Xin Chao lieve volgers,

Deze blog volgt kort op de eerdere blog, maar we hebben weer wat bizarre dingen meegemaakt deze week. Excuses voor de lange blog, maar pak maar wat popcorn erbij.

Jasper en ik hebben op reis geleerd scooter te rijden en we zijn verkocht. Het is zo fijn om een scooter te huren (á 5 euro + 2 euro benzine) en rond te touren. Je komt op hele andere plekken waar toeristen niet komen, je kan stoppen wanneer je wilt, en het is gewoon leuk. De scooter/motor is het ultieme vervoersmiddel in Zuid-Oost Azië en zeker in Vietnam. Veel backpackers kopen een motor in het Zuiden, rijden naar het Noorden en verkopen hem daar weer aan een andere backpacker. De wegen in Vietnam zijn over het algemeen goed begaanbaar en de natuur is zo ontzettend mooi dat iedereen in de verleiding wordt gebracht.
Echter, de regelgeving omtrent motorrijden is hier wat lastiger.
Jasper en ik hebben uiteraard een goede verzekering afgesloten waarbij 'risicosporten' als duiken, bungeejumpen, skydiven (sorry pap en mam), en trekken door de bergen zijn gedekt. Echter, er is geen enkele verzekering die ongevallen veroorzaakt door motorrijden dekt. Dat komt omdat er veel ongelukken gebeuren en omdat de 'scootertjes' hier ontzettend zwaar zijn. Voor de dingen waar wij op rijden heb je in Nederland gewoon een motorrijbewijs nodig. In Thailand of Vietnam heeft nog niemand ons gevraagd of we überhaupt een rijbewijs hebben als we er eentje huurden.
Dus we zitten sowieso met de verzekeringskwestie. Echter, in Vietnam heb je nog de corrupte politie. Officieel gezien heb je alleen een internationaal rijbewijs nodig om motor te rijden, net zoals in Thailand. Die hebben we netjes aangeschaft bij de ANWB. En sinds de boete in Chiang Mai hebben we die ook altijd bij ons haha. Echter, dit maakt de Vietnamese politie niet uit. Ze staan vaak te controleren langs de grote weg en als je ze tegenkomt, ben je gewoon de sjaak. Ze willen je Vietnamese rijbewijs zien.. dat uiteraard niemand heeft. Of ze zeggen dat iets anders niet klopt aan je scooter, ze vinden altijd wel iets. En dan kom je aan het betalen en onderhandelen. Internet staat vol met verhalen over hoe je het beste kunt omgaan met deze gasten. Zo moet je uiteraard nooit je paspoort afgeven. Direct de sleutel uit het contact halen en wegstoppen, anders pakken ze die af. Zorg dat je iets van contant geld bij je hebt (zo'n 500.000 dong, of 20 euro), stop de rest goed weg en zeg dat je niet meer bij je hebt. Hou vol dat je geen Engels kent en dat je ze niet begrijpt. Rijdt zoveel mogelijk met je GoPro camera aan, dan is de kans kleiner dat ze je aanhouden omdat ze niet gefilmd willen worden (ze zijn uiteraard fout bezig). Enzovoorts enzovoorts.. Overigens, het grappige is dat het de politie alleen boeit als ze daadwerkelijk aan het controleren zijn (lees: als ze even geld willen cashen). Als ze er geen zin in hebben, kan je net zo goed luid toeterend in je blote kont langsrijden, ze kijken niet op of om.

