Xin chao lieve volgers!

In onze vorige blog vertelden we over Laos, en dat we al vrij snel Laos inruilden voor Vietnam. Dit had meerdere redenen, maar een belangrijke reden is dat wij al een trekking naar Sapa gepland hadden voor 10 juni. Sapa is een stad 15 km van de Chinese grens en aan de rand van een enorme vallei, die bekend staat om haar prachtige rijstvelden en bergstammen die hier wonen.

Deze trekking was niet zomaar een trekking, nee Jasper en ik zijn echte filmsterren geworden. Bekende Vietnamezen, zogezegd. Dat zit zo: Een tijd geleden zagen we een berichtje op Facebook voorbij komen van Friends Travel Vietnam. Dit gerenommeerde reisbureau, met een Nederlandse eigenaar, biedt vele tours door Vietnam aan, en zo ook door Sapa en omgeving. Ze hadden echter een nieuwe trekking ontworpen die garant zou staan voor een authentieke ervaring en zochten jonge stellen die deze geheel verzorgde tweedaagse trekking gratis wilden uitproberen. Verder, deze trekking moest op film werden vastgelegd, om zo een promotiefilm te maken. Aangezien we Sapa sowieso al op de planning hadden staan, hebben we ons hiervoor opgegeven, en werden we met twee andere stellen uitgekozen. Een van de andere jongens zou alles filmen.

Dus op 10 juni stapten we, na een gezellige kennismaking, met z'n zessen in de nachtbus van Hanoi naar Sapa. Acht uur later kwamen we gebroken aan, want de busreis was niet erg comfortabel: discolichten die de hele nacht aanbleven, Vietnamezen die om twee uur 's nachts besloten dat het hoog tijd was om een kennis te bellen, een airco die het of niet deed of op standje vrieskist stond.. kortom, een goede voorbereiding voor een lange trekking!

Na een goed ontbijt met sterke koffie begonnen we met onze lokale gids Su te lopen. De meeste trekkingen beginnen vanuit het toeristische Sapa, maar die van ons startte juist 10 kilometer hier vandaan. Toen ze bij het reisbureau zeiden dat het een 'real Sapa experience' zou worden, logen ze niet want al snel verlieten we het pad en moesten we via een bamboebos omhoog klauteren. Dit ging echt voor geen meter (behalve voor Su uiteraard, die klom soepeltjes omhoog) en zelfs met onze bergschoenen aan gleden we constant weg. Hilariteit alom, want onze cameraman liep deze onmogelijke route op zijn Allstars-schoenen zonder profiel (sorry Leon!). Het klimmen en glijden werd echter beloond met prachtige uitzichten over de gehele vallei. De hele trekking was onbeschrijfelijk mooi, alsof we twee dagen door ansichtkaarten liepen. We trokken midden door de rijstvelden, zagen traditioneel geklede mannen en vrouwen aan het werk op het land, ontweken de kuddes grazende waterbuffels en zagen kinderen in de bergriviertjes verstoord opkijken als we langs kwamen. En geen toerist te bekennen! De rust en eenvoud van leven hier was overweldigend.
Na een lange dag trekken sliepen we bij Su en haar familie, waar we een traditionele maaltijd kregen voorgeschoteld. Daarna kwam de zelfgestookte rijstwijn op tafel, waar we uiteraard gezamenlijk vele shotjes van 'moesten' nemen. De nachtbus, de trekking en de rijstwijn zorgden ervoor dat we zelden zo lekker hebben geslapen!
De volgende dag liepen we weer de hele dag over prachtige maar onmogelijke paden. Uiteindelijk kwamen we weer aan in Sapa, waar de dagjesmensen ons verbaasd aanstaarden toen we bezweet, hongerig, onder de modder en met bamboestok als wandelstok langskwamen. Het contrast kon niet groter zijn, maar hierdoor waardeerden we onze authentieke trekking nog meer. We zijn erg benieuwd naar het filmpje, bloopers en de slappe lach genoeg in ieder geval.

Toen moesten we helaas afscheid nemen van onze leuke groep, want Jasper en ik hadden besloten om nog een dagje langer in Sapa te blijven in plaats van direct terug naar Hanoi te gaan. Vlakbij Sapa ligt de Fansipan, de hoogste berg van Indochina (3143 meter). We zaten even met het idee te spelen om deze berg te beklimmen, maar met de andere trekking net achter de kiezen kozen we voor de gemakkelijke weg: een gloednieuwe kabelbaan naar de top. Binnen 20 minuten stonden we op het hoogste punt van de in mist gehulde berg. Het zicht was ongeveer drie meter, maar dat mocht de pret niet drukken want we zijn met een hele bus enthousiaste Vietnamezen op de foto gegaan, die nog nooit een Westerling hadden gezien.

