Het is nu 07u30, een beetje later dan ik gewoon ben begin ik te schrijven aan de inleiding van mijn dagelijkse blog. Zoals jullie weten zijn wij de voorbije nacht het Mount John Observatory gaan bezoeken. We kregen daar enorm veel informatie over hun werking en waarom dit hier in Tekapo al vanaf in de jaren 60 van vorige eeuw werd gebouwd en ondertussen is uitgegroeid tot het 2de grootste van de zuidelijke hemisfeer. Dit heeft alles te maken met het Apollo-programma van de NASA, dit station was toen het belangrijkste om hun ruimtemissies te (kunnen) begeleiden. Weer eens iets bijgeleerd.

Na een korte inleiding over ons sterrenstelsel en de Melkweg kregen we de kans om door drie van hun sterrenkijkers te kijken. We zagen onder andere Saturnus met zijn ringen, Jupiter met zijn manen (= eigenlijk een pulserende gasmassa), de kraters van de maan, andere sterrenstelsels en meteorenzwermen. Enorm interessant.

Wat ik ook heb bijgeleerd is dat eens je ogen gewend zijn aan het donker je merkt hoeveel licht de maan eigenlijk geeft en hoeveel schaduw dit dan weer geeft. Dit deed mij bedenken dat het eigenlijk aan de 'lichte kant' was om de Melkweg met al zijn kleurenpracht op de foto te krijgen. Niet dat ik mij al wil verontschuldigen dat ik wat dit betreft ne prutser ben, maar toch ... . Voor de kenners: sluitertijden van 4'' tot 8" bij een diafragma van f1.8 en een ISO van 2000 zegt toch veel. Ik ben benieuwd hoe de foto's er gaan uitzien. Maar dat is voor later. Daarom deze tip voor mijn vrienden die de ambitie hebben om ooit het noorderlicht te willen fotograferen: plan jullie reis in bij nieuwe of halve maan.

Wat ook voor extra lichtvervuiling zorgde was de aurora australis. We stonden nog geen kwartier op de top en werden al getrakteerd op een groenige, moeilijk waarneembare schijn. Nog iets later werd dit feller en kwamen er nog rode banden bij en werd alles al duidelijker zichtbaar met het blote oog en zeker op de sensor van mijn camera. Dit heeft geduurd tot we werden verzocht om naar onze bus te gaan (en waarschijnlijk nog veel langer). Dus twee voor de prijs van één!

Hoe zacht ook, dit zuiderlicht had ook zijn invloed in de totaliteit van het aanwezige licht. Moet ik hier gelukkig mee zijn? Natuurlijk! Waarschijnlijk komen er nog wel kansen om de Melkweg met al zijn kleurtjes te bewonderen. De foto's heb ik zelf snel bekeken, het pimpen in lightroom zal voor later zijn. Ik geef jullie er alvast twee mee.

Rond een uur of negen komt de rest van het gezelschap mij vervoegen. Pas dan valt het mij op dat er buiten heel mooi licht op het meer en de achterliggende bergen valt. Tijd dus voor de eerste foto van de dag. Blijkbaar was ik niet alleen die dat opgemerkt had want tijdens het ontbijt wordt er door de toeristische dienst een nieuwe workshop 'selfies' georganiseerd, deze keer voor gevorderden, inclusief stylisten en een volledige fotostudio. En dit vlak voor ons raam. Top service!

Rond de middag vertrekken we richting Cook Village voor een wandeling. We dachten eerst aan de Hooker Valley-track maar onze host had dit afgeraden omdat het wandelpad te populair is. Bovendien was het niet zeker of het pad al geopend was na de felle regen van eergisteren. We kozen voor een wandeling naar de Tasman-gletsjer. Iets moeilijker maar onze inspanningen werden beloond met een fantastisch uitzicht op de bergwereld.

Voor morgen staat er een nieuwe transfer op het programma. We verhuizen naar de Catlins in het zuidoosten en gekend voor zijn ruige kusten en wildlife.

Geschreven door DDM.reisblog