Mingalabar lieve volgers,

Na de geweldige blog van Karin, Arsène en Laurens kunnen wij, Mariëtte, Lotte en Chrit, als familie van Jasper, natuurlijk niet achterblijven over onze gezamenlijke tijd in Myanmar.

Myanmar, een land waar menigeen nog nooit van gehoord heeft; het vroegere Birma klinkt bekender in de oren.
Myanmar, een geïsoleerd land, waar sinds het aannemen van de grondwet in 2011 de deur naar democratische hervormingen openstaat.
Myanmar, het land van de zeer populaire oppositie-leidster en Nobelprijs winnaar voor de vrede, Aung Shan Suu Kyi. Ze wordt door de bevolking 'the Lady' of 'Aunt' genoemd.
Myanmar, het land waar we Jasper en Ryanne halverwege hun wereldreis van tien maanden gaan ontmoeten.

Bij aankomst in het hotel in Mandalay staan Ryanne en Jasper ons al op te wachten. Wat een geweldig weerzien! Op het dakterras van het hotel worden we onder het genot van een echte Latte Machiato bijgepraat over de vele ervaringen van hun laatste maanden. We krijgen ze pas stil als blijkt dat er zelfgebakken linzenvlaai meegesmokkeld is. Wat een verrassing; even weer een thuis gevoel.

Myanmar is als land, bekeken door toeristenogen, nog vrij authentiek, daardoor blijft het land ons als westerlingen verwonderen. Hetgeen ons opvalt en bij zal blijven is de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen, met als absolute hoogtepunt ons verblijf bij de locals, waaronder de familie van onze gids Ohn tijdens onze driedaagse trekking rond Hsipaw. Ook de mensen op straat tonen zich open naar de toeristen. We zijn een geliefd foto-object, waarbij met name Jasper, Ryanne en Lotte, gevraagd en ongevraagd de klos zijn. Bij het Mandalay Royal Palace moet Jasper er aan geloven; een groep meisjes en 'lady boys' willen met hem op de foto. Gevraagd naar wat nu zijn aantrekkingskracht is, antwoordt een meisje: 'his nose' ze wijst naar Jaspers uitgesproken rechte neus. Alhoewel Jasper in dit opzicht duidelijk een kind van zijn vader is, gaat de aandacht niet naar Chrit uit, hetgeen hem flink teleurstelt. Lotte en Ryanne ondergaan hun fotoshoots als volleerde modellen.

In Bagan, de regio van meer dan drieduizend tempels en pagodes, waar we alle vijf erg van onder de indruk zijn, is het toerisme nog in ontwikkeling. Bij de verschillende kraampjes, waar ze onder andere olifantenbroeken, lakdoosjes en zandschilderingen verkopen, valt de opdringerigheid waarmee de spullen aan de man gebracht worden erg mee. Wanneer je aangeeft niets te willen kopen, is het antwoord geregeld: 'Maybe tomorrow?'. De hoop voor de toekomst is dat de mensen in Myanmar bij de toename van het toerisme een balans weten te vinden tussen de voordelen die zal brengen en het behouden van hun oprechtheid. De mensen in Myanmar lijken met weinig tevreden en je krijgt dan ook geregeld de vraag of je 'happy' bent. Ook een gedachte die onze gids in Bagan ons meegeeft blijven we ons graag herinneren: 'You can't make the weather, what you can make is your own mindset'. Een uitspraak die op veel situaties in dit leven toepasbaar is.

Eén ding is zeker, voor reizen in Myanmar moet je veel tijd uitrekken. Voor een busrit van 250 kilometer moet je al snel zes uren uittrekken, zeker als de bus om de haverklap stopt om mensen in en uit te laten stappen en ook nog als postbedrijf fungeert. De indrukwekkende boottocht van Mandalay naar Bagan, gezeten in een rieten tuinstoel op het bovendek met een lekkere vegetable rice lunch, duurde maar liefst negen uur. Het vriendelijke personeel leerde ons een aantal Birmese woorden: 'Chit da' (I love you) en 'Min Hla dà' (You are beautiful). Dit leidde vaak tot hilarische situaties. Om nog maar niet te spreken over de elf uur durende treinreis (Birma spoorlijn) van Mandalay naar Hsipaw waarbij de trein ieder klein station aandeed en zelfs verschillende malen achteruit reed. De Tourist Police, vijf man sterk, stond ons zelfs als kleine kinderen op een station uit te zwaaien. De ideale manier van reizen is inderdaad met de scooter. Als volleerde coureurs scheurden we met een maximale snelheid van 50 kilometer per uur over de zandpaden van pagode naar tempel in Bagan.

Eén van de absolute hoogtepunten was de driedaagse trekking door de bergen rondom Hsipaw. Ohn, onze gids en tegelijkertijd 'burgemeester' van zijn dorp brengt ons de eerste dag naar zijn huis in de bergen, waar we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld krijgen. Alles is vegetarisch waarbij de ingrediënten uit de omliggende bossen en van het eigen land komen. Jasper, gek van spicy food, heeft flink moeten 'blussen' met water en lauw bier. Iedereen at mee, ook de katten die in grote getale in huis rond liepen. De kinderen in de dorpen zijn 'om op te vreten' en de meegebrachte pennen werden bij het lokale schooltje graag ontvangen. De lerares aardrijkskunde wist ons precies te vertellen waar Nederland ligt, namelijk tussen Frankrijk en Spanje. Op de tweede dag, na een tocht van 14 kilometer, werden we in de namiddag welkom geheten door o.a. een gezellige oma met nog twee tanden en een dikke sigaar in haar mond. De tweede nacht was het meest spectaculair. Het regende en onweerde zoals we het nog nooit meegemaakt hadden. Dat voorspelt veel 'goeds' voor de laatste wandeldag. Samen met onze crazy Australian girls en Brian from New Zealand hebben we er enkele uren een waterballet van gemaakt, om ter afsluiting met alle kleren aan in de hot spring te duiken.

Aan het einde van onze tijd in Myanmar snappen we eens te meer de in een eerdere blog gedane uitspraak dat reizen en vakantie 'vieren' niet altijd samenvallen. We hebben ook genoten van het samenzijn met Jasper en Ryanne. Het is duidelijk dat het reizen en ontdekken hen samen nog erg goed bevalt. Van de andere kant popt de gedachte aan het leven na de reis af en toe op...

De wegen van Jasper, Ryanne en ons scheiden zich weer. Zij zetten hun reis in Myanmar voort en wij gaan richting Bangkok. Lotte vertrekt daarna naar huis: de studie wacht. Wij gaan Thailand nog twee weken verkennen. Wij wensen Jasper en Ryanne een geweldige tweede helft van hun reis en zien elkaar in januari 2017 terug!

Veel liefs,
Chrit, Mariette en Lotte

Geschreven door Glorydays