Namasté lieve volgers,

Jaaa we leven nog! Na een fantastische tiendaagse trekking door het Annapurna gebied, in het westen van Nepal, zijn we weer terug in Pokhara. In deze blog vertellen we over onze trek en de vele ups en downs (letterlijk).

We besloten twee populaire treks te combineren, door eerst naar Poon Hill (3200 meter) te gaan voor een prachtig uitzicht op het Annapurna area, en daarna door te trekken naar het ABC, het Annapurna Basecamp (4130 meter). We hadden een grote kaart van het gebied bij ons, en wisten ongeveer waar we wilden/konden/moesten overnachten. Jasper met zijn backpack, ik met mijn kleinere daypack, proviand in de vorm van mueslirepen en koekjes ingeslagen, slaapzak gehuurd, thermoshirts bij ons, permits (toegangsbewijs voor het berggebied) lagen klaar, we waren er helemaal klaar voor. Ik had nog nul ervaring met trekken door de bergen, maar de Himalaya leek me een mooi begin, toch?

Nou, de eerste dag was ZWAAR. Dit kwam doordat we de laatste 2 uur nog zo'n 500 meter moesten stijgen, door middel van alleen maar treden. Ofja treden, ongelijke keien. Trap na trap na trap, achter een stoet ezeltjes aan. Jasper vroeg zich wanhopig af waarom we ook alweer zoveel kleren bij ons hadden. Jullie begrijpen dat we goed sliepen die nacht.

Iedere dag had ongeveer hetzelfde ritme. We ontbeten rond half 7, zodat we rond 7 uur begonnen met wandelen. Het was overdag behoorlijk warm (we begonnen met 38 graden in het dal), en anders kregen we het wel warm door het lopen. Na gemiddeld zo'n 5-6 uur klimmen en dalen kwamen we dan aan bij een plaatsje met een aantal guesthouses. Alle guesthouses leken op elkaar, en hanteerden ook dezelfde prijzen voor al het eten en slapen. Het slapen kostte bijna niks, een euro per persoon, maar ze verwachten dan ook dat je bij hetzelfde guesthouse eet. De kamers waren simpel en je deelde de wc's en douche.
Hoe sober het guesthouse ook was, er was vreemd genoeg wel overal WiFi. We hebben zelf hier nooit gebruik van gemaakt, omdat we ons prima vermaakten met de andere trekkers. We hebben veel verschillende nationaliteiten ontmoet: leuke koppels uit Ierland, Engeland en uiteraard Nederland, die we hopelijk nog gaan treffen tijdens onze verdere reis. We hebben de guesthouses gedeeld met dronken Russen aan de lokale rum, luide Chinezen die erop stonden dat ze hun eigen eten klaarmaakten, een groep trage Israëlieten waarvan we niet weten of ze het gered hebben, brallerige Amerikanen (maar wel ieder met een eigen drager), een Japanner van 66 die nog naar 5900 meter hoogte ging klimmen, een groep Hongaren die de ene na de andere sigaret opstaken, enzovoorts. Oud, jong, in een groep of alleen, alles was vertegenwoordigd en zeker in het basecamp zaten we met 15 verschillende nationaliteiten aan tafel.

Het eten in de bergen is erg goed, en er was ontzettend veel keus, zeker als je bedenkt dat bijna alles wat je daar bestelt naar boven gedragen is door ofwel een drager of een ezeltje. En alles van afval moet ook de berg weer af. Dan ga je je bordje pasta toch waarderen! We hebben de dragers, vaak op hun slippers, met van alles voorbij zien komen (zie foto's). Ze dragen grote manden met voedsel, drank en huishoudelijke producten. We hebben dragers gezien met stoel plus kind op hun rug gebonden, en de Westerse moeders er vrolijk kwebbelend achteraan. Als er een nieuw guesthouse wordt gebouwd, worden er complete deuren en ijzeren raamwerken naar boven gedragen. Ezeltjes in een lange stoet vervoeren de gasflessen, rijstzakken en kooitjes met kippen erin. En vergeet uiteraard de backpacks niet. Hoewel we weten dat het inhuren van een gids/drager de lokale economie steunt, en het normaal is om het te doen (zeker driekwart van de mensen die we hebben gezien hadden een gids/drager), en hoewel onze ouders liever hadden gezien dat we wél een gids hadden meegenomen (sorry mam) zijn Jasper en ik toch blij dat we alles zelf hebben gedragen. Vaak zie je dan een groep vrolijk voorbij marcheren, en dan zie je kleine dragers erachter met 2 backpacks, slaapzakken en een daypack op hun rug gebonden, á 25 kilo. Ik zou me ontzettend opgelaten voelen als dat mijn backpack was.

De natuur was prachtig, iedere dag veranderde het uitzicht. De bossen met rododendrons maakten plaats voor rotsen en vlakten, de bergriviertjes voor gletsjers, en de heuvels werden besneeuwde bergen. Op de derde morgen stonden we om 4 uur op, beklommen een heuvel naar de top (Poon Hill) en zagen de zon opkomen achter de hoge bergen van 8000 meter. Prachtig gezicht, zeker omdat we wisten dat we over een paar dagen die bergen van dichtbij konden bewonderen, vanuit het basecamp. Iedere dag moesten we heel veel omhoog, maar zeker ook omlaag lopen. Vlakke stukken waren zeldzaam. Frustrerend hoor, dan zag je een dorp op ooghoogte liggen, hemelsbreed 500 meter ver, maar dan eerst nog 400 meter dalen, rivier oversteken, en dan weer 400 meter klimmen.
Op dag 7 bereikten we het ABC! Het basecamp ligt tussen de 3 grote bergen Annapurna I, Annapurna South en de Machhapuchre. Het is bizar om te zien dat die bergtop recht voor je neus nog eens 4000 meter hoger is, dus dat je eigenlijk maar tot de helft bent gekomen. In de middag begon het te sneeuwen en konden we de toppen niet meer zien. Het was 's nachts flink koud dus we kropen met onze thermokleding, dikke dekens en de extra slaapzak in bed, hopende op een mooie zonsopgang de volgende dag. De volgende morgen stonden we om 5 uur rillend buiten, en terwijl de zon de witte bergtoppen langzaam oranje toverde, voelden we ons heel nietig.
Na zonsopkomst zijn we begonnen aan de afdaling, en we liepen in één dag naar beneden waar we dik drie dagen over deden om te klimmen. Op de één na laatste dag bezochten we nog de hot springs, waar onze spieren ons dankbaar voor zijn. De laatste dag liepen we weer terug naar ons startpunt, checkten ons uit, en die avond zaten we weer aan het meer van Pokhara met een biertje en een cocktail, moe maar voldaan en trots.

Het was een fantastische ervaring, en ik denk dat we dit zeker nog eens gaan doen in de toekomst. Maar eerst goed uitrusten en een goede massage regelen.

Kus van ons!

Geschreven door Glorydays