Hello lieve volgers,

Allereerst wensen we jullie allemaal een gezond en gelukkig 2017!

Na vier weken op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland te hebben rondgetoerd in onze P(r)ötter, was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van het Zuidereiland, maar helaas ook afscheid van onze trouwe campervan. Met een zogenaamde 'relocation-car' vervolgden we onze weg van Christchurch naar Auckland. Relocations zijn populair in Nieuw-Zeeland en betekenen net zoveel als het gratis(!) van A naar B brengen van een auto. Dit klonk ons uiteraard als muziek in de oren en zo reden we in vijf dagen de 1.100 kilometer naar Auckland. Onderweg namen we de noodzakelijke autoferry die ons door de 'Cook-straat' van het Zuider- naar het Noordereiland bracht.

De meeste toeristen zijn enthousiaster over het Zuidereiland dan over het Noordereiland maar wij hadden nog een volle agenda voor de laatste achttien dagen van onze reis op het Noordereiland. Onze eerste bestemming hier was Wellington, een van de kleinere hoofdsteden ter wereld. In tegenstelling tot de meeste steden in Nieuw-Zeeland heeft Wellington wel een hoop te bieden. We genoten van de verschillende leuke barretjes, maar het hoogtepunt was toch wel Te Papa, het nationale museum van het land. In dit gigantische interactieve museum werd ons alles bijgebracht over de historie, de natuur en de mensen van Nieuw-Zeeland. Aardbevingen en vulkanen, twee veelvoorkomende natuurverschijnselen in het land worden op een interessante wijze uitgelegd. Ook de Maori, de oorspronkelijke bewoners, en hun gebruiken worden uitgebreid besproken. Omdat Wellington ons zo goed bevalt blijven we een dag extra, waardoor we daarna in een ruk door dienen te rijden naar Auckland voor het inleveren van onze relocation-car.

De vijf dagen voor Kerstmis zullen we in een kleine 'dinkytoy' door Northland (de Noordelijkste provincie) crossen. In Northland is het weer ons gunstig gezind en krijgen we echt het idee dat de zomer op het punt van beginnen staat. In het gebied ter grootte van Nederland is het landschap weer bijzonder verrassend. We bezoeken hier een Kauri-bos, een bos met de oudste en grootste bomen van Nieuw-Zeeland. De Maori geloofden dat in het begin der tijden Moeder Aarde en Vader Hemel verbonden waren en tegen elkaar aanzaten. Hun oudste zoon, Tane Mahuta (de Heer van het woud), liet enorme bomen groeien waardoor de hemel naar boven werd geduwd en Moeder en Vader van elkaar gescheiden werden. Zo was er licht en leven mogelijk op aarde. De grootste boom heet dus ook Tane Mahuta en zijn leeftijd wordt geschat op 2500 jaar.
Een ander belangrijk punt voor de Maori is Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van heel Nieuw-Zeeland. Op deze idyllische plaats komen de Tasmanzee en de Grote Oceaan samen. Dit natuurwonder levert ontzettend mooie taferelen op, aangezien de twee verschillende kleuren water zich hier letterlijk mengen. Precies op het punt waar de twee zeeën samenkomen staat een oeroude boom. De Maori geloven dat, op het moment dat iemand sterft, de ziel van de overledene zich hier begeeft naar de rand van hun geliefde land en hier via de wortels van de boom de zee in duikt, om naar het eeuwige leven in hun oude vaderland Hawaiki te gaan.

