Lieve volgers,

In onze vorige blog vertelden we over onze fantastische ervaringen in het India Hope Home. Maandag 4 april verhuisden we van het Hope Home naar de stad Dehradun om zes dagen te verblijven bij Lawrence en Manju. Zij zijn niet alleen de drijvende krachten achter het Hope Home, maar dragen ook nog zorg voor 35(!) andere projecten. Ze mogen met recht een familie met een hart van goud worden genoemd.
Wie we ook hier troffen, was Jo Sieben uit Elsloo. Deze 75-jarige globetrotter is tijdens één van zijn reizen verliefd geworden op India en was mede-verantwoordelijk voor de oprichting van het Hope Home. We hadden hem in Limburg al ontmoet en zijn blij dat hij ons wegwijs maakte in Dehradun.

Woensdag 6 april gingen we voor het eerst naar de Hope Academy in de Madrasi Colony, waar we vier dagen les zouden gaan geven. Het betreft een schooltje met 221 kinderen dus to zover niks vreemds... Maar als je bedenkt dat dit schooltje midden in een beruchte sloppenwijk ligt (vanuit de school kijk je zo bij mensen 'de slaapkamer' in), er minimaal 30 kinderen in een 'klaslokaal' van 4 bij 4 meter zitten en de stroom er om de haverklap uitvliegt, dan kan iedereen bedenken dat dit alles behalve een normaal schooltje betreft! Echter zijn we positief verrast, want ondanks de omstandigheden weten de docenten alle kinderen (leeftijd 4-12 jaar) te motiveren en straalt de leergierigheid van hun gezichten af. De volgende spreuk vinden we terug in het schooltje en is een waarheid als een koe: 'It's not about how much you give, but how much love you put into the giving'. Binra, de directrice van het schooltje, ontvangt ons iedere dag met open armen en maakt voor ons allebei lesroosters. Een belangrijke taak die we krijgen is het houden van vraaggesprekjes met de kinderen, zodat ze getriggerd werden Engels te spreken. Niet al te lastig, dachten wij, maar we kwamen bedrogen uit. Vragen over vakanties, favoriete tv-programma's en de naam van hun knuffel waren uiteraard uit den boze. Aangezien de leefomstandigheden erbarmelijk zijn en veel kinderen leven zonder vader of moeder maakt dit zelfs heel algemene vragen moeilijk om te stellen. We komen vaak ook niet verder dan het favoriete schoolvak, dier en kleur. De kinderen maakt dit niet uit, zij vinden het allemaal geweldig.
Door Iris, de maatschappelijk werkster van de Madrasi Colony, worden we rondgeleid in de sloppenwijk. Wat we daar aantroffen ging ons niet in de koude kleren zitten. Al een week was de hele wijk verstoken van water. Iedere familie had een 'huisje' dat soms gebouwd was van steen, maar dikwijls van golfplaten en palen aan elkaar zat. De zwerfhonden, zwijnen en duizenden vliegen maakten het hebben van huisdieren meer dan overbodig. Verder zijn we vele huisjes binnen geweest en werd ons - ondanks dat de mensen amper zelf iets hadden - toch drinken en eten aangeboden dat we onder het mom van 'we hebben net gegeten' (lees: hygiënisch oogpunt) afsloegen. Met de hele familie werd geslapen in één bed, wat inhoudt dat er regelmatig acht personen in een tweepersoonsbed liggen. Een ding werd ons wel duidelijk na vier dagen in de sloppenwijk: de aanwezigheid van een school is een godsgeschenk. Alleen door te studeren kunnen de kinderen een betere toekomst tegemoet zien.

