Namasté lieve volgers,

Tijd voor onze laatste blog over India! Time flies when you're having fun, en onze eerste maand reizen in het eerste land is omgevlogen. In deze blog vertellen we over de laatste paar dagen in het Hope Home.

In onze vorige blog hebben we verteld over de sloppenwijk en de school die er midden in staat. Tijdens onze tijd hier hebben we veel families in erbarmelijke omstandigheden gezien en leerden we meer over hun levens en welke drama's zich afspelen in de sloppenwijk. Na een heftig weekje waren we dan ook blij terug te kunnen gaan naar het Hope Home, om de oprechte blije snoetjes te zien.

Echter, net op die zondag kwamen de twee werelden, die van de sloppenwijk en het Hope Home, bij elkaar vanwege 'Parents day'. Dit houdt in dat de familie vanuit de sloppenwijk kwam (als ze konden komen) om met hun kind (of kinderen) te lunchen en om geïnformeerd te worden over de ontwikkeling van hun kind. De kinderen hadden zich hier lang op verheugd en wilden graag dat we hun familie zouden ontmoeten. Om eerlijk te zijn, realiseerden we ons pas hoe goed ze het hebben in het hope home toen we ze samen zagen met hun familie.
De meeste ouders waren heel aardig en dankbaar, en boden ons eten en drinken aan terwijl ze zelf nauwelijks hadden. Maar we kenden nu ook de verhalen van de ouders:
Daar zat de familie van A., wiens vader, alcoholist, zelfmoord had gepleegd afgelopen jaar. Daar zat de moeder van B., die afgelopen januari haar dochter van twaalf jaar al had weggegeven aan een oude vent, maar gelukkig kon dit nog net voorkomen worden. We schudden de hand van een moeder, die twee weken geleden haar 14-jarige zoon heeft verloren, nadat hij zichzelf in brand had gezet omdat hij verschrikkelijk gepest werd om zijn geaardheid..enzovoorts.

Daarna nemen de ouders afscheid en zien we tranen bij een aantal kinderen. Het maakt niet uit wat de ouders het kind vroeger hebben aangedaan, het blijkt maar weer eens dat een kind onvoorwaardelijke liefde heeft voor zijn of haar ouders.

Maandag en dinsdag gingen de kinderen naar school, maar woensdag was weer een van de vele feestdagen en hadden de kinderen vrij. Op deze dag hadden we onze sportdag georganiseerd. Samen met Jo en Jasper werd er 's morgens een wandeling gemaakt door het bos, waarna ze getrakteerd werden op een glaasje fris en een snoepje. De kinderen hadden de grootste lol en zoals de kleinste tegen Jo zei: 'That was a great party, nanu (opa)'. Een kinderhand is hier gauw gevuld. In de namiddag, toen de kinderen hadden gerust en de zon niet meer zo fel scheen, gingen we verder met ons zeskamp. Eerst werd er gezamenlijk een warming up gedaan, met de 'cha-cha slide' en uiteraard de volgeltjesdans. Daarna werden de teams bekend gemaakt en konden ze beginnen. Spelletjes als 'flessenplassen' (met een beker tussen je benen een parcour afleggen waarna je de beker moet leegschudden zonder je handen te gebruiken) waren zeer populair, maar ook het spelletje tennisballen doorgeven zonder handen of als team zo snel mogelijk het juiste woord spellen met de gegeven letters, leverde hilarische taferelen op. Alle kinderen, groot en klein, deden fanatiek mee en ook de staff vond het geweldig. Uiteraard was daarna nog een prijsuitreiking voor het winnende team.

Donderdag was het helaas toch tijd om afscheid te nemen van de kinderen en de staff. Zoals jullie misschien wel kunnen raden, vonden we dit totaal niet leuk en zat ik serieus te overwegen om een kleintje mee te smokkelen in mijn backpack. We namen afscheid, met tekeningen, bloemen en vele vele knuffels en kusjes, en beloofden dat we nog eens terug zouden komen. Wat we ook absoluut van plan zijn. Deze stichting heeft een onwisbare indruk op ons achtergelaten en we kunnen niet wachten om te zien wat deze kinderen later gaan bereiken. We hopen dat al hun grootse dromen mogen uitkomen, maar misschien nog belangrijker, dat ze alle dingen die ze hebben geleerd in het tehuis kunnen doorgeven aan anderen. Stapje voor stapje kan zo de hele community in de sloppenwijk verbeteren.

Donderdagavond namen we helaas ook afscheid van Manju, Lawrence, dochter Pari en natuurlijk onze vlotte nanu Jo. We namen de nachttrein (dit keer geen problemen, jaaa we leren het wel) terug naar Delhi en gingen vanuit het station direct door naar het vliegveld. We kwamen daar rond 6 uur aan, terwijl onze vlucht naar Nepal pas om 14h zou vertrekken. Aangekomen bij de check-in balie, zei een medewerkster dat we ook een eerdere vlucht, van een andere maatschappij, konden nemen. Waarom ook niet?
Maar toen begon het typische Indiase gedoe weer. Het kon eigenlijk toch niet. Ga daar maar wachten. Het kan misschien. Wacht even. Oja het kan toch wel. Volg haar maar. Ga naar dit kantoortje. Laat hem iets tekenen. Ga daar maar wachten. Oke het mag.
En vervolgens rennen we naar de juiste gate, in de veronderstelling dat we veeel te laat zijn. Maar dit is India, en het boarden was uiteraard nog niet eens begonnen.

We hebben vaker de vraag gekregen wat we nu van India vonden.
Het feit dat we er een maand zijn geweest en nog steeds geen antwoord hebben op deze vraag, geeft eigenlijk al aan hoe intens dit land is. Het is een land van extremen, in alle opzichten. We hebben prachtige tempels en gebouwen gezien, genoten van de gerechten, landschappen en zon, de meest gastvrije mensen ontmoet en zoals we al zeiden, veel dingen geleerd. Maar we zullen de chaos, viezigheid, armoede en oplichterijen niet missen. Soms hielden we van dit land en soms konden we het vervloeken met al haar inwoners. Al met al zijn we heel blij dat we het gezien hebben, ook al hebben we maar een klein gedeelte van dit enorme land gezien. Het was een indrukwekkende start van onze reis en we kunnen niet wachten op de andere landen.

Inmiddels zijn we in Kathmandu aangekomen. Hoewel het een grote drukke stad is, is het een verademing na Delhi. Komende dagen zullen we deze mooie hoofdstad gaan ontdekken, alvorens verder te gaan naar Pokhara, waar we zullen starten met onze trekking door het Himalaya gebergte.



Tot slot willen we graag iedereen nogmaals bedanken voor jullie financiële bijdrage voor het Hope Home. Hiermee hebben we de sportdag geregeld, hebben we de aanleg van een compleet nieuw basketbalveld gefinancierd en hebben we een mooi bedrag overgemaakt naar de stichting. Dank jullie wel, ook namens alle kinderen!

Verder genieten we van alle reacties op onze blog, fijn dat jullie het zo leuk vinden om onze belevenissen te lezen :)

Veel liefs van ons!

Geschreven door Glorydays