Ik ben juist even gaan kijken op wikipedia pagina over de Doubtfull Sound, geologisch gezien is dit geen 'sound' maar een fjord, mijn twijfel was dus zeker gegrond. Ik was niet alleen: ook Kapitein Cook twijfelde. In 1770 vroeg hij zich af of hij de fjord in kon varen met zijn zeilschepen en of er dan nog wind genoeg zou zijn om er te kunnen manoeuvreren. De fjord kreeg daardoor de naam 'Doubtfull Harbour'. Pas in 1998 werd de naam officieel 'Doubtfull Sound'.

Toen wij onze reis aan het plannen waren hebben wij in eerste instantie ook getwijfeld welke fjord wij zouden gaan bezoeken: de Doubtfull Sound of de nabijgelegen Millford Sound. De Doubtfull Sound is breder en groter, de Millford Sound dan weer ruwer. Die van Millford is makkelijker toegankelijker waardoor het er daar dan weer drukker is. Het was dit argument dat ons vorig jaar deed kiezen om de Doubtfull Sound te gaan bezoeken en de tickets bestelden. Ja, ja een jaar op voorhand omdat er weinig tickets beschikbaar zijn. So far, so good, totdat Cédric dit te horen kreeg, geologisch gezien is de Millford Sound voor hem het meest interessant. Wat ons opnieuw deed twijfelen om de Millford Sound toch nog te bezoeken. Die eeuwige twijfel toch! Eens diep in de portemonnee gekeken, en ja er zat nog genoeg in om onze plaats te reserveren voor een boottocht op de Milford Sound. Maar dat is voor zondag.

Waar niet over wordt getwijfeld zijn de neerslaghoeveelheden in de regio: het regent hier 182 dagen per jaar met gemiddeld 6813 mm neerslag. Gisteravond had ik de indruk dat ze die 7 liter er in één keer hebben uitgegoten. De volgende dagen wacht ons dus mooi weer :).

Om 10u30 werden we verwacht aan het bezoekerscentrum van Lake Manapouri aan de Pearl Harbour wharf in Manapouri. Na een boottocht van een uur over Lake Manapouri wachtte ons nog een busrit van een uur over de Wilmot Pass om daarna in Deep Cove in te schepen voor een drie uur durende tocht over de Doubtfull Sound. En daarna dezelfde weg terug, we waren dus even bezig.

Zoals verhoopt liet de zon zich in de namiddag toch enkele malen zien wat zeer mooie beelden van de fjord met zijn vele zijtakken en watervallen opleverde. Op het einde van de fjord - of moet ik zeggen het begin - voor alle duidelijkheid daar waar de fjord en de Tasmaanse zee elkaar ontmoeten werden we letterlijk weggeblazen door de felle wind. Al een geluk dat we daar een kolonie pelsrobben en de zeldzame Fiordland pinguïn hebben kunnen spotten.

Het hoogtepunt van de tocht was voor mij het moment waarop de kapitein de motoren van het schip stillegde. De stilte was oorverdovend! Enkel het geluid van kabbelend water en af en toe een vogel. Hoe raar het ook klinkt, ik had op dat moment niks last van mijn tinitus.

Geschreven door DDM.reisblog