Op zaterdag - in India gewoon een schooldag - mocht Ryanne de teammeeting voor de twaalf docenten leiden. We merkten al de hele week dat Ryanne als een autoriteit op gebied van onderwijs werd gezien, omdat bekend was dat zij onderwijskunde had gestudeerd. De leerkrachten wilden graag van Ryanne weten hoe ze hun onderwijs konden verbeteren. De leerkrachten zaten op dezelfde bankjes waar de kinderen van 8 jaar ook op zaten en zodra Ryanne binnenkwam gingen ze staan gevolgd door een 'goodmorning Mam'. Drs. Francot gaf haar visie op onderwijs en de docenten waren erg enthousiast om tips van Ryanne in de praktijk te gaan gebruiken. In tegenstelling tot in Nederland zijn leerkrachten hier niet gewend om een discussie te voeren. Toen Ryanne vroeg naar de communicatie binnen het team keken de leerkrachten, als kleine kinderen die bang waren de beurt te krijgen, de andere kant op.

Naast vrijwilligerswerk, hebben we ook tijd gehad voor het maken van uitstapjes samen met Jo. Hij is dan wel 75 jaar oud maar heeft misschien wel meer energie dan wij. 'S ochtends om 05.30 uur staat hij op voor Nederland in Beweging en vervolgens gaan we samen nog 8 kilometer hardlopen: onvoorstelbaar!
Vanuit Dehradun zijn we met z'n drieën naar Mussoorie, een stadje hoog in de bergen, geweest. Voor € 0,80 kochten we een kaartje voor de bus en gingen we er eens goed voor zitten, helaas op de achterbank. In het begin vonden we het prachtig hoe de bus aan alle kanten kraakte en er constant werd getoeterd. Uiteindelijk bleek het een drie kwartier durende rit waarbij de Python in de Efteling kinderspel is. Waar de Alp d'Huez 21 haarspeldbochten heeft had deze beklimming er minstens drie keer zoveel. Jo zat naast de chauffeur voor in de bus en toen we heelhuids en kotsmisselijk aan waren gekomen bleek dat hij, in tegenstelling tot ons, van iedere minuut had genoten. Wij vroegen ons af hoe de buschauffeur wist dat er aan de andere kant van de bocht/berg geen verkeer naderde. Jo zijn treffende en weinig rustgevende antwoord luidde: 'veel toeteren en op goed geluk gas geven. Tot nu toe is het bij mij altijd nog goed gegaan!' Eenmaal boven op de berg bleek het de busrit meer dan waard. We maakten een prachtige wandeling en waren blij met de schone berglucht, die een verademing is in vergelijking met de vervuilde stadslucht.

Ook maakten we een uitstapje naar Rishikesh, de yoga-hoofdstad van India, die ligt aan de heilige Ganges. De rivier splijt het stadje in twee delen en alleen voetgangers kunnen via een brug van de ene naar de andere kant. Waar we in alle Indiase steden tot nu toe werden aangekeken omdat we blank waren, konden we hier normaal over straat. Het stadje is te vergelijken met Valkenburg aan de Geul, alleen dan met een erg hoog hippie-gehalte. Veel Europese en Amerikaanse toeristen komen hier naar toe om in de Ashram's, waar ooit de Beatles aan een album werkten, dagen vol met yoga door te brengen. Veel hippies zijn naar onze mening net iets te lang blijven plakken in Rishikesh, maar wie zijn wij om hen dat te vertellen. 's Avonds woonden we een Hindoeïstisch ritueel bij ter ere van 'moeder Ganges'. Indrukwekkend om mee te maken en apart om te zien hoe alle aanwezigen zich verloren in een combinatie van zang, dans en spiritualiteit. Een bezoek aan Rishikesh was niet compleet zonder me in de heilige Ganges te wassen. In tegenstelling tot de Indiase mensen, die een volledig wasprogramma ondergaan, hield ik het bij het wassen van mijn voeten in dit ijskoude maar verrassend schone water.

Al met al hebben we weer een prachtige week achter de rug. We zijn blij om onze laatste vijf dagen in India wederom door te kunnen brengen in het India Hope Home, met wat toch wel een beetje 'onze kinderen' zijn geworden.

Liefs van ons!

Geschreven door Glorydays