Door deze twee kwesties hadden wij besloten om toch maar geen scooter te kopen in het Noorden en te verkopen in het Zuiden. Dan maar de heerlijke nachtbussen. Echter, dit heeft ons er niet van weerhouden om een paar keer in een stad een scooter te huren. De kans is kleiner dat hier politie staat, we rijden voorzichtig (echt waar!) en de verleiding is gewoon te groot.
Zo ook in Dalat, waar we een heerlijke dag hebben gehad. We huurden er eentje van ons hotel, en reden zo door het heuvelachtige landschap, weg van de grote stad. We raakten de weg kwijt, en stonden in de middle of nowhere tussen de vele koffieplantages en een paar huisjes, waar ze geen woord Engels spraken. Toen maar teruggereden en gelukkig de juiste route gevonden naar een prachtige waterval, de grootste van Vietnam. We reden een stukje verder, hebben de scooter daar ergens geparkeerd en zijn een smal weggetje ingelopen. Daar kwamen we bij een paar huisjes waar de bewoners ons stomverbaasd aankeken. De kinderen kwamen op ons afgerend en wisten een paar Engelse woorden. Iedereen zwaaide en lachte naar ons. We vroegen (met handen en voeten) aan een boer of we op zijn erf mochten omdat we daar prachtig uitzicht hadden over de vallei.
Daarna hebben we nog een tussenstop gemaakt bij een coffeefarm, waar ze de bekende 'Kopi Luwak' koffie schonken. Deze exclusieve koffie wordt gekenmerkt door een apart productieproces. Civet katten eten de koffiebonen. Deze worden weer volledig uitgepoept en dit wordt verzameld, schoongemaakt, gefilterd en hier wordt koffie van gemaakt. Dit hele gebeuren geeft de koffie, niet heel verrassend, een 'bijzondere smaak'. Let op, deze exclusieve poep-koffie wordt voor zo'n 300 tot 600$ per kilo verkocht. Echter, omdat wij bij de 'bron' zaten, kostte de koffie 2 euro. Bij deze koffieboer hebben we uitleg gekregen over het proces, de diertjes gezien en uiteraard de koffie geprobeerd. Het smaakte niet verkeerd, maar geef mij maar een goede bak Nederlandse koffie. Daarna hebben we weer netjes de scooter ingeleverd, blij dat alles goed is gegaan en dat we zo'n mooie dag hadden.

De dag erna hebben we een culturele tour gedaan. De Secret Tour van Mr. Rot. Deze tour staat heel hoog aangeschreven op Tripadvisor. We wisten niet goed wat we moesten verwachten, omdat deze tour 'geheim' was. Op internet wordt overal geschreven dat het zó fantastisch is, echt een hoogtepunt, maar dat ze er niks over mogen schrijven. Nou, wij waren erg nieuwsgierig. Er waren nog veel meer andere activiteiten die we in Dalat konden doen, maar we kunnen het geld maar één keer uitgeven, dus we kozen voor deze tour. We waren slechts met vier mensen en onze gids, een superspontane jongen. We hebben weer de hele dag rondgereden op de scooter, en zijn gestopt bij een lokale markt, bij een krekel-kwekerij (lekker gefrituurd!), bij een zijde-fabriek en toevallig bij dezelfde waterval waar we de vorige dag al waren geweest. We kregen ontzettend veel uitleg, konden van alles proeven en hebben ons kapot gelachen met de gids. Na een lunch in een klein dorpje kwam de echte Mr. Rot aangelopen. Hij stelde zich voor en vertelde toen we in een speciaal dorpje waren, van een etnische minderheid. Deze mensen spreken een andere taal/dialect, vertonen zich niet de grote stad, hebben problemen met de overheid die hen onderdrukt en hebben zwaar geleden onder de Amerikanen. We mogen eigenlijk niet in dit dorpje zijn van de overheid, vandaar dat de tour 'geheim' is en we geen foto's mogen maken. Maar Mr. Rot is opgegroeid in zo'n soortgelijk dorpje waardoor hij het dialect wel spreekt. Hij vertelt ons dat deze mensen ons niet vriendelijk zullen benaderen omdat ze iedere Westerling nog associëren met de Amerikanen, maar dat we toch gaan proberen om met deze mensen te praten en zo te leren over hun cultuur. Bij het eerste huis waar we aankomen staan twee vrouwen. Ze beginnen te schrééuwen als ze ons zien! Onverstaanbaar, maar de boodschap was wel duidelijk. Wat Mr. Rot ook zei, we mochten niet binnenkomen. Kennelijk was de broer van een van de vrouwen vermoord door de Amerikanen..Onder de indruk lopen we verder. Bij een ander huisje proberen we het nog eens en daar mogen we wel naar binnen. De jongen die ons heeft binnengelaten gaat zijn familie halen. We zitten nogal gespannen te wachten, die vrouwen net waren zo ontzettend boos! Hopelijk gaat dit niet fout aflopen.. Er komt een omaatje aangelopen die furieus is, hoe durven we als Amerikanen in haar huis te zitten. Net als we haar gekalmeerd hebben en haar ervan hebben overtuigd dat we geen Amerikanen zijn, komt haar dochter aangelopen en het geschreeuw begint opnieuw. Zo druppelen er nog wat vrouwen uit het hele dorp argwanend binnen. Als we hun vertrouwen hebben gewonnen, krijgen we veel informatie en laten ze ons veel zien over hun levens. We krijgen de bruidsschatten te zien, we proeven een heerlijke lokale lekkernij (achteraf horen we dat het rat is, als bewijs krijgen we een half verkoolde rat te zien), en we zien hoe de vrouwen zelf hun kleren weven van katoen. We mogen ook zelf een kleedje uitkiezen, gratis, de vrouwen vinden het zo bijzonder om ons te zien! Zwaar onder de indruk draai ik me naar Jasper toe, die naar me kijkt en zegt:

'Volgens mij klopt er geen ruk van dit hele verhaal'.

Nou. Lekker dan. Met een klap terug in de werkelijkheid! Jasper vertelt zijn bedenkingen: alle attributen die we zien of waar we over werden verteld, werden binnen 30 seconden aan ons getoond. Verder, het is gewoon onmogelijk dat deze vrouwen nog nooit een Westerling hebben gezien.. deze tour bestaat al 6 jaar! Dan kunnen er nog zoveel verschillende etnische dorpjes zijn, als het werkelijk zo bijzonder is om een Westerling te zien, spreekt het zich wel rond. Het was te.. te mooi allemaal. Toen we afscheid namen van Mr. Rot versprak hij zich: 'Thank you for choosing the real FAKE secret tour'. We keken hem stomverbaasd aan, maar hij draaide zich snel om. Al peinzend reden we terug naar Dalat op de scooter (in de stromende regen in het donker zonder straatverlichting, het verbeterde ons humeur niet). We besloten iets meer informatie op te zoeken over de tour (de FBI is er niks bij). Omdat de tour 'geheim' is, staat er niet veel over op tripadvisor (sluwe vent die Rot). Sowieso geen foto's. Echter, er zijn genoeg reizigers die net als ons een blog bijhouden waarin wel het hele verhaal wordt verteld. Zelfs wat foto's van de vrouwen staan op internet. En raad eens... Iedere tour ziet er PRECIES hetzelfde uit! Er is maar één dorpje waar hij altijd naartoe gaat. Bij het eerste huis worden ze altijd geweigerd. Er is altijd een half verkoolde rat en er is altijd toevallig een stapel kleedjes in de kamer ernaast (waar je uiteraard wel geld voor geeft). En het mooiste is, we hebben foto's gevonden van de vrouwen en het zijn PRECIES dezelfde vrouwen als bij onze tour. Nu kunnen jullie denken: Uiteraard is het nep, stom dat jullie hier zijn ingetrapt, maar hou even in je achterhoofd dat op tripadvisor, facebook en bekende reisblogs iedereen lyrisch is over deze tour.
Jasper is 's nachts een EK- wedstrijd aan het kijken en kan daarna niet meer in slaap komen. Als ik wakker word laat hij mij 10 verschillende blogs lezen die precies hetzelfde verslag geven over de tour. We besluiten om naar Mr. Rot te gaan, dit pikken we niet. Het gaat ons niet om het geld, maar vooral omdat we diep teleurgesteld zijn in deze tour en het gemak waarmee iedereen erin trapt. Daarnaast, we vinden het walgelijk dat hij de angst voor de Amerikanen uitbuit en dramatiseert.

