Hello lieve volgers,

Inmiddels zijn we alweer twee weken aan het backpacken door het laatste land van onze reis: Nieuw-Zeeland. We kenden op zijn zachtst gezegd kleine opstartproblemen in het land van de Kiwi's. De avond voor onze vlucht van Sydney naar Christchurch vond er namelijk, zoals jullie wellicht in het nieuws gehoord hebben, een aardbeving plaats nabij Christchurch met een kracht van 7.8 op de schaal van Richter. Het epicentrum van de beving lag bij het kustplaatsje Kaikoura en laat dat nou net onze eerste bestemming zijn. Gelukkig vielen er 'slechts' twee doden, maar de impact op Nieuw-Zeeland (en ons reisschema) was groot. Aangezien de belangrijke snelweg die langs Kaikoura loopt volledig onbegaanbaar werd, betrof de kortste route naar het volgende stadje nu een omweg van maar liefst 500 kilometer. Dit is voor ons Nederlanders ontzettend lastig voor te stellen, maar het aantal wegen in Nieuw-Zeeland is erg schaars. Het tweede oponthoud betrof onze campervan. We hebben als zuinige backpackers uiteraard gekozen voor de meest goedkope campervan, maar dat betekent in onze ogen niet dat er zomaar een vertraging van zeven uur hoeft op te treden bij het ophalen. We werden constant met verschillende smoesjes aan het lijntje gehouden. Toen Ryanne en ik op onze strepen gingen staan (zacht uitgedrukt) werden ze bij het verhuurbedrijf een beetje nerveus, kregen we kortingen en niet veel later vonden we onszelf terug in ons 'nieuwe huis op wielen' op de linker weghelft en met het stuur aan de rechterkant. Even vreemd, maar al snel ontzettend vertrouwd.

Eindelijk, onze langverwachte tocht door Nieuw-Zeeland kon beginnen. Onze verwachtingen waren torenhoog. Dit kwam niet alleen door de vele foto's van de prachtige natuur die wij al voorbij zagen komen, maar zeker ook door de positieve verhalen van backpackers die we in eerdere landen ontmoetten. Werkelijk niemand was negatief over Nieuw-Zeeland. In onze eerste week hadden wij echter te maken met een spelbreker die ons gedurende onze reis nog maar weinig kopzorgen had bezorgd: het weer! Aangezien het hier bijna zomer is en in de reisgidsen ook zomerse temperaturen stonden genoemd, gingen wij er van uit dat we in t-shirt en korte broek onze reis konden afmaken. We kwamen van een koude kermis thuis... De eerste week hebben we iedere dag wel regen gehad en moesten we meerdere lagen kleding aan om ons tegen de kou te wapenen. Nu hoor ik jullie denken dat het in Nederland ook koud en regenachtig is. Klopt, maar wij hadden ons er niet op ingesteld dus waren bij vlagen een beetje gefrustreerd. De campings waar we slapen bestaan meestal alleen uit twee toiletten en een wasbak dus als het regent zitten we in onze campervan. De achterbank wordt dan omgetoverd tot zitkamer, keuken, eetkamer, kleedruimte en slaapkamer ineen! Erg gezellig, maar soms ook wel behelpen. Ons kleine gaspitje krijgt het amper geregeld met die harde wind en regen, dus wij hebben al mogen genieten van halfgekookte pasta en semi-gebakken pannenkoeken. Nu kunnen we er hartelijk om lachen, maar geloof ons deze gerechten zullen geen enkel receptenboekje gaan halen. Alleen de echte luxe campers beschikken over een douche dus wij moeten creatief denken. Een duik in het warme water van het plaatselijke zwembad, gevolgd door een vijftien minuten lange douche zorgde er bijvoorbeeld voor dat we weer een paar dagen fris door het leven konden.

