Xin Xao lieve volgers,

Dit is alweer de laatste blog over Vietnam, aangezien we vandaag de grens met Cambodja zijn overgestoken. Zoals Ryanne al schreef kwamen we anderhalve week geleden aan in Ho Chi Minh City (HCMC), bij de meesten waarschijnlijk bekend onder de oude naam Saigon. Deze stad was in de Vietnamoorlog (of American-war zoals het hier bekend staat) de thuisbasis voor de Amerikanen. Dit is ook de reden dat er in deze stad nog veel over de oorlog te vinden is. Aangezien wij beiden de Vietnamoorlog als eindexamenthema hadden bij het vak geschiedenis waren wij er wel voor in om ons geheugen een beetje op te frissen. Echter hadden wij tijdens onze geschiedenislessen voornamelijk gehoord over zaken als de aanleiding en de gevolgen van de oorlog en kregen wij informatie over de kopstukken en hun gedachtengangen. De musea die wij bezochten waren nogal 'in your face'! Het grootste en meest bekende museum over de oorlog is het War Remnants Museum. We liepen hier uren langs de meest pakkende foto's van fotografen die allemaal (!) zijn omgekomen in deze verschrikkelijke oorlog. Vele foto's zijn er van gewonde/omgekomen soldaten van zowel Amerikaanse als Vietnamese zijde en deze beelden laten ons beiden niet koud. Wat een gruwelijkheden hebben er hier plaatsgevonden. Het is bizar om te zien wat een oorlog met mensen doet. Mannen van onze leeftijd staan met een grote glimlach op een foto terwijl ze een leeftijdsgenoot martelen. Want als men iets kon in deze oorlog dan is het wel martelen... Het afzetten van alle soorten ledematen was peanuts vergeleken bij het opsluiten van gevangen in de zogenaamde 'tiger cages'. Uiteraard worden in deze kooien van prikkeldraad geen tijgers opgesloten. Terwijl de zon de huid verschroeid en het kwik de 40 graden aantikt zaten gevangen soms dagen in deze kooi. Slechts een paar druppels water en wat droge rijst kreeg men, terwijl de muggen ongehinderd hun gang konden gaan en bewakers niet schroomden met prikstokken wonden toe te brengen. Ook aan de gevolgen van 'Agent Orange', het chemische middel dat de Amerikanen inzetten om grote gebieden te ontbossen, is een hele afdeling gewijd. Een ander chemisch middel, beter bekend als napalm, treft tot op de dag van vandaag nog steeds vele Vietnamese én Amerikaanse gezinnen. Aangezien het DNA tot drie generaties later gemodificeerd kan worden na blootstelling aan napalm, worden er nog steeds baby's geboren met ernstige afwijkingen. Ook de vele foto's van gehandicapte mensen die we hier zijn komen weer hard aan. Aan één dag hebben we niet genoeg om het hele museum door te lopen en aangezien de toegangsprijs slechts €0,60 bedraagt besluiten we een andere dag terug te gaan om ook over de laatste afdelingen te lopen.

Ook bezoeken we Cu Chi tunnels, gelegen op slechts 40 kilometer van HCMC. In het dorp Cu Chi was de Vietcong gevestigd en om te ontkomen aan de Amerikanen werden er hier tunnelstelsels gegraven met een totale lengte van 250 kilometer. Complete gezinnen leefden hier onder de grond en vele baby's werden hier geboren. Uiteraard hadden de Amerikanen veel geavanceerder oorlogsmaterieel (geweren, tanks, gevechtsvliegtuigen, etc.). Er is echter een ding dat de Vietnamezen bezaten en waardoor de Amerikanen de oorlog uiteindelijk verloren: een ijzeren wil voor onafhankelijkheid. Bij de Cu Chi tunnels werden de Amerikanen met succes bestreden. In dit beboste gebied lagen overal boobytraps verstopt. Denk hierbij aan goed bedekte gaten in de grond met daaronder nietsontziende bamboesperen en dichtklappende lichaamsklemmen. De Vietcong kenden dit terrein als zijn eigen broekzak en groef tunnels van 40 bij 30 centimeter, waar geen Amerikaan doorheen paste. Tegenwoordig zijn de tunnels verbreed tot 60 bij 40 centimeter zodat wij dikke Westerse toeristen er doorheen kunnen kruipen. Van onze groep waren wij zo ongeveer de enigen die het aandurfden de 120 meter onder de grond te kruipen en nee, dit was geen pretje. In de oorlog ging het zelfs zo ver dat de Amerikanen kleine Koreaanse en Mexicaanse soldaten hierheen stuurden, zodat zij de tunnels in konden om de Vietcong te bestrijden. Het mocht allemaal niet baten: ondanks het gigantisch aantal doden aan Vietnamese kant verloor de Verenigde Staten deze oorlog. Tot op de dag van vandaag is dit voor de VS één van de zwartste bladzijdes uit de geschiedenis. Ook voor de Vietnamezen is dit uiteraard een dramatisch onderdeel van de geschiedenis. Desondanks kijken wij er van op hoe weinig wrok de Vietnamese bevolking koestert jegens de Amerikanen. Onze gids in de Cu Chi tunnels verwoorde het mooi: 'De fouten die gemaakt zijn kwamen van hogerop (Washington DC) en de Amerikaanse soldaten voerden alleen de orders uit. Wij staan open voor alle toeristen, zeker ook de Amerikaanse. We moeten vooruit kijken en met z'n allen zorgen dat dit nooit meer gebeurt!'
Ryanne en ik sluiten ons volledig bij deze woorden aan!

