Namasté lieve volgers!

Stel je voor: Je ziet de uitlopers van de Himalaya, je bevindt je aan de rand van een groot bos, om je heen zie je alleen maar graanvelden en een paar boeren, en het is een uur rijden naar de grote stad Dehradun. Er zijn twee gebouwen met slaapzalen, een kantoor, een grote kantine en een paar guestrooms. Elektriciteit hapert soms en vanmorgen hadden we geen water. Welkom in het India Hope Home, waar Jasper en ik sinds dinsdag verblijven.
Er wonen hier momenteel 43 kinderen, van 4 tot 18 jaar. We slapen, eten, studeren en spelen met ze, en inmiddels kennen we al hun namen en karaktertrekjes. Wij zijn 'Bhaiya' (grote broer) en 'Didi' (grote zus), en iedere dag raken we meer aan ze gehecht.
In Nederland hebben we veel nagedacht over wat we met deze kinderen gingen ondernemen. Wat we ze konden leren.
Echter, het grappige is dat wij nu al zoveel meer van hen hebben geleerd..

Het feit dat dit kindertehuis de naam Hope Home heeft, zegt eigenlijk al genoeg. Deze kinderen hebben namelijk weer hoop. Ze zijn zo dankbaar dat ze deze kans hebben gekregen, een kans om de sloppenwijken te ontsnappen. Ze hebben ontzag voor de medewerkers, adoreren Manju, Lawrence en Jo (de oprichters van het hope home) en iedereen wordt behandeld als familie. Ze zijn dol op school, en meer dan de helft van de kinderen wil dokter worden. Geen zangeres, geen profvoetballer, alleen maar doktoren, verplegers en leerkrachten. Ze werken keihard om hun dromen waar te maken.
Een snoepje krijgen? Alleen als je de beste score van je klas hebt. Drie voedzame vegetarische maaltijden per dag zijn genoeg.
Geen enkel kind hier weet wie Justin Bieber, One Direction of Beyoncé is. Maar vraag ze wie Malala Yousafzai is (Google haar beste mensen) en je krijgt haar hele verhaal te horen. Een iphone, tablet of playstation? Hoeven ze niet, maar ze hebben ons wel geleerd hoe je een vaatdoekje kunt omvormen tot een prima balletje, hoe je met 5 steentjes een leuk spel kunt spelen en ze kunnen schaken als de beste.
Voetballen? Jawel daar zijn ze dol op, maar gewoon op een stoffig hobbelveldje tussen de keien. Op blote voetjes. Met een halflege bal. Zonder regels (Jasper heeft ze net geleerd wat 'Hands' is).
Na het eten wordt er gezamenlijk opgeruimd, komen ze ons goedenacht wensen en wordt er zonder klagen naar bed gegaan. Door ons ook trouwens, want we zijn gesloopt en de volgende dag gaat stipt om 7 uur de 'wekker' (lees: er wordt een halve minuut lang als een malle op een ijzeren hek geslagen met een staaf).
Het is bewonderingswaardig hoe de kinderen hier met elkaar omgaan, hoe ze voor elkaar zorgen, wetende dat ze hun ouders niet meer zien. We vinden het super dat we hier mogen zijn.

Morgen gaan Jasper en ik naar het huis van Manju en Lawrence. Vanuit hier zullen we helpen op de Hope Academy, de school midden in de sloppenwijken van Dehradun. Volgende week zullen we een sportdag organiseren voor de kinderen, en helpen met de aanleg van een basketbalveld.

We gaan weer verder, chai drinken met de kinderen.

Liefs van ons!

Geschreven door Glorydays