Sawadikrap lieve volgers,

Als echte Nederlanders gaan wij in het snikhete Ayutthaya op de fiets langs de tientallen bezienswaardigheden. Deze oude Thaise hoofdstad doet denken aan het oude Rome, met als verschil dat in Rome de bouwwerken goed afgezet zijn en het in Thailand toegestaan is om werkelijk op iedere tempel te klimmen, zolang er maar geen stenen worden verplaatst... 's Avonds hebben we de nachttrein naar Chiang Mai. In India zou het een dag lang nagelbijten zijn of alles wel goed zou gaan. Hier kopen we binnen twee minuten een kaartje aan het loket, heeft de trein slechts 20 minuten vertraging en worden we door het vriendelijke treinpersoneel begeleid tot aan onze slaapcoupé: wat een verschil! Onze treinreis verloopt werkelijk perfect en we slapen als roosjes.

Vroeg in de ochtend komen we aan in Chiang Mai, waar we direct naar ons hotel gaan. We hebben hier geboekt voor één nacht, maar dit zullen er uiteindelijk zes worden, omdat we helemaal gek worden op alles wat deze stad te bieden heeft. We zitten op honderd meter van de oude stad, waar vele winkels, maar nog meer eettentjes liggen. De eerste avond gaan we naar de nightmarket. We kopen op aanraden van andere backpackers kaartjes voor het Ladyboy-cabaret, waarbij ik door de vele ladyboys word geknepen en gekust, als plotseling alle elektriciteit uitvalt. De vele nog levende vissen in aquaria die verkocht worden, kunnen ternauwernood worden gered door een noodaggregaat, terwijl de eigenaars van de kraampjes met zaklampen in de gaten houden of er niks gestolen wordt in de totale duisternis. In afwachting of het cabaret doorgaat drinken we een biertje in een bar, waar de zanger van de band ook zonder versterkers een prima stem blijkt te hebben. Precies op het moment dat het cabaret zou starten springt de elektriciteit aan en haasten wij ons naar de show. Ik had in eerste instantie weinig zin om er heen te gaan, maar mijn verwachtingen werden - wellicht mede door de genuttigde biertjes - ruimschoots overtroffen. De ladyboys dansten alsof hun leven er vanaf hing en van een lapdance voor een 'gelukkige' man uit het publiek, tot een emotioneel 'I did it my way' van Frank Sinatra, de show had het allemaal. Fascinerend is het om te zien hoe sommige ladyboys helemaal 'af' zijn als het op ombouwen aankomt, terwijl bij anderen 'de bobbel nog in de broek zit' en alleen de moves enigszins doen denken aan een vrouw. Wel is het mooi om te zien hoe iedereen zichzelf kan zijn. Na afloop van de show moet ik uiteraard nog even met deze dames op de foto om jullie te kunnen laten oordelen in hoeverre we met knappe dames te maken hebben. Ik houd het in ieder geval bij Ryanne!

Waar ladyboys typisch Thais zijn, is ook de olifant een belangrijk symbool van het land. In totaal leven er nog zo'n 7.000 olifanten in Thailand, maar helaas bestaat er een groot verschil tussen de leefomstandigheden per olifant. Te veel olifanten leven onder erbarmelijke omstandigheden en dienen als amusement voor mensen of dienen zware (sleep)werkzaamheden te verrichten. Wij wilden absoluut niet naar olifanten die worden mishandeld dus gingen op veler aanraden naar het Elephant Nature Park. Maar liefst 70 olifanten leven in dit prachtige natuurgebied en, op enkele jonge olifanten na (twee weken geleden is een kleintje geboren, ik moest hier Ryanne wegslepen) hebben zij in hun leven allemaal te maken gehad met mishandeling alvorens maar dit park te komen. Het park moet zich zien te redden zonder overheidssteun en daarom zijn toeristen welkom om op een verantwoorde manier een dag door te brengen met de olifanten en zo geld in het laatje te brengen. Hier geen rijden op olifanten, olifantenvoetbal of door olifanten geschilderde schilderijen. Wij mogen de olifanten voeren (ze eten met 200 kg groenten en fruit per dag iets gezonder dan de meeste Nederlanders in een jaar) en gaan de rivier in om ze te wassen. Verder lopen we onder begeleiding in kleine groepjes rond door dit prachtige natuurgebied en horen we de schokkende levensverhalen van enkele olifanten. Door het zware werk hebben ze trauma's, zijn ze blind of hebben ze zichtbare handicaps opgelopen. Medelijden mogen we niet hebben met de beesten want de meesten zijn zichtbaar gelukkig. We leren hun geluk te herkennen aan de hand van hun lichaamsbewegingen. Ik als dierenschuw persoon klink nu als een soort Freek Vonk (overenthousiaste bioloog), maar heb echt genoten van de dag met deze imposante dieren. Bang ben ik geen moment geweest, mijn angst voor honden is vele malen groter.

