Gisteren zijn we dus beland in een Belgisch café. De kans dat je daar landgenoten tegen het lijf loopt is er groter dan elders in Wellington/Nieuw-Zeeland. Aan luidruchtige noorderburen echter geen gebrek. Ik had die eerder al stilgekregen maar dat was maar van korte duur. En ja hoor, ons Chantalleke raakte al snel in gesprek met een koppel. Hij van 't stad, wij van de parking en zij van Namen. Door dit intermezzo was het al donker toen we richting onzen beddenbak gingen.

Gelukkig werden we onderweg aangesproken door een duidelijk beschonken persoon die zich voorstelde als een Schepen van de stad. Of hoe noemen ze dat hier? Hij kwam (dixit) van een event. Na een praatje was hij zo vriendelijk om ons de weg te wijzen. Ik denk daarom dat we de Schepen van GPS-zaken zijn tegengekomen.

Zover het relaas over gisteravond. Vandaag op het programma: in de voormiddag een bezoek aan het nationale museum Te Papa. Na de middag naar de brillenmarchand want Cédric komt ons vandaag terug vervoegen. Te Papa was speciaal. Een soort natuurhistorisch met ook aandacht voor de Maori-cultuur en WO1. Het was dit dat ik zeker wou zien. Het gedeelte over WO1 ging over het fiasco van Gallipoli, het was geanimeerd met levensechte poppen gecreëerd door de Weta-studios. Dat zijn die van de special effects in de Lord of the Rings-films. Dat belooft dus voor morgen wanneer we studio's gaan bezoeken.

Wat me ook opviel: in Wellington hebben ze hun eigen versie van het 'ampelmanneke' uit Berlijn: op het eerste zicht een kakmanneke. Dit is natuurlijk oneerbiedig uitgedrukt want zowel het rood als groen manneke zijn taferelen uit de haka-dans.

Deze avond gaan we naar Zealandia, een bird-sanctuary. Ik heb me laten vertellen dat als we braaf zijn mogelijks de kiwi kunnen zien. De echte, niet de groene patat die ze fruit noemen.

Geschreven door DDM.reisblog