Net als in Australië kunnen we hier ook weer vele verschillende tours boeken, tegen idioot hoge prijzen. Wij proberen echter zoveel mogelijk op eigen houtje te ondernemen en hebben zonder de hulp van tourguides bijzondere dieren in het wild kunnen spotten. Langs de wilde oostelijke kustlijn hebben we de Royal Albatros zien vliegen, de zeldzaamste pinguïn ter wereld gespot (yellow eyed pinguïn) en tijdens een lange strand wandeling tientallen gigantische zeeleeuwen gezien. Ook hebben we een privétour naar de bijzondere glowworms gehad van de Nederlandse Jan en Marloes, die al vijftien jaar in Nieuw-Zeeland woonachtig zijn. Via een Puther-connectie zijn we bij hen terecht gekomen en hebben we een erg gezellige avond gehad in hun huis met een prachtig uitzicht over de stad Dunedin. Verder zijn we nog naar het Zuidelijkste puntje van Nieuw-Zeeland gegaan, vanwaar het nog slechts 4.000 km naar de zuidpool was. Het voelde onwerkelijk om daar te staan, zeker omdat Nederland 18.600 km ver weg ligt.

Uiteraard zijn we ook in Nieuw-Zeeland op zoek gegaan naar de allermooiste wandelingen. De bekendste zijn de Great Walks, meerdaagse wandelingen van hut naar hut. Ontzettend populaire trekkingen en daardoor gigantisch duur en al lang van te voren volgeboekt. Wij besloten daarom stukken van deze Great Walks te doen, door naar de eerste hut en terug te lopen. Wat een prachtige wandelingen met uitzicht over bizar blauwe meren en prachtige bergketens en over paden die ons zelfs door de sneeuw leidden. Tijdens deze wandelingen voelt het alsof je daadwerkelijk door 'Middle-Earth' loopt, de wereld waarin Lord of the Rings zich afspeelt, de filmtrilogie die hier is opgenomen. Het voordeel van een dagwandeling was dat we kosten bespaarden door in de eigen campervan te slapen. Het nadeel was echter dat we dezelfde route terug dienden te lopen. Een enkeltje naar de eerste hut was zestien kilometer, de wiskundige onder onze volgers snapt dus dat we in totaal 32 kilometer liepen op een dag. Niet vlak, maar letterlijk berg op en berg af. Toen we de eerste zestien kilometer hadden afgelegd en genoten van onze welverdiende pauze kwamen we aan de praat met twee Zweedse vrouwen. Ze gaven aan de 'lazy version' (luie versie) te doen, waarop wij instemmend knikten dat dit ook voor ons gold. In onze ogen was de eendaagse wandeling namelijk de luie versie van de trekking. De dames hadden een andere perceptie bij 'luie versie': zij waren met een helikopter bij de hut afgezet.... Verschil moet er zijn!

De Lord of the Ring films hebben het toerisme in Nieuw-Zeeland een extra boost gegeven. In ieder stadje waar we tot nu toe geweest zijn worden er wel tours aangeboden naar locaties waar scènes uit de film zijn opgenomen. Echter is het ook mogelijk om een tour van twee weken door Nieuw-Zeeland te maken die volledig in het teken staat van de beroemde films. In een luxe touringcar worden de veertig freaks die aan deze tour deelnemen in een rotvaart naar alle locaties gevoerd. Wij kwamen deze tour tegen bij de prachtige Mount Sunday, waar speciaal voor de film tijdelijk het fort 'Edoras' werd gebouwd. In de films keek ik altijd vol verbazing naar het adembenemende landschap rondom dit fort. Ik was bang dat de locatie in het echt nogal tegen zou vallen, maar niets was minder waar. Wat een prachtige omgeving! Zoals gezegd kwamen we de groep Lord of the Ring freaks hier tegen, die op de foto gingen in het gewaad van tovenaar Gandalf, een apart gezicht. Een vriendelijke man bood aan een foto van ons te maken. Hij gaf aan de groep meer te leren over de kunst in de films. Toen we hierop doorvroegen bleek hij iets belangrijker te zijn geweest dan hij deed voorkomen. Hij (Daniel Reeve) had namelijk de inscripties voor de ring, alle kaarten en alle kalligrafieën ontworpen waar de hele filmreeks om draait!