Vijf jaar geleden is Ryanne al in Thailand geweest en heeft ze Chang Mai anderhalve dag aangedaan. Hoogtepunt was voor haar toen de Wat Doi Suthep, een tempel op 2.000 meter hoogte met een prachtig uitzicht over de stad. We stapten in een taxi, normaal erg goedkoop maar nu erg aan de dure kant (€ 7,00 voor een rit van 45 minuten). Na enkele meters kwam Ryanne met het ingenieuze idee dat we ook met de scooter de berg op konden en dat dit wellicht veel goedkoper zou zijn. De volgende ochtend gingen we naar een van de vele honderden scooterverhuurbedrijfjes met onze paspoorten en (internationale) rijbewijzen. Een scooter huren voor een hele dag kostte € 5,00 en zonder ook maar enige vorm van identificatie te laten zien en zonder scooterervaring (behalve de twee rondjes rond de kerk van Ryanne), kregen we onze scooter. Na een uitgebreide uitleg (hier zit het gas, hier zit de rem en dit is het knipperlicht) konden we gaan. Ik zette de scooter aan en binnen twee seconden gaf ik enorm veel gas en dit, in combinatie met het fijnknijpen van de remmen, resulteerde er in dat ik tegen een hele rij fietsen en een motor van het verhuurbedrijf aan knalde. Ik was flink geschrokken en hoefde nooit meer op een scooter te zitten. We maakten ons op voor een furieuze reactie van de medewerkers van het verhuurbedrijf. Niks was minder waar: ze stonden me uit te lachen, zeiden dat Ryanne het wel onder de knie had en gaven aan dat het wellicht beter was een scooter met 'iets minder power' te pakken. Niet veel later reed ik met Ryanne achterop met 15 kilometer per uur voorzichtig door de stad. Aangezien het verkeer hier veel minder idioot is dan in India gooide ik de schroom van mij af en als snel reden we met een aardig tempo de berg op richting de tempel. Ook Ryanne beviel het scooter rijden prima en zij reed over de snelweg richting de Grand Canyon van Chiang Mai. Veel toeristen weten nog niet van dit natuurpark en zo kon het dat wij voor € 1,00 een gigantisch zoetwatermeer tussen de rotsen helemaal voor ons alleen hadden. Na dit zwemvertier gingen we onze scooter inleveren en maakten we ons op voor een grondige inspectie van het voertuig na mijn gestuntel van die ochtend. Niets was minder waar, want zonder een blik op de scooter te werpen kregen we onze borg terug.

Twee dagen later liepen we langs het verhuurbedrijf en besloten we impulsief om nog een dag een scooter te huren. Een kwartier later reden we een politiefuik in en dienden we ons (internationale) rijbewijs te tonen. Vanwege onze impulsieve huur hadden wij zowel ons rijbewijs als onze paspoorten (alleen een kopie mee) in het hotel liggen. De politieagent communiceerde via een A4-tje met standaardzinnen en wees ons op een zin die er op neerkwam dat we een boete kregen omdat we ons rijbewijs niet bij ons hadden. We konden, net als vele andere scooterbestuurders, contant af gaan rekenen. Een bizarre gewaarwording want de tafel voor het betalen van de boete leek meer op de consumptiebonnenverkoop met de carnaval. Dit grapje koste ons 200 Thaise Bath en dit is maar liefst €5... In Nederland was dit waarschijnlijk een gigantische boete geworden (geen rijbewijs en eigenlijk totaal geen identificatie). Wij zijn in ieder geval een aparte ervaring rijker!

Met de scooter kwamen we uit bij een zeer luxe supermarkt waar ze niet alleen heerlijke kazen hadden, maar ook broden waar menig Nederlandse bakker u tegen zegt. We besloten hier onze lunch van te maken en gingen bij het aangrenzende restaurant op zoek naar een mes om het brood mee te snijden. De ober leek ons verkeerd te begrijpen en wees ons naar een plaats en zo kwam het dat wij met ons brood en de Gouda-kaas in een net Japans restaurant aan tafel zaten. Mineraalwater werd ons gratis ter beschikking gesteld en wij genoten van een heerlijke lunch!
Daarna reden we door naar het stadion van Changmai FC, dat plaats biedt aan 23.000 toeschouwers. We sneakten een poort naar binnen maar konden het veld niet zien. Een medewerker vroegen we of het mogelijk was om even op het veld te kunnen kijken en hij wees ons naar een andere poort. Waar je bij menig voetbalclub tijdens een rondleiding amper het stadion in kan, konden we hier zonder moeite richting de middenstip lopen. Voor het veld hoef ik hier niet te gaan voetballen want zelfs in Puth hebben we beter gras dan deze knollentuin, maar verder was er niks mis met de faciliteiten.
Zoals al eerder aangegeven is het eten in Thailand weergaloos. We besloten daarom een cookingclass te doen. In vier uur tijd leerden we de kneepjes van het vak en met ingrediënten uit de eigen tuin van de cookingschool maakten we Thaise curry's, soep, spring rolls en het nationale gerecht Pad Thai. Zonder onszelf te veel op de borst te kloppen mogen we wel zeggen dat het eten verrukkelijk was. Dankzij de stelregel 'more spicy, more sexy', van onze docente verloren we bovendien het nodige zweet.

Verder hebben we in Chiang Mai nog genoten van de mooiste tempels, hebben we de inauguratie van nieuwe monniken meegemaakt, zijn we gaan winkelen in een fantastisch winkelcentrum (rondkijken, want geen plaats in de backpack) en hebben we de ene dag nog lekkerder gegeten dan de andere. Tijd om te diep op bovenstaande activiteiten heb ik helaas niet. We dachten namelijk alles in Chiang Mai wel gezien te hebben nu, maar het hoogtepunt van de stad staat op het punt van beginnen: de Sunday market! Een gigantische markt met voornamelijk Thaise bezoekers en alleen maar authentieke producten van deze streek (inclusief eten!).
Maak jullie om ons geen zorgen...

Liefs van ons

Geschreven door Glorydays