Voor ik aan het relaas van deze dag begin ga ik iets meer vertellen over de pinguïns in Oamura gisteravond. Ik stond daar eerder sceptisch tegenover omdat ik alles een beetje te 'gemaakt' vond overkomen en dat het enkel de bedoeling was om de nodige centjes uit onze zakken te kloppen. Niet dus, het Penguin-center van Oamura werkt op een wetenschappelijke basis en doet er alles aan om de bedreigde Blauwe Pinguïn te beschermen. De pinguïns waren daar al heel lang en zorgden enkel voor de nodige overlast waardoor de kolonie onder druk kwam te staan. Enkele locals, het DOC (department of conservation) en de lokale overheid zijn dan vanaf 1993 - ja, zo lang al - gestart met een project om de kolonie te beschermen. Door de jaren heen is dit uitgegroeid tot de belangrijkste toeristische trekpleister in deze regio. En als iets geld oplevert verdwijnt de overlast vanzelf. Typisch mens!

Het geheel komt inderdaad gemaakt over, wie bouwt er nu een tribune om naar een pinguïn te kijken? Het zorgt wel voor de nodige inkomsten om de wetenschappers hun werk te laten doen. Een gulden middenweg dus. Door de speciale frequentie van de verlichting hebben de pinguïns daar trouwens geen last van en doen ze gewoon hun ding: kort na zonsondergang massaal aan land komen en in groep richting hun nesten waggelen, in totaal werden er gisteravond zo een 300-tal geteld.

Ik kan ook best begrijpen waarom je daar geen foto's mag van nemen. Om het spektakel niet te verstoren wordt je verzocht om stil te zijn en op je plaats te blijven zitten. Een verantwoord persoon zou vandaar dan mogelijks nog iets deftigs op zijn sensor krijgen. Maar met het aanwezige publiek (busladingen vol) had ik daar zo mijn twijfels over. Dus zero-tolerance. Toch had ik spijt dat ik mijn camera thuis had gelaten. Vooraf (en nadien) was er tijd en ruimte genoeg om foto's te maken. We zagen daar zeehonden (op minder dan 5 m), een kolonie aalscholvers (niet alleen te zien maar ook te ruiken) en nadien verschillende pinguïns op de parking en in de haven.

Het was al donker toen we terug aan ons huis arriveerden. Door de bewolking heen was een prachtige sterrenhemel te bewonderen. Dit doet me dromen om deze avond een nieuwe poging te wagen om de melkweg op papier te zetten. Straks eens gaan kijken op photopills of die in deze regio te zien zal zijn.

Vandaag weer een semi-rustdag. Chantal maakt gebruik van de aanwezige wasmachine om de zak met vuile was te ledigen en ik heb een poging gedaan om de auto een beetje te ontdoen van het aangekoekte stof na de gravelrit van gisteren. Cédric doet wat hij al sinds gisteren doet: klagen dat het internet niet goed werkt. Na de was en de plas vertrekken we in de namiddag zonder te weten waar naar toe. Ik wou in de onmiddellijke buurt van ons vakantiehuis blijven en hier een wandeling maken. Cédric wou iets verderop gaan wandelen in een bos met veel watervallen. En naar waar zijn we geweest: Shag Point en Katiki Point Lighthouse aan de kust want Chantal wou zeehonden zien. Wie draagt er ten huize De Meyer de broek?

En dat we er gezien hebben! Tientallen, op een bepaald moment lagen ze bijna op het wandelpad. Als ik ze zo bezig zag moest ik denken aan de reactie van Sandra die wil terugkeren als zeehond. Heeft ze ongelijk? Op het einde - net voor de vuurtoren - hebben we zelfs een zeekoe gespot. En wind dat er was, we hadden moeite om ons recht te houden. Ik was dus een beetje bang dat de foto's niet scherp zouden zijn omdat we de camera niet stil konden houden. Een uitvlucht die ik moet onthouden.

Onderweg naar huis zijn we dan gestopt in een brouwerij in de buurt van de pinguïnkolonie van Oamura. Mijn kennersoog had die gisteren al opgemerkt toen we daar waren. Uiteindelijk heeft ieder van ons dus zijn zin gekregen. En de melkweg, niet te zien want zwaarbewolkt.

Geschreven door DDM.reisblog