Ondertussen zijn Ryanne en ik helaas begonnen aan een snelcursus tot automonteur. Onze campervan is namelijk de jongste niet meer en heeft bijna 450.000 kilometer rijervaring. Hij doet hard zijn best om er een aangename reis van te maken, maar heeft helaas enkele ouderdomskwaaltjes. Vlak voor een tunnel bij een bergpas liep de temperatuur van onze motor schrikbarend snel op. Toen we in de stromende regen de motorkap openden, kwam hier een flinke rookwalm onder vandaan. Nadat een vriendelijke mevrouw van de plaatselijke wegenwacht en een truckchauffeur ons weer op weg hielpen, konden we in Te Anau een garage opzoeken. We bleken met een lekkende radiator te zitten. De volgende bergpas was helaas ook weer iets te veel gevraagd waardoor we onszelf niet veel later wederom bij een garage terugvonden. Hier kregen we een uitgebreid college van de behulpzame eigenaar die snel doorhad met twee leken (of onbenullen) te maken te hebben. Inmiddels bedraagt de totale rekening voor de reparaties al 300 dollar, gelukkig zijn we goed verzekerd! In de vorige blog hebben we jullie opgeroepen een originele naam te verzinnen voor onze campervan. Gezien onze ervaringen van de afgelopen weken is onze keuze gevallen op 'de Prötter'. We nodigen Lianne dan ook uit om een weekendje met ons mee te komen pröttelen door het Nieuw-Zeelandse land! (Eervolle vermelding voor Coen met 'sjtuk in die van')

Al sinds we in maart uit Nederland vertrokken raakte Ryanne niet uitgepraat over een grote wens: skydiven in Nieuw-Zeeland. Ik wimpelde dit onderwerp steeds af en hoopte dat dit plan uiteindelijk aan de kant zou worden geschoven. Helaas, hoe meer Nieuw-Zeeland naderde, hoe meer het over het skydiven ging. In de eerste week hier had ik 'geluk', want met slecht weer kan er niet uit een vliegtuig gesprongen worden. Toen de zon echter begon te schijnen stonden alle lichten op groen. Toen we het kantoortje uitliepen waar we de skydive boekten had ik mijn bedenkingen, terwijl Ryanne huppelend naar buiten kwam en een glimlach van oor tot oor had van de voorpret. Een dag later was het dan zo ver: we gingen met ons volle verstand uit een vliegtuig springen dat geen enkel technisch mankement had. Gespannen zaten we in de kleine hangar van het vliegveldje in Wanaka te wachten op het moment dat we de lucht in konden. De wind nam toe en er kwamen meer wolken aan de helderblauwe hemel. Ik zag de bui al hangen dat we op een andere dag terug moesten komen. Gelukkig kwamen daar onze 'beautiful strangers', de instructeurs aan wie we vast werden gemaakt en die er voor moesten zorgen dat we veilig op de grond zouden landen. Gek genoeg viel alle spanning van mij af toen we het vliegtuigje instapten, achterstevoren gingen zitten en opstegen. We konden genieten van wat wordt bestempeld als de 'allermooiste locatie ter wereld om te skydiven'. Toen het vliegtuig op één kilometer hoogte was leek de grond al gigantisch ver beneden ons. Onze sprong maakten we echter vanaf een hoogte van maar liefst 3,5 kilometer! Het moment was daar en het luik van het vliegtuig ging open. In een splitsecond verdween Ryanne uit mijn gezichtsveld en was het mijn beurt. Anders dan sommige foto's doen vermoeden voelde ik mij nog steeds niet heel angstig. In mijn hoofd speelde namelijk mee dat ik vastzat aan een ervaren rot die al het werk moest doen, terwijl ik alleen maar hoefde te 'genieten'. Nog een laatste blik naar beneden en een laatste ademteug en daar ging ik dan. Een vrije val van 45 seconden waarop ik een snelheid bereikte van 60 meter per seconde... Het enige dat ik kon doen was schreeuwen en vreemd genoeg zelfs genieten van de extreme krachten die mijn lichaam steeds sneller naar de grond toe trokken. En toen ging de parachute open en vond ik mezelf terug tussen de besneeuwde bergtoppen in de nabijheid van Ryanne die de val gelukkig ook had overleefd en zweefden we nog vijf minuten in het rond alvorens met een soepele landing weer terug op aarde te zijn. Dit was zoals men zegt een 'once-in-a-lifetime-experience'! Gelukkig hebben we de foto's nog om nog lang terug te denken aan de fantastische ervaring.

Bedankt voor het lezen en we willen jullie alleen nog vragen om te duimen dat onze Prötter het de komende weken uithoudt met ons!

Veel liefs van ons!

Geschreven door Glorydays