Namasté lieve volgers,

Zoals in onze vorige blog al beschreven, was direct na onze landing in Kathmandu al duidelijk dat het er in Nepal allemaal een stuk relaxter aan toe gaat dan in India. Toeristen die ons vertellen hoe chaotisch zij Kathmandu wel niet vinden, raden wij aan om Delhi dan ook niet te bezoeken. Ook hebben we na een paar dagen al vele pluspunten aan Nepal ontdekt ten opzichte van India. Mensen staren ons niet meer in groten getale aan, de straten zijn minder vervuild, er is een stoep om op te lopen, er zijn geen bijna-aanrijdingen meer met koeien en zwijnen die op straat lopen én voor de moderne backpacker niet onbelangrijk: de Skype-verbinding is een stukje beter!

Kathmandu is een prachtige stad, ingeklemd tussen de bergen. We verbleven in de backpackerswijk Thamel, wat wil zeggen dat we in een halve dag evenveel Westerse toeristen hebben gezien als in een maand India. Ook hadden ze hier friet, pizza, croissants en Engels voetbal op tv. Dit is niet waarvoor we op reis gingen, maar voor een paar dagen zijn dit soort gemakken wel erg lekker. Het toerisme in Nepal heeft een flinke klap gekregen door de aardbeving van 25 april 2015, waarbij liefst 15.000 mensen het leven verloren. De Nepalese economie draait voor een groot gedeelte op toerisme, maar sinds vorig jaar blijven ca. 50% van deze toeristen weg. Ontzettend zonde, want Nepal is niet alleen een mooi land, ook de mensen hier zijn ontzettend aardig en behulpzaam en het woord oplichten (in India een heus begrip) komt niet in de Nepalese 'Dikke van Dale' voor.
Rondom ons hotel was niet te zien dat er minder dan een jaar geleden een hevige aardbeving was geweest. Op het één kilometer zuidelijker gelegen Durbar Square - onderdeel van de UNESCO Werelderfgoedlijst - werden we echter keihard geconfronteerd met de gevolgen van de aardbeving. De tempels en paleizen op dit grote plein werden vroeger bewoond door de koninklijke families. Van de 30 te bewonderen tempels lagen er nu helaas tien volledig in puin en werden er tien anderen door houten balken ondersteund zodat deze niet ook in zouden storten. Een triest aangezicht, zeker omdat overal foto's stonden van de oorspronkelijke staat van het complex. Vorig jaar waren we in Rome en daar zijn alle stenen die nog overeind staan een toeristische trekpleister. Hier is het hopen dat de wederopbouw snel vordert, zodat de toeristen hier terugkeren.

Ook de grootste Stupa (Boeddhistische tempel) van Azië is staat in Kathmandu. In onze reisgids, de Lonely Planet, zagen we hier prachtige foto's van, maar ook deze berusten helaas niet meer op de werkelijkheid. De top van deze Stupa is door de aardbeving namelijk volledig afgebroken en er wordt met man en macht gewerkt om deze over een half jaar weer in zijn oude glorie hersteld te hebben.

Wat onaangetast is gebleven door de aardbeving is het Pashupatinath-complex. Hier waren wij getuige van een van de meest bizarre gebruiken van het hindoeïsme: de lijkverbrandingen. Dit mooie complex is gebouwd aan de oevers van een zeer heilige, maar nog smerigere rivier. Als een hindoe sterft, is het zaak om het lichaam binnen 24 uur te verbranden om zo de cyclus van wedergeboorte voort te kunnen zetten. Voor een hindoe is het een hele grote eer om in het Pashupatinath-complex verbrand te worden. De lijkverbrandingen zijn openbaar toegankelijk en wij waren op het 'juiste' tijdstip aanwezig om twee van zulke ceremonies bij te kunnen wonen. Het werd een bizarre ervaring die ons beiden ontzettend aangreep. De lichamen lagen temidden van de familie die gezamenlijk afscheid nam van hun dierbare die nog geen dag geleden overleden was. In Nederland wordt er meestal zeer ingetogen gerouwd op een begrafenis/crematie. Hier maakten we meer dan het tegenovergestelde mee... De drie dochters en de weduwe van een van de overledenen lieten hun emoties volledig de vrije loop, waarbij een van de dochters zelfs bewusteloos in elkaar zakte. Het verdriet (huilen en schreeuwen) ging door merg en been. Hiermee hadden we het meest heftige echter nog niet gehad. Het met bloemen en kettingen versierde stoffelijk overschot werd op een houten stellage gezet die in brand werd gestoken door de oudste zoon, waarna het lichaam voor onze ogen verbrandde: een bizarre gewaarwording! Wat we we zojuist gezien hadden, in combinatie met de stank van verband vlees zorgde er voor dat we misselijk de achtergrond opzochten.

Na drie dagen Kathmandu namen we de bus naar Pokhara. Deze acht uur durende rit voerde ons langs prachtige rijstvelden en kronkelende rivieren naar de voet van de Himalaya. Het stadje ligt aan een idyllisch meer en heeft een Zwitserse aanblik. We hebben een spotgoedkoop hotel dat gerund wordt door een ontzettend vriendelijke familie. Ze zijn zeer behulpzaam bij het plannen van onze trekking, die morgen begint. We gaan tien dagen de Himalaya in, met als uiteindelijk doel het bereiken van het Annapurna Basecamp dat ligt op een hoogte van 4.130 meter (een stuk hoger dan de meeste bergen in Limburg). De omliggende bergtoppen zijn echter nog een stukje hoger, met als toppunt de Annapurna (8.161 meter). We kijken ontzettend uit naar onze trekking tussen de hoogste toppen op aarde, maar helaas betekent dit ook dat jullie minstens tien dagen moeten wachten op een nieuwe blog (Waarschijnlijk werken ze in de bergen nog met postduiven ipv WiFi).

Liefs
Ryanne en Jasper

PS: de foto's die we geplaatst van de lijkverbrandingen hebben kunnen als heftig worden ervaren. Echter waren we van mening dat we deze toch moesten plaatsen omdat de foto's een veel beter beeld geven dan onze teksten.

Geschreven door Glorydays