Hallo lieve volgers,

In onze vorige blog schreven we over de fantastische trekking in het Himalaya-gebergte. Het welverdiende biertje in Pokhara smaakte heerlijk, net zoals de warme douche genieten was. Tevens genoten we van een trekkingsmassage, waarbij twee potige Nepalese dames ons flink onderhanden namen en ons volledig kraakten. In het stadje kwamen we verschillende stellen tegen die we tijdens onze trekking hadden ontmoet en waarmee we uiteraard ook op de goede afloop moesten proosten. Na twee dagen relaxen vonden we het echter tijd om weer wat beweging te krijgen. Ryanne ging naar een inspannende yoga-les en ik maakte weer eens een paar hardloopkilometers, waarbij ik kennis maakte met het Nepalese asfalt door over een drempel te struikelen... Al met al tijd om het fijne Pokhara te verlaten en de bus terug te pakken richting Kathmandu.

Onze laatste drie dagen in Nepal besloten we op z'n Nederlands door te brengen: al fietsend. We huurden mountainbikes en alsof fietsen in het idiote verkeer nog niet genoeg was maakten we ook nog eens kennis met het fenomeen links rijden. In het begin waren we nog wat voorzichtig en kreeg iedereen voorrang van ons. Toen echter bleek dat we hiermee niet veel meters opschoten gooiden we de schroom van ons af en namen we, zoals van de Indiase TukTuk-chauffeurs afgekeken, onze voorrang. Al snel bevonden we ons op de grootste snelweg van het land, waar we ons begaven tussen auto's, motors, bussen, tractors, laag overkomende vliegtuigen en jawel... zelfs een man in een rolstoel! Nadat het meerdere buschauffeurs meerdere keren net niet was gelukt om ons de weg af te snijden bereikten we onze bestemming Bhaktapur. Deze stad is één van de drie oude hoofdsteden van Nepal (samen met Kathmandu en Patan) en werd helaas flink getroffen door de aardbeving van vorig jaar. We verbleven in het oude stadscentrum waar we een wandeling uit onze Lonely Planet maakten. We kwamen langs de mooiste tempels, maar ook langs huizen die de beving van vorig jaar niet overleefden. In veel straten worden de tempels en de gebouwen overeind gehouden door gigantische houten balken, waar je als voetganger je weg doorheen moet vinden. We dineerden samen met een Amerikaan die in Bhaktapur woonachtig was en aangaf dat 2015 het zwaarste jaar ooit was voor de stad (en waarschijnlijk voor heel Nepal). Nadat het leven na de eerste aardbeving van 25 april weer langzaam op gang kwam, volgde twee weken later een nieuwe beving die de stad volledig plat legde voor drie maanden. Vervolgens heeft grote buur India in oktober enkele maanden een 'economische blokkade' opgetrokken aan de grens met Nepal, waardoor gas en veel voedsel het land niet meer bereikten. Dit was een enorme klap, zeker ook omdat dit de toeristen sector weer raakte. Tel daar een ontzettend corrupte regering bij op, die het geld voor de wederopbouw liever in haar eigen zak steekt, en je snapt dat de Nepalezen een zware tijd achter de rug hebben. De Amerikaan gaf aan dat het land nu langzaam op aan het krabbelen is, maar dat het tijd is dat de toeristen terug komen om de economie daadwerkelijk weer op gang te helpen. Wij zijn blij dat wij in ieder geval ons steentje hieraan hebben bijgedragen in het prachtige Bhaktapur. Ryanne heeft in ieder geval de 'Curd-economie' aangezwengeld door dit zoete yoghurtdessert niet alleen na het avondeten te bestellen maar ook als
ontbijt, lunch en tussendoortje. Met onze mountainbikes fietsten we verder door de heuvels van de Kathmandu-vallei (2.000 meter hoge bergen heten hier heuvels), Patan en de Monkeytempel met geweldig uitzicht op Kathmandu. Hier kwamen we een Chinees koppel tegen. Op zich niks bijzonders, ware het niet dat dit de vierde(!) keer was dat we dit koppel tegenkwamen in vier totaal verschillende steden. Zoals het goede Chinezen betaamt kon dit bizarre moment natuurlijk niet onopgemerkt voorbij worden gegaan: SELFIE!!!

