Mingalabar lieve volgers,

Na meer dan een maand 'schrijfverlof' is het weer tijd om zelf in de pen te kruipen en over onze ervaringen te schrijven. Jammer, want we waren niet alleen erg tevreden over de twee gastblogs; de aanwezigheid en het reizen met onze families was daarnaast een onbetaalbare ervaring!

Gelukkig vinden we met z'n tweeën weer snel onze draai, mede doordat onze eerste bestemming het prachtige Inle Lake betrof. De bergen rondom het meer zijn bij toeristen populair voor het maken van een trekking. Wij hadden echter de trekking met mijn ouders en Lotte nog in de benen en besluiten de omgeving op z'n Nederlands te verkennen: per fiets. We fietsen door het schilderachtige landschap en laten ons per boot langs de vele vissers en op palen gebouwde dorpjes varen. Ook nemen we in dit dorp een heerlijke massage. Denk hierbij niet aan een luxe massage-salon, maar stel je een bamboehutje voor, waar twee matjes op de vloer worden gelegd en we - na het nuttigen van de nodige koppen thee en flink wat zelfgebakken rijstkoeken - een uur lang (letterlijk) van top tot teen worden gekneed door moeder en dochter. Ons is verder verteld dat de mannen in Myanmar vaak lange en zware werkdagen hebben. We zijn dan ook zeer verbaasd als we op maandagmorgen(!) langs de plaatselijke sporthal lopen en hier wel 400 mannen aanwezig zijn bij een volleybaltoernooi tussen de dorpen in de omgeving. Op de betonnen vloer in het snikhete gebouw gaat het er bloedfanatiek aan toe en trekken wij als blanken aardig wat bekijks, Ryanne nog net wat meer dan ik uiteraard...
Als we 's middags in ons hotel aan een kop thee zitten, kijkt Ryanne mij geïrriteerd aan en vraagt mij te stoppen met tegen de tafel te stoten. Ik doe echter niks en merk dat niet alleen de tafel beweegt... Een aardbeving! 6.8 op de schaal van Richter maar, door de diepte van de beving, gelukkig vele malen minder erg dan de aardbeving die Italië dezelfde dag trof. Wel is het erg pijnlijk om beelden te zien van de duizenden tempels in Bagan. Wij bezochten deze een week eerder en vroegen ons toen al af wat er hier zou gebeuren bij een aardbeving. Het antwoord kwam helaas veel sneller dan gehoopt: toppen van de eeuwenoude tempels vielen naar beneden en restauratiewerkzaamheden kunnen jaren gaan duren. We zijn benieuwd of het toeristen af gaat schrikken om Myanmar te bezoeken.

Aan alles valt te merken dat het toerisme in Myanmar nog in de kinderschoenen staat. Zo zijn de steden en dorpen niet zo gezellig als in de populaire landen in Zuidoost Azië. Een compact centrum ontbreekt vaak, hier liggen leuke restaurants en barretjes verspreid over een heel gebied. De schoonheid van dit land zit dan ook niet zozeer in de steden, maar in de mensen. Wat vooral opvalt is de oprechtheid van de mensen. Thailand wordt bestempeld als 'Land van de glimlach', maar na ons bezoek aan Myanmar weten wij wel beter. Werkelijk iedereen is hier vriendelijk en daadwerkelijk geïnteresseerd. Hier wil iedereen weten waar we vandaan zijn en is het niet nodig om te zeggen dat we uit Luxemburg komen. Men is enthousiast, vraagt of ze kunnen helpen en als dit niet zo is wordt ons een fijne dag gewenst. Zo stappen we in Yangon moe uit een nachtbus en worden we opgewacht door een horde taxichauffeurs. Wij hebben echter gehoord over de spotgoedkope stadsbus richting het centrum van de stad. Als we een taxichauffeur hier over aanspreken loopt hij vriendelijk enkele honderden meters met ons mee en levert hij ons zonder er iets voor te willen ontvangen bij de juiste bus af. In de bus betalen we hetzelfde tarief als de locals en worden we door iedereen met grote ogen aangekeken. Toeristen die een gammele bus nemen? Rare snuiters!
Een dag later komen we voor een taxirit die dik twintig minuten zou moeten duren een prijs overeen van $3. De taxichauffeur spreekt amper Engels, maar toen hij begreep dat we uit 'Holland' kwamen lepelde hij moeiteloos een hele rits Nederlandse voetballers op. Als hij bij de laatste voetballer aankomt rijden we een file in. In plaats van meer geld te vragen omdat hij meer tijd aan ons kwijt is voelt hij zich schuldig en wil hij niet meer dan $2 aannemen. Benieuwd hoe lang dit soort taferelen, met het toenemende toerisme, stand blijven houden...

