Sawadika lieve volgers!

Inmiddels zijn we bijna een week in Thailand, alweer het derde land van onze reis. In deze blog vertellen we over deze drukke week, want we hebben weer een mooi verhaal voor jullie..

De dag nadat we waren aangekomen in Bangkok wilden we het koninklijk paleis en het tempelcomplex Wat Pho bezichtigen, de hoofdattracties in deze stad. We stonden net de snelste route uit te puzzelen, toen een Thaise jongeman ons vroeg of hij ons kon helpen. Hij wees ons de juiste weg, maar zei toen dat het beter was om 's middags naar het paleis te gaan, want het was vandaag een Boeddhistische feestdag, dus er waren nu monikken aan het bidden en het paleis was vanaf 2 uur gratis te bezichtigen. Een andere man, ontzettend vriendelijk, liep langs en bevestigde het verhaal: Deze dag, de boeddha dag, kwam een keer per jaar voor. Alle tempels in Bangkok waren gratis te bezichtigen en zelfs het koninklijk paleis en Wat Pho waren 's middags gratis. Maar dat was niet het enige mooie aan deze dag, want om het toerisme een handje te helpen, gold er vandaag korting op al het openbaar vervoer (de overheid betaalde de kosten), wat inhield dat we een tuktuk tot onze beschikking hadden voor de hele dag, voor 40 baht (1 euro). Dit klinkt te mooi om waar te zijn, toch? We waren wel wat gewend met oplichterijen in India, dus we geloofden er niet veel van. Maar er stonden tuktuks klaar die ons een dag door Bangkok wilden rijden, en we dachten: Wat kunnen ze ons nu maken? Als het ons niet bevalt, zijn we weg. Dus we stapten in. Omdat we uiteraard besloten 's middags pas naar het paleis te gaan, gingen we eerst naar een tempel met een enorme staande Boeddha. Inderdaad geen toegangsprijs. Daarna stapten we weer in bij onze vriendelijke chauffeur die braaf had staan wachten, en hij bracht ons naar een volgende tempel, de 'lucky Boeddha' tempel, om te bidden voor geluk. In deze prachtige tempel hoorde een man ons zachtjes praten en vroeg waar we vandaan kwamen. Hij zei dat we vandaag 'extra lucky' waren, want wisten we dat vandaag een speciale Boeddhistische dag was? Ook zei hij dat we vandaag korting kregen bij winkels gerund door de overheid. 'Zou het dan toch waar zijn? ' dachten we. Maar zelfs als het niet waar is, wat hebben ze hier dan aan? We geven geen cent uit. Toen we terug kwamen bij onze chauffeur, vroegen we of we naar het officiële toeristenbureau konden gaan, aangezien we er toch vlakbij waren. We wilden toch nog treintickets kopen voor onze trein naar het noorden van Thailand, en tja, vandaag gold er schijnbaar een korting van 20% (zuunige Hollenjers). Geen probleem, hij bracht ons naar het bureau. Maar of we dan ook even bij een grote winkel voor zijde wilden langsgaan? Dan kreeg hij zijn benzine-bonnen van de overheid. Kijk, daar kwam de aap uit de mouw, dit komt veel voor in Azië en hebben we in India ook al meegemaakt. Maar geen probleem, we wilden best 10 minuutjes in de winkel rondkijken (en even genieten van de airco). In de winkel boden ze zijde pakken, jurken en shawls aan. Aangezien we toch nul komma nul interesse hadden (handig zo'n pak op reis), stonden we al snel weer buiten. Toen naar het toeristenbureau. Daar aangekomen begon een vrouw ons een vijfdaags programma aan te bieden, inclusief nachttrein naar Chiang Mai. Toen we haar eindelijk hadden duidelijk gemaakt dat we er écht geen interesse in hadden, en we alleen treintickets wilden hebben en de rest zelf wel zouden regelen, liet ze haar vriendelijke houding snel varen. Volgens haar waren we 'slechte toeristen, die alleen maar wilden laten zien aan anderen dat we in Thailand waren geweest, maar niks wilden doen. Wat wilden we dan, een beetje de straat op en af lopen?!' Na dit knap staaltje verkooptechnieken stonden we snel buiten. Onze chauffeur hoorde ons verhaal aan en bood ons aan naar een ander bureau te gaan, waar hij mensen kende. Liever niet, maargoed, we konden die treintickets maar beter hebben geregeld. Helaas, ook in dit bureau konden ze niks voor ons betekenen. Daarna gingen naar een andere prachtige tempel, waar we wel vreemd genoeg een kleine toegangsprijs moesten betalen. De man achter de kassa fronste bij het horen van ons verhaal over Boeddha Day, en zei: ' no.. government really bad'. Vreemd. Maargoed, buiten stond onze chauffeur nog vriendelijk te wachten. Hij keek op zijn horloge, het was pas half 2. Hij zei dat de tempels over een half uur pas gratis werden. Of we dan alsjeblieft nog langs één winkel wilden gaan, dan kreeg hij weer zijn bonnen. We hadden geen zin om weer een dure winkel te bezoeken (weer zuunige Hollenjers). Maargoed, omdat hij ons toch naar alles had gebracht en ons beloofde ons daarna naar Wat Pho te brengen, lieten we ons toch weer overhalen. In deze winkel hetzelfde verhaal, we worden besprongen door een verkoper, we veinzen lichte interesse om tijd te rekken, krijgen iets te drinken, schudden ze af en we staan weer buiten. Snel naar Wat Pho. En jawel hoor, we moeten gewoon toegang betalen. Boeddha dag? Doen ze niet aan hier. Maar het is een prachtig complex, met een enorme liggende Boeddha van 15 meter hoog en 46 meter lang. Als we na een uur buiten komen, zien we onze chauffeur nergens. Omdat we ons schuldig voelen, kijken we ook nog even om de hoek van het complex. Nee, hij is hem echt gesmeerd. Zonder dat we hem hebben betaald...
Terug in ons hotel googlen we op: lucky Boeddha day scam (doe ook maar eens, je lacht je kapot) en jawel hoor. We zijn gewoon 'opgelicht', uiteraard bestaat deze dag niet. Dus, even recapituleren: we hebben een volledige sightseeing tour door Bangkok gehad, GRATIS. Hoewel we uiteraard naïeve doetjes zijn omdat we hier in zijn getrapt, voelen we ons totaal niet opgelicht. Voor iedereen die binnenkort naar Bangkok gaat, raden we het zelfs van harte aan, we hebben een heerlijke dag gehad en we hebben in een deuk gelegen. Serieus, complimenten voor deze oplichterij: als je van 4 totaal verschillende mensen, op verschillende plaatsen, precies hetzelfde verhaal hoort, ga je er toch al snel in geloven. Het doel is om de toeristen zoveel mogelijk geld afhandig te maken bij de 'officiële' toeristenbureaus en winkels, maar dan begrijpen ze toch niet hoe zuinig Jasper en ik zijn aangezien we nog budget moeten hebben voor de komende zeven maanden.

