Xin Chao lieve volgers,

Van uitstel komt gelukkig geen afstel, maar de nieuwe blog heeft iets langer op zich laten wachten dan jullie van ons gewend zijn! We hebben weer twee heerlijke weken achter de rug en zijn er achter gekomen dat er een groot verschil bestaat tussen reizen en op vakantie gaan. Tot nu toe hebben we voornamelijk 'gereisd', wat bij ons betekent dat we lange dagen vol activiteiten en bezienswaardigheden hebben, waarbij we zelf alles uit moeten zoeken en uiteraard een strikt budget hebben. Soms spreken we tot in den treuren mensen aan op zoek naar de plaats (bezienswaardigheid, restaurant, hotel, etc.) waar we heen willen, terwijl we onze zware backpack op de rug hebben. Bijna iedere nacht slapen we op een nieuwe plek. Hierin worden we geholpen door onze grote vrienden: de Lonely Planet (bekende reisgids voor backpackers), Maps.Me (soort Google Maps) en Tripadvisor. In Hoi An, het populairste en meest toeristische stadje van heel Vietnam, zetten we de 'vakantiemodus' aan. Dit oude havenstadje heeft door de Franse bezetting een enorm hoge 'Bourgondische' stijl, waardoor wij Limburgers ons hier als vissen in het water voelden. Wij waren echter niet de enige vissen in het water, want naast de vele traditionele Vietnamese gerechten waarvan wij genoten, aten we aan het nabijgelegen strand voortreffelijk verse visschotels. Het stadje met zijn lekkere restaurants en mooie gebouwen in combinatie met de zee en het fijne strand maakten het dat wij hier vijf dagen bleven en een beetje 'vakantie' vierden. Dit kenmerkte zich door uitslapen, stranddagjes, een voortreffelijke Vietnamese kookworkshop en avondjes relaxen in de mooiste strandtentjes (inclusief bier voor €0,80!). Ook moet ik toch even noemen dat ik niet helemaal vervreemd raak van alle voetbal. Werkelijk iedere bar in Vietnam zendt het EK uit en als men om 00.00 uur sluit gaat om 02.00 uur de deur weer open voor de 'kraker' Wales-Noord Ierland. Ik zie voor mijn doen zeer weinig van het EK, maar pik af en toe een wedstrijdje mee! In Hoi An verbleven we in de Green Grass Land Home Stay: slapen in huis bij een Vietnamees gezin. Moon, de eigenaresse van de Home Stay, was vijf dagen eerder bevallen van een zoon, maar runde de Homestay - met baby aan de borst - alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Toen we na een avond in het stadje aan elkaar vroegen of we naar 'huis' (Homestay) zouden gaan, wisten we dat voor de goede plek gekozen hadden!

Voordat we naar Hoi An gingen deden we Hue aan, de stad waar vroeger de Vietnamese keizers woonden. Hier bezochten we de gigantische citadel, waar we uren rondliepen door de keizerlijke verblijven en de verlaten, maar perfect onderhouden tuinen. De citadel is in de Vietnamoorlog door de Amerikanen flink gebombardeerd, maar wordt beetje bij beetje in zijn oude glorie hersteld. De volgende dag huurden we een scooter en tourden we door de omgeving van Hue, onder meer naar de keizerlijke tombes en een nabijgelegen strand. Het weer was perfect voor een duik in het water, maar op het strand liepen we drie kilometer zonder ook maar een toerist tegen te komen. We zagen slechts enkele vissers en een handjevol kinderen op zoek naar schelpen. Wat is het heerlijk om met een scooter van de gebaande paden af te gaan en midden door het dagelijkse leven van de Vietnamese bevolking te rijden, zonder busladingen vol toeristen tegen te komen. In Hue hebben we iets te vieren; we zijn namelijk drie jaar samen! Ik verras Ryanne met het shirtje dat ze graag wilde, maar toch maar liet hangen. Liefde van de man gaat echter door de maag, dus Ryanne reserveerde een tafeltje in het meest exclusieve restaurant van de stad. We aten gigantisch goed (voor een prijs waar je in Tilburg amper een studentenhap voor krijgt) en besloten gek te doen en een lekkere fles wijn te bestellen. Na beiden één glas op te hebben kwamen we er achter dat we het niet meer gewend zijn wijn te drinken want we voelen hem 'hendig plakken'. Aangezien de wijn twee keer zo duur is als onze hotelovernachting hebben we de fles toch soldaat gemaakt en ze smaakte uiteindelijk voortreffelijk. Wat een fijne avond en op naar de vele mooie jaren die nog gaan volgen samen!