Yangon, met 5,5 miljoen inwoners de grootste stad van het land, doet qua chaos en zeker door de indringende geur die in de stad hangt terugdenken aan India. Een rustpunt in de stad is de gigantische 'Shwedagon pagode', de belangrijkste van heel Myanmar die idyllisch aandoet tijdens de zonsondergang. De pracht en praal spat van het complex af en ondanks de drukte hangt er een zeer gemoedelijke sfeer. Wij komen in contact met Kyaw Yan Paing, een monnik die enkele jaren jonger is dan wij zijn. Hij laat ons niet alleen de mooiste plekjes rondom de pagode ziet maar stelt ons voor aan veel verschillende mensen, van medemonniken tot zijn leermeester die allemaal in hun beste Engels een praatje met ons proberen te maken. Dat de monniken hier met de tijd meegaan blijkt later als hij zijn selfiestick uit zijn tas haalt en foto's maakt die hij via Facebook (ja echt!) met ons deelt.
Ook bezoeken we voor $1 het bizarre 'Peoples Park'. We treffen er niet alleen mooie natuur aan, maar ook een permanente kermis waar we enkele keren met onze ogen moeten knipperen. Bij de gokkasten staat namelijk een groep monniken hun geluk te beproeven. Alsof deze aanblik nog niet vreemd genoeg is, zien we bij de botsauto's twee monniken er lustig op los botsen in hun wagentjes... Wij lopen door richting het zwembad waar hygiëne erg laag op de prioriteitenlijst staat. De vele verschillende baden doen niet onder voor de zwembaden zoals wij ze in Nederland kennen, ware het niet dat de zwemmers zich net wat anders gedragen. Kleren, schoenen, blikjes bier en sigaretten zijn in Nederland allemaal verboden binnen de muren van een zwembad. Hier is het wel allemaal toegestaan... In het water! Er is echter nog een grotere attractie in het Peoples park: wijzelf! Zwemmen doen we niet maar na een half uur is onze kleding nat dankzij alle zwemmers die ons omhelzen voor een leuke foto. Ouders groeten ons en kinderen kijken ons verbaasd aan, terwijl wij op onze beurt weer verbaasd kijken als we baby's in onze handen krijgen geduwd voor de welbekende fotomomentjes. Op popsterren en voetballers is vaak kritiek dat ze hun fans straal voorbij lopen. 'Hoeveel tijd kost het nou om op een foto te gaan?' is een veelgehoorde vraag. In tegenstelling tot ons krijgen zij flink betaald en kan dit als 'part of the job' worden omschreven. Na wel vijftig keer op de foto te zijn gegaan binnen twee uur moeten wij echter ook moeite doen om onze kaken bloot te blijven lachen, maar foto's weigeren doen we niet.

Onze volgende bestemming is het dorpje Kinpun, aan de voet van de Golden Rock pagode. Na wederom een prima busreis worden we helaas onaangenaam verrast. Mijn backpack is drijfnat en heeft vijf uur lang in een plas vissaus gelegen. Mensen die ooit in Azië zijn geweest, kennen de doordringende en misselijkmakende geur. Ook wel 'Bangkok-smell' genoemd. In een extreem kleine hoeveelheid vormt vissaus de basis van alle Aziatische gerechten. De hoeveelheid waaraan mijn backpack is blootgesteld laat ons een week na dato nog steeds bijna over onze nek gaan. De volgende dag besluiten we de frisse lucht op te zoeken. In plaats van de weg richting Golden Rock in een busje af te leggen, gaan wij te voet naar boven, de weg die bekend staat als de pelgrimstocht. We lijken de enige 'pelgrims' die deze weg vandaag nemen en komen onderweg langs hutjes met een weergaloos uitzicht en extreem vriendelijke mensen. Kinderen spelen met zelfgemaakt speelgoed zoals de lege jerrycan die dienst doet als auto. Onze gekocht proviand delen we met alle kinderen die we tegenkomen. Na bijna vier uur omhoog klimmen met mooie vergezichten bereiken we de Golden Rock, een gigantische rots met een pagode er bovenop die balanceert op de rand van een berg. We hebben ons laten vertellen dat we hier een van de mooiste uitzichten van Myanmar zullen aantreffen. Helaas moeten wij het met de verhalen doen, aangezien er een flinke mist optrekt een kwartier voordat wij de top bereiken en we hierdoor met moeite de Golden Rock zelf kunnen zien.

Ons laatste dag in Myanmar maakt qua uitzicht dan weer veel goed. We huren een scooter en toeren rond tussen de bizar gevormde bergen rondom Hpa An. Iedere berg en iedere rots heeft een tempel op de top staan, waarvan de Kyauk Kalap tempel met afstand de bekendste is.

Na precies drie weken zit onze tijd in Myanmar er helaas op. In geen land dat we bezochten genoten we zo van de mensen die er wonen. Dit land is nog volledig authentiek en er niet op gericht om het toeristen zo comfortabel mogelijk te maken. We zeggen meerdere keren tegen elkaar dat we hopen dat dit altijd zo zal blijven, maar weten beiden niet of we Myanmar over tien jaar nog eens willen bezoeken uit angst voor de veranderingen die er dan hebben plaatsgevonden.
Genoeg 'authentiek' nu voor de komende tijd: op naar Thailand. Beter gezegd Zuid-Thailand, waar de vele toeristische eilanden op ons wachten. In alles een tegenstelling met Myanmar, maar we zullen ons er hopelijk niet minder om gaan vermaken!

Lieve groetjes!

Ryanne en Jasper

Geschreven door Glorydays