Twee dagen later, als we écht op weg zijn naar het paleis, besluiten we langs te gaan bij de plek waar we werden opgelicht. Het allermooiste: de eerste man herkent ons niet meer en begint PRECIES hetzelfde verhaal af te steken. We luisteren met een grote lach op ons gezicht. En jawel, daar komt 'toevallig' de tweede man aangelopen, maar zijn glimlach verflauwt snel als hij ons ziet. We beginnen keihard te lachen, bedanken ze voor de gratis dag en lopen verder. Heerlijk!

Nog nagrinnikend kwamen we aan bij het paleis, maar daar verging het lachen ons snel. Een kleine tip: als je wilt genieten van een rustig China, is dit je kans, want zowat alle 1.2 miljard Chinezen bevinden zich in het paleis in Bangkok. Gewapend met hun paraplu's en selfiesticks zwermden ze luidruchtig over het complex en hadden lak aan andere bezoekers, kledingvoorschriften, en regels in het algemeen (zie foto). Desalniettemin, het koninklijk paleis is prachtig, alleen maar pracht en praal. De Thai zijn gek op hun koning, die al sinds 1946 aan de macht is (het langst regerende staatshoofd ter wereld). Overal in Thailand vind je zijn portretten, en de koning beledigen wordt zwaar bestrafd (een Zwitserse toerist heeft 10 jaar cel gekregen nadat hij een portret van de koning van een snor heeft voorzien).