Iets dat we hopelijk weinig meer gaan meemaken samen is de Vietnamese nachtbus. Vanuit Hoi An vertrekken we om 18 uur 's avonds op weg naar kustplaats Nha Trang. Een chaotische busreis volgt: passagiers die op de grond moeten liggen wegens overboeking, pauzes op plekken met de meest smerige toiletten en een gebrek aan dat wat we willen: slapen. Om het handig te maken voor backpackers komt de bus om 05.00 uur in de ochtend aan in Nha Trang, waar ons appartement pas om 12.00 uur beschikbaar is. Daar sta je dan met je goede fatsoen, terwijl je eigenlijk gewoon lekker wil slapen. Nha Trang is de 'beachcapital' van Vietnam en dit is helaas ook bekend in Rusland. Er kan in deze stad met Roebels betaald worden, het populairste gerecht is de 'Russian Salad' en de Vietnamezen spreken vloeiend Russisch. Winkelpersoneel zegt blij te zijn met ons als vriendelijke Nederlanders (vergelijk het maar een beetje met de outlet in Roermond die overspoelt wordt door Duitsers). In een mooi café met eigen gebrouwen bier zitten we 's avonds voor een drankje. Het blijkt te gaan om een Russische tent, waar gelukkig wel goede Engelstalige muziek gedraaid wordt. Dan gaat de Engelse muziek uit en begint een band rauwe Russische rockliedjes te spelen. De Russen zingen de liederen luidkeels mee, terwijl wij bang zijn voor klappen aangezien wij ongegeneerd de slappe lach krijgen vanwege deze verrassende wending. (Voor beelden verwijzen we jullie naar Facebook). Naast mooie stranden heeft Nha Trang ook onder water veel te bieden. Aangezien we in Thailand graag ons duikbrevet willen halen, besluiten we hier alvast een dag te snorkelen. Aangezien ik al moet kokhalzen als ik bij de tandarts in de stoel lig met alle slangen in mijn mond, ben ik benieuwd hoe ademen door een snorkel mij afgaat. Het valt alleszins mee en ik geniet hier al enorm van het wonderlijke koraal, de vele exotische vissen en al het andere leven onder water. Ik kan niet wachten om in het Thaise duikparadijs Kho Tao te leren duiken en de onderwaterwereld van nog dichter bij mee te maken. Tevens denk ik dat mijn volgende tandartsbezoekje reuze mee gaat vallen...

Ondanks dat wij in Nha Trang als Nederlanders met open armen ontvangen zijn, worden we er na bijna vier maanden reizen ook wel eens moe van om weer te moeten zeggen waar we vandaan komen. We zijn wel een beetje uitgekeken op de eindeloze reacties over 'kijken, kijken niet kopen', 'aaahhh Nedderlends... Emsterdem! I love Emsterdem!' en 'I have family in your country!'. Deze standaardzinnen zijn in negen van de tien gevallen de opmaat voor een mooi verkoopverhaal over de beste restaurants, de goedkoopste tours of de mooiste kleding, waarin we helemaal niet geïnteresseerd zijn. Wij hebben daarom besloten een soort van tweede nationaliteit aan te nemen: de Luxemburgse. Zodra wij de vraag 'where are you from?' gesteld krijgen worden wij vreemd aangekeken, omdat men in Zuidoost Azië nog nooit van Luxemburg gehoord heeft. De meest voorkomende reactie is 'ah Luxemburg (kijkt peinzend), hmmm okay have a nice day!' En weg zijn ze, waarschijnlijk thuis in de grote Bosatlas speuren naar dit voor hun nieuwe land. Zodra we terug zijn van onze reis willen wij graag een bezoek brengen aan het Ministerie van Toerisme in Luxemburg. We verwachten een gigantische toestroom van toeristen uit Zuidoost Azië en willen graag het aandeel ten behoeve van onze marketingwerkzaamheden gaan opstrijken.

We zullen nu de kust even verlaten om het binnenland van Vietnam, de Central Highlands, te gaan verkennen. De vakantiemodus gaat weer even uit en we mogen ons weer lekker tussen de echte Vietnamezen gaan begeven!

Veel liefs van ons!

Geschreven door Glorydays