Toen terug naar Hanoi. Een prachtige drukke stad, waar we ons erg hebben vermaakt. Het had iets weg van de steden als Bangkok en Delhi, maar was het hier veel beter uit te houden. Dit kwam niet door het verkeer, want dat was ontzettend chaotisch met alle motorrijders, maar de stad had een typische Aziatische uitstraling maar vermengd met mooie Franse invloeden. We hebben in deze stad goed de toerist uitgehangen en zijn naar het gevangenis-museum, het vrouwen-museum, het Ho Chi Minh museum en het mausoleum van Ho Chi Minh geweest. Dat laatste was echt bizar. Ho Chi Minh (revolutionaire leider en president van de Democratische Republiek Vietnam, leidde de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen) was en is nog steeds dé grote held van Vietnam, en is na zijn dood gebalsemd en opgebaard in een indrukwekkend mausoleum (overigens volledig tegen zijn zin in, maargoed). Iedere dag tussen 8 en 10 uur 's morgens mogen bezoekers een kijkje komen nemen bij 'ome Ho'. Dit verloopt volgens een strak schema: We werden gefouilleerd, moesten onze camera inleveren, liepen vervolgens in een soort Efteling-wachtrij naar het mausoleum waar alleen al buiten tien bewakers stonden. Vervolgens konden we met rechte rug en handen strak langs ons lichaam rondom zijn glazen kist lopen, om tien seconden later weer verbaasd buiten te staan. Bizar, maar je moet het eigenlijk hebben gezien als je in Vietnam bent. Overigens, Jasper en ik hebben allebei veel over de Vietnam Oorlog geleerd op de middelbare school, maar tot onze grote spijt is die kennis niet blijven hangen. Hopelijk kunnen we de komende weken deze kennis weer een beetje opvijzelen. De andere musea waren ook interessant, zeker het Hoa La-prison museum. Deze gevangenis was gebouwd door de Fransen en werd eerst gebruikt om de Vietnamese verzetsstrijders op te sluiten. Later werden hier juist weer de Amerikaanse soldaten opgesloten. Waar in het eerste gedeelte van het museum de indruk wordt gewekt dat de Vietnamezen verschrikkingen hebben moeten doorstaan, maar zich hier dapper doorheen hebben geslagen, laat het tweede gedeelte van het museum zien hoe geweldig de Vietnamezen de Amerikanen hebben behandeld in precies dezelfde gevangenis. Van hel naar hotel, aldus het museum. Als je de foto's en verhalen mag geloven, wilden de Amerikanen na de oorlog de gevangenis helemaal niet verlaten. Een knap staaltje propaganda in het museum!

Na een paar dagen Hanoi gingen we naar Cat Ba, een groot eiland dat deel uitmaakt van de Ha Long Bay, de wereldbekende baai van Vietnam. Het omvat bijna 2000 eilanden en rotsen en is tevens een van de zeven natuurlijke wereldwonderen.
Na precies drie maanden reizen zouden we voor het eerst de zee zien! Waar we echter geen rekening mee hadden gehouden is de zomervakantie van de Vietnamezen, die drie maanden duurt. Cat Ba werd overspoeld met Vietnamezen en we hadden de grootste moeite om een hotel te vinden. Aangezien de locals alleen maar naar Cat Ba komen voor het strand (en dan alleen tussen 7 en 10 uur 's morgens en tussen 17 en 19 uur 's avonds, want stel je voor dat je bruin wordt..) konden we een rustige tour boeken om het enorme Ha Long Bay te ontdekken. Samen met zes anderen hadden we een grote boot voor ons alleen en hebben we een supermooie dag gehad. We zijn gaan kayakken door grotten en langs de vele limoengroene eilanden. Saillant detail, ik had nog nooit in een kayak gezeten en heb er kennelijk geen talent voor, want we kwamen in een pikkedonkere grot met vleermuizen vast te zitten terwijl onze groep vrolijk doorpeddelde. We hebben een heerlijke verse zeelunch gekregen en konden daarna relaxen op de ligstoelen of in het water (lees: van het dak van de boot springen en je bikinitop verliezen). Verder voeren we naar een klein verlaten strandje, waar we ook konden snorkelen. Kortom, een heerlijke dag!

Na twee dagen Cat Ba gingen we terug naar Hanoi, waar we de volgende avond de nachtbus naar Hue pakten. We vinden Vietnam echt prachtig, het eten is heerlijk, de drank spotgoedkoop, overal goed weer en we moeten zeggen dat Vietnamezen de meest vriendelijke mensen zijn die we tot nu toe op onze reis zijn tegengekomen. Verder komen we hier veel leuke medereizigers tegen, die we hopelijk nog vaker treffen in Vietnam. Ik denk dat we nog wel een paar weekjes hier blijven..

Liefs van ons!

Geschreven door Glorydays