Deze morgen al om 08u30 vertrokken. We hadden volgens google immers een autorit voor de boeg van een 500-tal kilometer. Ik heb ondertussen al wel geleerd dat je in Nieuw-Zeeland de afstand beter kan uitdrukken in tijd. In dit geval 6 uur, zonder tussenstop. Door de problemen op de SH6 reden we via de SH73 oftewel de Arthur-pass, een bergpas tussen Christchurch en Greymouth aan de westkust met een lengte van 150 km en een hoogte van om en bij de 1000 m. Door het vele verkeer (ook de vrachtwagens moesten langs hier), enkele wegenwerken en de vele Jucy's deden we er geen 6 uur over, maar bijna 8 uur. En dit zonder tussenstop of koffiepauze. Het was echt een slakkengang met al die schildpadden voor ons. Uiteindelijk kwamen we rond 17u30 aan in Greymouth. Het reisbureau had laten weten dat we daar best proviand voor de komende dagen konden inslaan, want in Punakaiki, met de auto zo een 40 minuten verderop is er niets, geen winkel, geen ATM en geen benzinestation. Niente.

Onderweg naar de Arthur-pass reden we hoofdzakelijk langs volkomen vlak agrarisch gebied. Vanaf Methven veranderde dit stelselmatig naar een hoog Alpien-landschap wat me deed denken aan onze vele vakanties in Oostenrijk. Eens de pas over kregen we weer een totaal ander landschap met de typische begroeiing van het regenwoud: heel dicht op elkaar en veel varens. Wat ook anders was was het weer. Voor de pas een zonnetje en zo een 20 °C, na de pas was het nog maar 12 °C en reden we op een bepaald moment door de wolken. De weg tussen Greymouth en Punakaiki ligt pal naast de zee. Strand is er niet, enkel rotskust wat dan weer mooie beelden oplevert. Maar dat zal pas voor morgen zijn.

Wat me al eerder was opgevallen is dat ze hier speciale verkeersborden hebben die waarschuwen voor de aanwezige dieren. We hadden dit al gezien voor de pinguïns en de zeeleeuwen. Maar hier een eerste keer voor de kiwi.

Het moment suprème van de dag moest dan nog komen. We hadden beslist dat we zelf gingen koken. Ik heb er van genoten om dit samen met Cédric te kunnen doen. Ik stond er van versteld hoe hij op het anderhalf jaar dat hij hier nu is, is uitgegroeid van moederskindje tot iemand die volledig onafhankelijk is en zelf initiatief neemt. De avond eindigde wel in mineur. Pas bij het afruimen hebben we geconstateerd dat er geen afwasmachine aanwezig is. Dus alle macht aan de afwas!

Geschreven door DDM.reisblog