Jumreap Sooa lieve volgers!

Voor de volgers van Ryanne en Jasper die nu hun volgende blog verwachten: het spijt ons, dit is niet door hen geschreven! Deze blog wordt geschreven door Karin, Laurens en Arsène (voor de volgers van deze blog die ons niet kennen, wij zijn de ouders en broer van Ryanne). Want nog geen half uur na het zeer hartelijk weerzien (na 135 nachten), horen we de volgende opmerking: “Ja heel fijn dat jullie er zijn, maar we hebben wel een opdracht. Jullie moeten namelijk ons volgende blog schrijven”. Natuurlijk willen wij dat best doen maar de vraag is of de volgers van hun blog dat wel accepteren. We horen in Nederland namelijk enthousiaste verhalen over de vlotte en inhoudelijke schrijfstijl. Maar goed, we willen het proberen.

Na onze aankomst in Siem Reap worden we direct omhelsd door Jasper en Ryanne, ze zijn blij ons weer te zien en dat is natuurlijk geheel wederzijds. Deze dag luisteren we ademloos naar hun verhalen en avonturen in de diverse landen die ze al bezocht hebben. Ze nemen ons in de middag mee naar Siem Reap en als volleerde gidsen laten ze ons het centrum van de stad zien. Vol zelfvertrouwen lopen ze door de chaos van de stad. Wat echter opvalt, is dat ze vooral zeer enthousiast zijn over “Pub Street” en waar we dan ook al snel op een terras belanden. Ook het restaurant is al uitgezocht, het lijkt wel een vooropgezet plan van die twee….
Na een goede nachtrust start onze reis door Cambodja, hoewel we nog in Siem Reap twee nachten zullen verblijven. We gaan naar de Angkor Wat tempels, een enorm tempelcomplex dat zeer in trek is bij de toeristen. Angelina Jolie heeft hier een bekende film opgenomen: “Tomb Raiders”. Er zijn hier zoveel tempels dat je er wel een week in zou kunnen ronddolen. Het is indrukwekkend wat we allemaal te zien krijgen, met name de “Tree Temple” is prachtig: grote bomen die met hun wortels de tempel geheel overwoekerd hebben. Het is bloedheet en we drinken heel wat liters water. We worden vervoerd per “Tuk Tuk”, een scooter met een kar achter. We hebben de beschikking over een deskundige gids die gelukkig veel weet te vertellen. Het regenseizoen is bezig maar tot nu toe nog geen druppel regen gehad. Het is daarentegen zeer warm dus we zweten ons wat af. Het tempelcomplex is enorm groot en we wandelen dan ook heel wat af. Met name op dag twee, we gaan dan een kleine berg op. De wandeltocht is slechts 1500 meter maar behoorlijk steil en het is meer klimmen en klauteren dan een rustige wandeling. We worden wel beloond, want de natuur is prachtig en de watertempel eveneens. Elke tempel heeft zijn eigen boeiend verhaal en we steken er heel wat van op, maar eerlijk gezegd zijn we ook blij als we rond vier uur in ons hotel zijn en lekker het zwembad in kunnen duiken. Daar een lekker pilsje of cocktail bij en dan glijdt de vermoeienis snel van je af. Zeker als je bij dat zwembad door een Australisch echtpaar uitgenodigd wordt om een gefrituurde krekel, sprinkhaan of ander insect te komen eten. Uitgedaagd door onze wereldreizigers, nemen we de uitdaging aan. Eerlijk is eerlijk, het smaakte ook nog! Maar de mannen hebben dat `s avonds toch nog maar even goed weggespoeld bij een bar met een paar pooltafels. Deze tent werd gerund door wulpse vrouwen en als we gewild hadden, hadden we iets meer kunnen doen dan alleen poolen en een biertje drinken….. Ryanne en Karin hadden zich ondertussen getrakteerd op een goede massage.