Vanuit Cape Reinga reden wij naar beneden naar Ninety Mile Beach. Dit gigantisch uitgestrekte strand is in werkelijkheid slechts 55 mijl lang, maar er was niemand die ons de naamkeuze kon verklaren. De camping waar wij sliepen lag in de middle of nowwhere, waardoor wij het prachtige strand praktisch voor ons alleen hadden. Voor het avondeten hadden wij echter geen supermarkt nodig. Een grote emmer en onze eigen graafwerkzaamheden waren genoeg om twee avonden verrukkelijk te eten. Op het strand bevonden zich namelijk duizenden 'tua-tua's', een Nieuw-Zeelandse variant op de Zeeuwse mosselen. Door het uitvoeren van de 'tua-tua-dans' (lees: de twist dansen en met de voeten in het zand graven) lieten deze schelpdieren zich steeds makkelijker vangen. Zo kwam het dat wij als heuse jagers en verzamelaars twee avonden kilo's aan verser dan verse 'tua-tua's' aten, alvorens in de hoge duinen te genieten van de zon die letterlijk in de zee zakte. Door de hoge temperaturen en de bijzondere ervaring vergaten we haast dat het bijna Kerstmis was. Om toch een beetje in de kerstsferen te komen hadden we een mooi appartement geboekt in het centrum van Auckland. In de grote kathedraal gingen we op kerstavond naar de zogenaamde 'kindermis'. De Kathedraal was afgeladen vol en door de vele kerstliederen, het origineel uitgebeelde kerstverhaal en de enthousiaste pastoor kwamen wij toch een beetje in de kerstsfeer. Toch was het vreemd om daarna in een t-shirt en korte broek de kathedraal uit te lopen. Nog vreemder was onze Eerste Kerstdag. We gingen naar een van de grotere stadsstranden waar hele families bij elkaar waren gekomen om Kerst te vieren. Waar de kinderen aan het rugbyen waren, maakten de volwassenen de bbq aan. Geen worstenbroodjes of kalkoen te zien hier, alleen hamburgers en bbq-worsten. Na deze bijzondere Kerst was het voor ons tijd om onze nieuwe, kleurrijke campervan op te halen waarin wij de laatste negen dagen van onze reis zouden doorbrengen.

In tegenstelling tot onze dierbare P(r)ötter voldeed deze campervan gelukkig wel naar behoren. Ons eerste ritje in deze hippe bolide bracht ons naar de groene heuvels nabij Matamata, bij het grote publiek voornamelijk bekend als de 'Shire' of 'Hobbiton'. Dit prachtig stukje Nieuw-Zeeland doet in de Lord of the Ring- en de Hobbit-films dienst als thuis van de Hobbits. Toen regisseur Peter Jackson met de helikopter over de prachtige groene heuvels met grazende schapen heen vloog was hij direct verkocht en liet hij in samenspraak met de landeigenaar Hobbiton bouwen. In de groene heuvels zijn nu allemaal schattige kleine huisjes met ronde deurtjes gebouwd waar de kleine Hobbits wonen. Dankzij tientallen fulltime tuinmannen is het hele dorpje perfect onderhouden, groeien er echte groenten en lijkt het alsof het dorpje daadwerkelijk bewoond is. Er woont echter niemand, wat niet wil zeggen dat er niks te doen is. Ieder kwartier komt er een volle buslading toeristen aan in het dorpje. Na de rondleiding werden we ontvangen in de 'Green Dragon', de gezellige pub van Hobbiton waar uiteraard het enige echte (en erg lekkere) Hobbitbier wordt gebrouwen. We genoten volop van onze toer hier en het kijken van de films zal voor ons in het vervolg een speciale herinnering oproepen!

Ook onze laatste grote wandeling van de reis, de Tongariro-crossing, hield verband met de Lord of the Rings films. We kwamen namelijk langs de Ngauruhoe vulkaan kwamen, die in de films dienst doet als Mount Doom. De Tongariro-crossing staat te boek als een van de mooiste eendaagse wandelingen ter wereld. En met recht mogen wij zeggen! Tijdens de 25 kilometer lange wandeling leek het alsof we onze op een andere planeet bevonden. Een planeet met recent uitgebarsten vulkanen, extreem blauwe meren, besneeuwde bergtoppen en geen enkele dieren. We hadden wederom geluk met het weer want we konden gigantisch ver kijken en zullen verder de foto's laten spreken...

Naast een Kerst aan de andere kant van de wereld luidden we ook het nieuwe jaar in in zomerse sferen. We wilden de jaarwisseling niet zomaar voorbij laten gaan en bezochten op 31 december Rhythm & Vines, met 15.000 bezoekers het grootste en meest populaire festival van Nieuw-Zeeland. Het festival vond plaats in Gisborne, de stad die op 1 januari als eerste stad ter wereld de zon van het nieuwe jaar op ziet komen. Midden tussen de wijngaarden keken we nog één keer terug op het voor ons fantastische jaar 2016 en hieven we onze plastic beker bier op het jaar 2017, waar we ook weer een memorabel jaar van hopen te maken!