Daarnaast hebben we een zeer mooie fietstocht gehad, van het bedrijf Co van Kessel (uiteraard Nederlands), door zowel het chaotische Chinatown als het groene hart van Bangkok. Verder hebben we ons prima vermaakt op Khao San Road. Deze straat, ook bekend van de film Hangover 2, is ongelooflijk, en we hebben er een fantastische avond gehad met nieuwe Thaise vrienden (de beelden spreken voor zich). Stel je een drukke uitgaansstraat voor in Salou of Mallorca, maar dan zonder regels. Je kan er uiteraard spotgoedkoop drinken bij de vele clubs en bars, die je lokken met slogans als: 'get drunk for 90 bath, super strong cocktails, we don't check ID cards'. Mocht je toch behoefte hebben aan een ID kaart, geen probleem, want aan de overkant kan je neppe paspoorten en rijbewijzen laten maken. Mensen verkopen er gefrituurde insecten, van tarantula's tot schorpioenen op een stokje, ze bieden er pingpong-shows aan (kan je ook googlen, maar wil je niet), je kan er tatoeages op straat laten zetten, je kan er exotische wilde dieren aaien en ze verkopen armbandjes met weinig subtiele teksten als: I love cum salad, I love horse cock, Rape Sex etc etc. In deze wijk vind je ook superveel Thaise Ladyboys, ook wel kathoeys genoemd. Dit zijn geen drag queens, in tegendeel, bij de meesten moet je goed kijken (tel daar de alcohol bij op en je snapt dat sommige Westerse mannen hier weleens voor een 'kleine' verrassing komen te staan). Ze werken hier veel in de winkels en horeca. Een spelletje wat we al snel speelden was: 'Is-het-een-man-of-niet?' Gevolgd door de vraag 'Zou-ie-al-omgebouwd-zijn-of-niet?' aangezien de jurkjes vaak superkort waren. Maar serieus, het is mooi om te zien dat, in ieder geval in de hoofdstad, transgenders volledig geaccepteerd zijn. In 2015 is een nieuwe wet aangenomen zodat mensen gelijk worden behandeld, op grond van hun genderidentiteit in plaats van hun geboortegeslacht. Qua tolerantie kunnen we in Nederland nog wel wat leren hiervan.

Na 3 dagen pakken we de bus en gaan we naar Kanchanaburi, een plaats ten noordwesten van Bangkok. Dit stadje is bekend/berucht vanwege de spoorweg over de rivier Kwai en de gelijknamige film 'Bridge on the river Kwai'. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd onder de Japanse bezetting een spoorlijn aangelegd van Thailand naar Birma. Maar liefst 60.000 Britse, Australische en Nederlandse krijgsgevangenen en 260.000 Aziatische arbeiders werden ingezet om deze spoorlijn te maken. De condities waarin ze moesten werken waren ontzettend slecht, en nadat een bombardement een einde maakte aan de Japanse overheersing in dit gebied, waren er meer dan 15.000 krijgsgevangenen en meer dan 100.000 lokale burgers gestorven. Tegenwoordig kun je gewoon over de spoorlijn lopen (hoewel er regelmatig een trein passeert), is er een klein museum en een perfect onderhouden oorlogsbegraafplaats waar 1800 Nederlanders liggen. In Nederland worden we ieder jaar op Memorial Day bedankt voor het onderhouden van de Amerikaanse oorlogs begraafplaats in Margraten, en we begrijpen dat nu wel beter. Het is mooi om te zien dat de Thaise bevolking zo respectvol omgaat met de begraafplaats waar zoveel Nederlanders liggen.

Als laatste zijn we ook nog naar de Erawan watervallen geweest, buiten de stad. Dit mooie natuurpark heeft watervallen met 7 grote plateaus waar je gewoon in kunt zwemmen. Heerlijke plaats om even af te koelen, ware het niet dat er ook veel vissen in het water zwommen, waar Jasper niet erg van gecharmeerd was. Ik moet er nu van hem bij schrijven dat hij zijn angsten dapper overwonnen had.

Inmiddels zijn we in Ayutthaya, de oude hoofdstad, aangekomen (reizen in Thailand gaat ons zoveel beter af dan in India, applausje voor onszelf). Morgen gaan we deze stad ontdekken per fiets, om 's avonds de nachttrein te pakken naar het noorden van Thailand, Chiang Mai. Eens kijken wat het noorden van dit prachtige land ons te bieden heeft!


Liefs van ons!

Geschreven door Glorydays