéér amusante manier opgevuld.

Ik had dus eigenlijk spijt dat het tijd was om in te checken bij ons verblijf voor de komende drie dagen. Dit gevoel veranderde als snel toen ik ons onderkomen zag. Dit was geen vakantiewoning maar een VAKANTIEWONING! Wij zijn al veel op verlof geweest maar dit hebben we nog niet veel tegengekomen: state of the art en wat een uitzicht. Als dit de referentie is voor de rest van onze reis dan kan het alleen maar beteren. Het enige wat de vreugde een beetje kon temperen was het weer: zoals jullie op de foto's kunnen zien was het vandaag zwaar bewolkt met af een toe een beetje regen. Foto's van de melkweg zitten er dus zeker niet meer in. Vandaag althans, want onze host wist te vertellen dat het weer morgen en vooral zondag veel beter zou zijn. Dus we blijven hoopvol.

Als jullie nu denken dat we vandaag veel hebben meegemaakt, er komt nog. Tussen de soep en de patatten stuurde Cédric het gesprek richting zijn bril. Er staan daar volgens hem zoveel krassen op dat hij er bijna niet meer door ziet. Hij stelde voor om - wanneer we samen in Wellington zijn - naar de optieker te gaan om een nieuwe bril te kiezen. Van het verschieten ben ik van mijn stoel gevallen en hebben ze mij moeten wegdragen naar de infirmerie. Daar bleek de schade mee te vallen: mijn Visa-kaart was niet kapot.

Geschreven door DDM.reisblog