Het was niet alleen maar kommer en kwel in HCMC. Deze moderne metropool heeft ook ontzettend veel leuks te bieden. Uiteraard genoten wij weer met volle teugen van de Vietnamese keuken (wat gaan we het streetfood missen!). Verder deden wij een aantal drankjes in een hippe skybar met een prachtig uitzicht over de stad. Ook gingen wij naar de bioscoop in het hoogste wolkenkrabber van de stad. De film 'Ice Age 4' was hier net uit en de schaterlachende Vietnamezen maakten deze film alleen nog maar leuker! Op zondagmiddag werden we in het park aangesproken door een aantal studenten van onze leeftijd. Enkele keren per week komen ze naar het park om te praten met Westerse toeristen om zo hun Engels te verbeteren. We hebben een leuke en leerzame middag en zeker Ryanne vind het, gezien haar affiniteit met tweetaligheid, mooi om te zien dat de studenten hun vrije uurtjes op een nuttige manier besteden.

Waar het bij ons in Nederland eerder regel dan uitzondering is dat men een aardig woordje Engels spreekt, komen veel Vietnamezen nog steeds niet veel verder dan 'Hello' en 'I love you'. Zeker als we verder gaan van HCMC naar de Mekong Delta moeten we regelmatig met handen en voeten communiceren. In het stadje Chau Doc is het ontzettend improviseren wat communicatie betreft. We willen hier graag een scooter huren, maar ondanks de duizenden scooters op straat, lijkt het ons - mede door het lastige communiceren - niet te gaan lukken. Onze laatste hoop is gevestigd op het duurste hotel in de stad. Enkele telefoontjes later worden wij echter blij verrast met een prima scooter. Het vlakke land aan de oevers van de Mekong kent een enorme puist, genaamd de Sam Mountain. Wij hobbelen over de belabberde weg omhoog en hebben vanaf grote hoogte een weergaloos uitzicht over de omgeving, die nog platter lijkt dan in Nederland. Van bovenaf is het eenvoudig een tocht uit te stippelen voor de rest van de middag, een plan hebben we overigens niet. We besluiten niet over de grote weg te gaan rijden, maar kiezen voor een kleine weg, letterlijk op een steenworp afstand van de Cambodjaanse grens. We bezoeken een afgelegen tempel waar iedereen ons verwonderd aankijkt, maar niet veel later liggen we tussen de locals in een hangmat met ijskoud (ongefilterd) water, fruit uit eigen gaard en bier uit een zeer 'sjmoetsige' beker. Zoals gezegd is communiceren amper mogelijk, maar de hartelijkheid van de mensen maakt alles meer dan goed. Op zoek naar lunch dan maar, het is immers lunchtijd. Nog geen 200 meter van de tempel moeten we uitwijken voor een tent die midden op de weg is opgezet. Keiharde muziek verstoort de serene rust. We rijden er langs, maar worden nageroepen door een groep mannen dat we terug moeten komen. Niet veel later zit Ryanne met een baby van één week oud in haar handen, krijg ik mijn lunch in de vorm van versgebakken rat en heeft Ryanne drie glazen bier achterover getikt met de feestvierende mannen (ik ben BOB), terwijl er luidkeels met de karaoke wordt meegeschreeuwd! Het woonhuis bestaat uit golfplaten, maar er is wel een karaokeset beschikbaar met 60.000 (Vietnamese) nummers en een gebrek aan eten en alcohol is er allerminst. De enige Engelse zin die voorbij komt in een liedje is 'miss you so much and I love you'. Deze zin is voor ons de herinnering aan een prachtige middag.