Wat blijkt, hij is niet aanwezig. Uiteraard. We krijgen zijn mailadres. Samen stellen we een nette email (te net volgens Jasper) op waarin we onze bedenkingen uiteenzetten en hem vragen te reageren. Aangezien we dreigen met recensies op internet krijgen we al snel een reactie van Mr. Rot. Hij ontkent alles. Hij zegt dat het onmogelijk dezelfde vrouwen waren, dat hij zich niet had versproken, dat hij moest huilen van onze mail en dat hij misschien maar zijn carrière als gids moet opgeven.
Hij probeert ons een schuldgevoel aan te praten, wat bij mij wel lukt en wat Jasper alleen maar bozer maakt. We sturen weer een mail terug en krijgen weer een emotionele mail terug waarin hij niet toegeeft. Tja, dan gebruiken we toch maar de kracht van social media en zullen een eerlijke review plaatsen op alle sites.

We laten Dalat en Mr. Rot lekker achter ons. Dat betekent niet dat we Dalat niet leuk vonden, integendeel. Doordat het in de heuvels ligt is de temperatuur aangenaam, wat ook de reden is dat dit een populaire vakantiebestemming is van veel Vietnamezen. We hebben heerlijk gegeten op plaatsen waar men geen woord Engels sprak, gevliegerd met de lokale kinderen op het grote plein tot de zon onderging, rondgedwaald in een bizar 'huis' waar Gaudí een puntje aan kan zuigen en vrienden uit Laos getroffen. Toch gaan op weg naar Mui Ne, terug naar de kust. Hier hebben we zo'n fijn hotel met zwembad en heerlijk restaurant dat we het hotel niet uit komen. Alleen voor een ochtendtour door de duinen van Mui Ne, waar we als twee kleuters hebben gespeeld in het zand. De leuke Westerse eigenaar heeft het super voor elkaar hier en alles is tot in de puntjes geregeld. Het fijne is dat we alles wat we spenderen, kunnen opschrijven en pas op het einde hoeven te betalen. Zodoende blijft onze geldbuidel, waar Jasper normaal altijd mee loopt, altijd in onze hotelkamer. Als we willen betalen en uitchecken, krijgen we een onaangename verrassing.. er ontbreekt 1.7 miljoen dong in de geldbuidel. Zo'n 70 euro. Aangezien we de geldbuidel alleen maar op de hotelkamer hebben laten liggen, er drie dagen niet naar hebben omgekeken en de kamer dagelijks werd schoongemaakt, kunnen we maar tot één conclusie komen.. We vinden het echter moeilijk te geloven. In ieder ander hotel zou dit kunnen gebeuren en zouden we hebben geloofd dat het geld is gestolen, maar dit hotel doet niet onder voor een sjiek resort, alles is uitstekend geregeld en we hebben nergens zulk vriendelijk personeel meegemaakt. We gaan naar de eigenaar, waar we discreet ons verhaal doen. Hij schrikt ervan, dit is volgens hem nog nooit voorgekomen, maar snapt heel goed hoe we tot deze conclusie zijn gekomen. Hij doet direct navraag wie onze kamer heeft schoongemaakt, bekijkt de camerabeelden en last die middag een vergadering in met zijn personeel. Hij blijft wel achter zijn personeel staan, wat hem wel siert. We moeten echt de bus pakken, dus we wisselen contactgegevens uit en hij belooft ons dat hij contact met ons opneemt.

Dit is hetzelfde verhaal als de tour in Dalat: het hotel staat ook super aangeschreven, maar als wij willen kunnen we nu een vernietigende review schrijven. De schade is 70 euro, wat relatief gezien niet heel veel is, maar wat voor ons meer dan twee keer ons dagbudget per persoon is.
Het grote verschil is echter de reactie die wij krijgen van de hoteleigenaar en die van Mr. Rot. Je kan als eigenaar op verschillende manieren reageren op klachten en die zijn toch veelbepalend voor de consequenties.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte van onze avonturen en wij zijn ons verhaal kwijt! We zitten nu in Ho Chi Minh, de grote stad in het Zuiden. Afgelopen week was redelijk hectisch met ups en downs (beetje Indiaas), maar toch genieten we nog ontzettend van dit land. Nog anderhalve week in Vietnam!

Veel liefs van ons

Geschreven door Glorydays