Blij dat we onze drie dagen op de fiets zonder kleerscheuren waren doorgekomen, trakteerden we onszelf op bier en cocktails van onze laatste Nepalese Roepies. Het bleef niet bij één glas, maar toen we op de hotelkamer aankwamen waren we wel nog zo slim om in te checken voor de vlucht van de dag er na die ons via Mumbai (zondag 8 mei) op maandag 9 mei naar Bangkok zou brengen. We hebben beiden nog nooit zo snel een kater van de alcohol gehad, want onze vlucht bleek zes uur geleden, zonder ons, vertrokken te zijn. In de maanden voorafgaand aan de reis hebben we het programma zo vaak aan iedereen verteld, dat we er zelf in zijn gaan geloven dat we op 8 mei vlogen, in plaats van op 8 mei aankwamen. We wisten niet of we moesten huilen of moesten lachen, dus hielden we het op een soort van combinatie. Binnen no-time boekten we een nieuwe vlucht met AirAsia voor de dag er na die ons via Maleisië naar Bangkok zou brengen. De dag later werden we flink wat Euro's lichter en met een flinke kater wakker, al besloten we snel dat we niet te lang moesten blijven balen. We arriveerden voor alle zekerheid zes uur voorafgaand aan onze vlucht op Kathmandu Airport, maar moesten drie uur lang buiten wachten. In een smerige kantine waar een vrachtwagenchauffeur nog niet dood gevonden wil worden zijn we maar gaan kaarten, alvorens het vliegveld te betreden. Bij het inchecken kwamen we voor de onaangename verrassing te staan dat we voor onze backpacks nog eens $110 dienden te betalen, per stuk! Vergelijk AirAsia maar met Ryanair, want voor alles dient extra betaald te worden. Ryanne toonde haar treurige gezichtje en na lang treuren werd ons de mogelijkheid aangeboden beide backpacks in één flightbag in te checken. Na flink proppen en aardig wat spullen naar onze handbagage over te hevelen, lukte het ons om de flightbag dicht te krijgen. Toen diende het volgende probleem zich aan: onze flightbag met twee backpacks woog 21 kilo, terwijl slechts 17 kilogram was toegestaan. Een half uur later vonden we onszelf terug bij de gates, met onze bergschoenen aan om maar zoveel mogelijk kilo's te besparen. Tussendoor nam de douane mijn zakmes nog af, dat met het overhevelen van de spullen dom genoeg in mijn handbagage terecht was gekomen. Al snel was echter alles weer goed. Ik zal namelijk nooit meer vergeten waar ik was toen PSV in 2016 toch nog kampioen werd: in een hoekje van het kleine Kathmandu Airport, op zoek naar dat kleine beetje WiFi om de spannende wedstrijd via Twitter te volgen. Ik heb zelfs nog kleine stukjes live mee kunnen kijken omdat Clim, een vriendin van Ryanne, thuis voor de tv ging staan en mij via Skype mee liet kijken. Met een geweldig gevoel stapten we (ook Ryanne kon haar geluk natuurlijk niet op) het vliegtuig naar Maleisië in, want ook Roda JC verzekerde zich al van een langer verblijf in de Eredivisie. In Maleisië hadden we een tussenstop van zeven uur. Eerst sliepen we daar een beetje bij, waarna we onze ogen goed de kost gaven, omdat we de laatste twee maanden niks hadden gezien wat ook maar een beetje bij dit hypermoderne vliegveld in de buurt kwam!

Na een vlucht van een dik uur kwamen we in Bangkok aan, waar de hitte als een warme deken over ons heen viel. Ons hostel ligt op een steenworp afstand van Khao San Road, de meest idiote straat van Zuid-Oost Azië. Ik verwacht dat we over onze bevindingen hier in Bangkok snel weer een hele blog vol kunnen schrijven, want hier lijkt niks te gek!

Lieve groetjes,

Ryanne en Jasper

Geschreven door Glorydays