De volgende dag zijn we met een chauffeur en andere (vrouwelijke) gids naar Preah Vihear gereden. Dat is een klein plaatsje vlak bij de grens met Thailand. Onderweg weer een tempel bezocht. Dat klinkt saai, maar het is werkelijk indrukwekkend. De meeste tempels zijn duizend jaar oud en vertellen de historie van dit prachtland. In Preah Vihear hebben we een wandeling gemaakt door het dorp. Het dorp is totaal niet toeristisch, dus de lokale bevolking keek zijn ogen uit toen zij vijf westerlingen zagen. Daar waar volwassenen nogal schuw en afwachtend reageren worden de contacten vooral gelegd door de kinderen. Ze zijn zo vrolijk en spontaan en zwaaien enthousiast naar ons. Wij zwaaien terug, geven “high fives” en voelen ons op die manier net de koninklijke familie: en maar wuiven, en maar wuiven….
Onderweg eten we in die kleine lokale eetgelegenheden. Het ziet er allemaal wat grauw en onverzorgd uit, maar het eten is werkelijk voortreffelijk!
We rijden zo heel wat kilometers door Cambodja, zelfs tot vlakbij de Thaise grens.
Daar ligt weer een prachtige tempel die jarenlang een groot conflict heeft opgeleverd tussen Thailand en Cambodja en pas door een beslissing van het internationaal gerechtshof in Den Haag is toegewezen aan Cambodja. Hier ligt ook het huis van Pol Pot, waarnaar hij verbannen is na zijn regime in de jaren zeventig, maar daar vertellen we dadelijk nog meer over. We worden overigens vervoerd met een pick-up truck en dat is alleen al een belevenis. De tempel ligt midden in de jungle en is zeer moeilijk te bereiken. We hobbelen wat af achter in de truck. Helaas is het erg mistig en het wordt nog erger want er volgt een enorme regenbui, gelukkig hebben we poncho's bij ons. Aan het einde van de tocht zijn we letterlijk door en door nat, tot op onze onderbroek. Voor we verder gaan, rijden we terug naar het hotel om de bagage op te halen, maar vooral om droge kleding aan te doen.

Vervolgens 300 km naar volgend adres: Koh Trong. Maar daar wordt wel vijf uur over gereden. Regelmatig moeten stoppen voor overstekende ossen en runderen. De wegen zijn ook niet zoals we gewend zijn, veel kuilen en gaten in de weg. Gelukkig valt er veel te genieten van de natuur want we zien onder andere veel rijstvelden en rubberplantages. Onderweg moeten we stoppen omdat er een slang over de voorruit kronkelt: het hoort er allemaal bij!
Tegen de avond belanden we bij Koh Trong, een eiland in de Mekong rivier. We moeten met een zeer gammele ferryboot de rivier over die bij ons al lang uit de vaart zou zijn gehaald. Op het eiland gaan we per tuk tuk naar ons verblijf. Het staat omschreven als middenklasse, maar het is super de luxe! Het zou geen straf zijn om hier een paar dagen langer te verblijven alleen al vanwege het natuurschoon en de rust. Het eiland wordt verkend per fiets, we stoppen regelmatig om foto`s te maken en (via onze gids) te praten met de inwoners. Na de fietstocht gaan we weer met een boot van het eiland af en gaan we op de rivier de Mekong zoet water-dolfijnen spotten. De Mekong is de grootste rivier van Cambodja en wij raden niemand aan om daar te gaan zwemmen: vies bruin water met een overvloed aan plastic en ander afval. De rivier is zeer breed en na een half uurtje varen, zien we onderdaad dolfijnen. Het zijn een stuk of vijftig dolfijnen die daar nog rondzwemmen. Het waren er jaren geleden nog meer dan duizend, maar de oorlogen, het smerige water en de vissers hebben gezorgd dat de dieren met uitsterven bedreigd worden.