'S Avonds worden we door een groep mannen in de buurt van ons hotel nageschreeuwd of we niet ook hier een biertje willen doen. Nu we er toch een dagje met de locals van hebben gemaakt, ploffen we ook hier maar neer op de klein plastic stoeltjes in de vitrine van een telefoonreperateur. In plaats van ons twee nieuwe biertjes aan te bieden, krijgen wij de aangebroken flesjes, terwijl ze zelf gretig in hun koelbox graaien naar koud bier. Alsof het qua hygiene nog niet erg genoeg is... Om onze maag nog wat meer van streek te maken eten we nog worst (zo smerig dat ik deze met bier moet wegspoelen) en 'kwebsjettige' pinda's (weke pinda's voor onze Nederlandse volgers). Uiteindelijk is deze dag zonder plan in het slaperige Chau Doc geworden tot een samenvatting van wat voor ons Vietnam is: ontzettend vriendelijke mensen, mooie natuur, vreemd en lekker eten en uiteraard scooteren! Goede gesprekken hebben we niet gehad, maar genoten hebben we des te meer.

Het stadje Can Tho staat bekend om de floating markets, die tegenwoordig overspoeld worden door dagjesmensen vanuit HCMC. Dat is de reden dat wij met een privégids vanuit ons hotel gaan voordat de toeristen arriveren. Dit betekent echter dat we om 04.30 uur vertrekken, maar we krijgen waar we naar verlangen. De drijvende markten worden in de ochtend voornamelijk bezocht door de plaatselijke bevolking die groente en fruit komen in slaan. Zodra de zon hoog aan de hemel staat dient de markt als een toeristische trekpleister. Wij zijn zeer content de toeristen te moeten missen en kijken geamuseerd naar alle lokale bootjes die kriskras om ons heen varen om 05.00 uur in de ochtend. Nadat we onze buikjes vol hebben van alle fruit van de markt vervolgen wij onze tour door de smalle zijriviertjes van de Mekong. We komen uit bij een pythonfarm, waar deze zeldzame en dodelijke wurgslangen worden gekweekt. Niet met enkelen, maar met honderden tegelijk! Het vlees van de slangen gaat naar de plaatselijke restaurants terwijl de huid wordt verwerkt in dure portemonnees, handtassen en andere luxegoederen. De arme beesten zitten in kleine kooitjes en worden vetgemest tot ze een gewicht tussen de 50 en 70 kg bereiken. Alsof dit nog niet erg genoeg is worden ze op een gruwelijke wijze om het leven gebracht. De slang wordt vol gespoten met lucht zodat de oppervlakte van de huid zo groot mogelijk is en er zoveel mogelijk verdiend kan worden. Vertel dit na het lezen van onze blog niet aan Marianne Thieme (Partij voor de Dieren) want dan kan er een groot slot op deze farm...

Onze laatste bestemming in Vietnam is het eiland Phu Quoc. Per boot bereiken wij het eiland waar wij, ondanks het regenseizoen, vier dagen genieten van het goede weer. Het eiland is nu nog vrij ongerept en het aantal Westerse toeristen is er minimaal. Hier gaat echter op zeer korte termijn verandering in komen aangezien de meest moderne resorts als paddenstoelen uit de grond schieten. Wij huren drie dagen een scooter en toeren het hele eiland rond. We rijden over perfecte stukken snelweg, maar moeten ook 20 kilometer hobbelen over een zandweg waar we verder geen verkeer tegen komen. Het doel was om hier een aangeven wandeling door de jungle te maken. Echter zagen we langs de weg een slang voorbij flitsen dus besloten we af te zien van deze wandeltocht en slopen we een duur maar uitgestorven resort binnen om daar de hele middag lekker in een hangmat op het strand te hangen. De stranden waren er namelijk magnifiek. De zee was helderblauw, het zand was wit en toeristen waren er amper: wat een paradijs. Op Phu Quoc kunnen we ons volledig te buiten gaan en spotgoedkoop 'seafood'. We eten drie keer bij hetzelfde restaurants waar we, omringd door Vietnamezen, genieten van onder meer inktvis, zeeslakken, kikker, krab en veel verschillende soorten schelpen die allemaal vers gevangen zijn.

Na vijf weken in dit prachtige land is het helaas tijd om afscheid te nemen. We genoten intens van alles wat Vietnam te bieden had en zijn er zeker van hier ooit nog eens terug te keren. Nu wordt het tijd om te genieten van Cambodja, ons zesde land alweer. Eerst twee weken zelf op pad om daarna ons eerste bezoek te mogen ontvangen: Karin, Arsène en Laurens. We kijken er naar uit!

Veel liefs van ons!

Geschreven door Glorydays