Tijdens onze hele reis hebben wij geweldige ontmoetingen gehad met mensen van verschillende achtergronden, maar we hadden het gevoel dat overal de deur voor ons open stond. In Nieuw-Zeeland was dit niet anders. In Australië ontmoetten we een gepensioneerd Nieuw-Zeelands koppel dat ook met een wereldreis bezig was. Hoewel ze zelf tijdens ons bezoek aan Nieuw-Zeeland nog aan het reizen waren, stonden ze er op dat we bij hun familie langsgingen. Zonder ons ook maar te kennen werden we door de familie ontvangen als oude vrienden, kregen we direct een slaapkamer aangeboden en beleefden we een geweldige avond.
Een echtpaar dat we in Laos leerde kennen nodigde ons in hun huis in Nieuw-Zeeland uit voor een bbq met hun familie en vrienden en bood ons een slaapplaats aan. Toen wij hen vertelden hoezeer we deze hartelijkheid waardeerden gaven zij aan dat hun kinderen tijdens hun reizen over de wereld ook regelmatig met open armen werden ontvangen. Ons ontvangen was voor hun een manier om iets terug te doen voor de hartelijkheid die hun kinderen ook ontvingen van vreemden. Dit vinden wij een mooie gedachte om onze reis mee af te sluiten. Wij hopen deze hartelijke traditie later voort te kunnen zetten!

En toen was het tijd voor ons om terug te rijden naar Auckland en de campervan in te leveren. Onze backpacks werden uitgemest, de laatste souvenirs werden gekocht en we bereidden ons mentaal voor op de 40 uur durende reis naar Nederland...

We konden de slaap toch niet vatten in het vliegtuig, en terwijl we hoog door de lucht vlogen, op weg naar onze familie en vrienden, waren we in gedachten weer in India bij de kinderen. De lieve lieve kinderen met hun grootse dromen. Hoe zou het met ze gaan en zouden ze ons nog kennen.. We droomden over onze Nepal trekking, hoe overweldigend het was om de top van de trekking te bereiken en de zon te zien opkomen. We lachten om Thailand, waar we leerden scooterrijden, leerden duiken, gedanst hebben tot de zon opkwam en hebben geknuffeld met olifanten. In gedachten zoefden we weer door de jungle van Laos en voelden we weer de beten van de bedbugs. We bespraken de levendige sfeer in Vietnam en konden bijna al het streetfood weer proeven. We dachten na over de hoop van de Cambodjaanse bevolking en de prachtige cultuur en het afschuwelijke verleden. Hoe fijn het was om onze ouders te zien en hoe bijzonder het was om dit met hen te delen! We bekeken de foto's van Myanmar en zeiden tegen elkaar dat we hier de liefste en meest oprechte mensen op de hele wereld hebben ontmoet. Ook het futuristische Singapore en het authentieke Indonesië werden dag voor dag doorgenomen. Tenslotte Australië en Nieuw-Zeeland, waar we weer konden wennen aan de Westerse samenleving maar sprakeloos waren door de natuur.
'Weet je nog dat...' 'Jaaa inderdaad en toen hebben we...' 'Hoe heette dat en dat ook alweer?' Zo hebben we lange reis naar huis weten te overbruggen.

Terwijl de landing werd ingezet en Amsterdam in zicht kwam, werd het ons even te kwaad. Onze reis, dit fantastische avontuur wat we samen zijn aangegaan, was nu echt voorbij. We hebben van iedere seconde genoten.

We stapten uit het vliegtuig en de stewardessen adviseerden ons om maar snel onze jas aan te trekken. Er werd nauwelijks naar onze volgestampte paspoorten gekeken. Met onze backpacks voor de laatste keer op de rug liepen we door de deur, benieuwd wat en vooral wie we aan zouden treffen.
We hoorden gejoel en zagen onze familie en vrienden al zwaaien! En dan plots weet je niet meer hoe snel je je ouders in de armen moet sluiten. Een aantal van onze vrienden waren ook naar Schiphol gekomen en het was heerlijk om iedereen weer te zien. De eerste dag ging in een roes voorbij en toen we wakker werden in ons eigen bed leek het bijna alsof we alles maar gedroomd hadden. Zijn we echt zo lang weggeweest?
De komende dagen staan vol met afspraken om iedereen weer te zien en bij te praten. We hebben onze omaatjes en opa weer kunnen knuffelen, wat zijn we dankbaar dat we ze weer konden zien. En daarna begint het echte leven. Op zoek naar een baan. Op zoek naar een appartement.
En...

Sparen voor onze volgende reis!


Geweldig hoe iedereen met ons heeft meegeleefd, bedankt voor alle lieve reacties.
Voor de laatste keer, veel liefs van ons, en hopelijk kunnen we iedereen snel live zien!

Jasper en Ryanne

Geschreven door Glorydays