Na weer genoten te hebben van een lekkere lunch rijden we door naar onze laatste bestemming en we zullen hier drie dagen verblijven: de hoofdstad Phnom Penh. Na de rust van het platteland komen we in een drukke grote stad met 2 miljoen inwoners met veel Westerse invloeden maar gelukkig ook de Aziatische kenmerken. Dus bankgebouwen en grote hotels worden afgewisseld met Cambodjaanse winkeltjes en markten. Het verkeer is uiteraard een chaos. Auto`s, vrachtwagens, tuk-tuk, scooters enz. krioelen door de straten. We zijn nog geen vijf minuten in Phnom Penh of we hebben al twee aanrijdingen gezien.
De gids heeft geregeld dat wij de stad per “cyclo” verkennen. Wij worden letterlijk door het centrum gefietst: wij zitten op een zetel en achter ons fietst een Cambodjaan zich letterlijk het laplazarus om ons het koninklijk paleis, het museum, de pagode en noem maar op te laten zien. Dat duurt een hele ochtend en `s middags hebben we heerlijk vrij om te doen en laten wat we willen. Aangezien het een druk programma is, is de keuze snel gemaakt: lekker met een goed boek aan het zwembad en een lekkere pint!
Ook bezoeken we Choeung Ek, een van de meer dan 300 Killing Fields die Pol Pot heeft ingericht.
Tussen 1975 en 1979 werd Cambodja geteisterd door het gruwelijke regime van Pol Pot, de leider van de Rode Khemer. Gedurende zijn “Year Zero” campagne werd Cambodja grootschalig “opgeschoond” waarbij meer dan 2 miljoen (van de 7 miljoen) Cambodjanen op brute wijze werden vermoord. Pol Pot wilde terug naar een hardwerkende landbouwstaat waarin iedereen zelfvoorzienend was. Intellect en studie werden als een bedreiging gezien, alle scholen werden opgedoekt en omgebouwd tot gevangenissen waar verdachten werden gemarteld tot zij schuld bekenden van dingen die zijn ooit gedaan hadden. De mensen gingen van de gevangenis naar Choeung Ek waar zij een dag later al werden vermoord. Kogels werden gespaard, het werd gedaan door een nekslag met een bamboestok, het inslaan van de schedel met een zwaard of de keel doorgesneden met de scherpe kartelbladeren van de suikerpalmen die daar groeien. Baby`s en kleine kinderen werden bij de voeten gepakt en met hun hoofd tegen een boom aan geslingerd terwijl de moeder moest toekijken…….. Onze vrouwelijke gids was kind tijdens dit regime en vertelt aangrijpende verhalen over wat haar en haar familie is overkomen. Het is niet te geloven dat zich dit pas veertig jaar geleden heeft afgespeeld en het maakt zeer diepe indruk op ons. Wij zijn er stil van, maar vervolgens weet onze gids ons op te beuren door ons mee te nemen naar een restaurant waar we een heerlijke lunch krijgen, zij lacht inmiddels weer dus wij krijgen ook weer wat kleur. Als afsluiting van Phnom Penh krijgen we nog een sightseeing tour door de stad en bezoeken we nog een Russische markt. Veel stank, veel rotzooi, heel levendig en ook dit heeft weer zijn charme.
En dan nadert toch weer ons afscheid…… we maken er nog een gezellige avond van en de volgende morgen nemen wij afscheid van Ryanne en Jasper omdat wij doorreizen naar Bali. Laurens reist in de avond terug naar Nederland.
Het afscheid is zoals het weerzien: warm en hartelijk. We hebben gemerkt dat “die twee” het heel goed naar hun zin hebben. Zij genieten van elk moment tijdens hun reis: van de landschappen, van de ontmoetingen met nieuwe culturen, de nieuwe vriendschappen die ontstaan en vooral van en met elkaar! En dat is iets waar wij heel bij om zijn. Zij gaan verder en volgende week zullen ze Lotte, Chrit en Mariëtte (ouders en zus van Jasper) in Myanmar treffen.
Wij hopen dat de vele volgers van dit blog genoten hebben van ons verhaal en geven graag “de pen” door aan de familie Jacobs die wij heel veel plezier wensen tijdens hun weerzien!!

Laurens, Karin en Arsène.

Geschreven door Glorydays