Dag 94


Vandaag slaap ik in een plaatsje ongeveer 15 kilometer na Leon. De Meseta is nu voorbij maar het blijft al met al toch nog wel een dorre vlakte hier.

Gisteren heb ik afscheid genomen van Ruud, maar niet op de manier zoals ik me dat had voorgesteld. Want wat was er aan de hand? Ruud kreeg gisteren steeds meer last van zijn knieën en dat werd alleen maar erger en erger. Hij strompelde door het restaurant en het werd steeds duidelijker dat Ruud morgen (vandaag dus) helemaal niet zou kunnen lopen. Hoe bestaat het dat je al 2300 km hebt gelopen en dat je zo'n beetje met de finish in zicht "ineens" problemen krijgt met je knieën? We hebben de laatste tijd vrijwel alleen vlak gelopen en ook de afstanden waren niet extremer dan we al gewend waren. Waren het de losse stenen op die Romeinse weg? Bij Ruud stonden de tranen in zijn ogen en ik kan me dat zo goed voorstellen. Dit is het laatste wat je wilt. Ruud besloot om vandaag met de taxi naar Leon te gaan en daar een fysiotherapeut/dokter/whatever te bezoeken en dagen rust te nemen.

Het voelde vervelend om hem vanmorgen vroeg
in het hotel achter te laten, maar ik snap dat ik ook niet veel voor hem kon betekenen wat betreft zijn herstel. Ik stapte dus vanochtend vroeg het hotel uit en daar kwam op dat moment Rolien voorbij. Volgens mij had ik al eens over haar gesproken (onderwijskracht in achterstandswijk in Rotterdam) Met haar ben ik samen naar Leon gelopen en ze heeft me overtuigd dat ik toch echt even Leon moest bezoeken. Dus ik heb Leon niet links laten liggen, noch heb ik Leon rechts laten liggen. Ik ben er naartoe gegaan! Er was voor de kathedraal wel een hele toestand met militairen, want er zou waarschijnlijk een kranslegging zijn of zo. Het was nogal een zenuwachtig gedoe daar.
Toen ik verder door de stad liep zat hij daar op een terrasje... Ruud! Met een zwachtel om zijn linker knie.
Och wat had hij een verdriet en nu ik het zo opschrijf heb ik ook de ogen op sap staan. We hebben samen zo ontzettend veel kilometers gelopen. We hebben zoveel meegemaakt. Natuurlijk, we hadden al bedacht dat we weer apart zouden gaan. Maar dit is niet zoals we ons dat hadden voorgesteld. Ik hoop zo voor hem dat hij na een paar dagen rust weer langzaam de draad op kan pakken en straks ook lekker jankend dat plein in Santiago op kan lopen. Dat verdient ie.

Goed, een verslag dat misschien meer over Ruud ging dan over mij, maar hee, het hield me nogal bezig. Met mij gaat het goed hoor.

Ik prijs me gelukkig..

Liefs, Bert

Geschreven door Bert.op.camino