Dag 91


Kwart over twee 's middags. Ruud en ik zijn aangekomen bij een albergue. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet helemaal duidelijk heb wat nu precies het verschil is tussen een hotel, een chambre d'hôtes, een herberg, albergue, b&b of hoe het allemaal ook mag heten. Ik heb in ieder geval een kamer alleen en Ruud ook.
Inmiddels hebben we de wasmachine draaien en zo'n beetje de hele inhoud van onze rugzakken erin gekieperd. We lopen beiden in onze zwembroek. Alle onderbroeken worden aan een grondige reiniging blootgesteld. Ze kunnen veel van ons zeggen, maar niet dat we geen propere pelgrims zijn.

Ruud sliep gisteren bij de nonnen, althans dat was de bedoeling. Alle herbergen zaten vol en het enige alternatief was die plek. De slaapzaal zat volgepropt met stapelbedden en er lag daar een Italiaanse dame een middagdutje te doen waarbij al zoveel lawaai geproduceerd werd, dat dat het ergste deed vermoeden over hoe de
nacht zou verlopen. Als je weet dat je zo erg snurkt, waarom ga je dan toch slapen bij zoveel andere mensen?
Ruud at bij mij en ik zei: waarom kom je niet bij mij slapen? Ik had een bank die ook nog eens een slaapbank bleek te zijn. Nou dat leek Ruud ook wel een prima idee, want hij zag al vreselijk op tegen de nacht met zo'n Italiaanse drilboor op de slaapkamer. Dus Ruud is zijn spulletjes gaan halen en bij mij komen slapen.

Vanmorgen vroeg vertrokken (half zeven) en al snel loop je het dorpje uit en kom je in een omgeving waar geen huis meer staat en je moet zorgen dat je voldoende eten en drinken bij je hebt voor de volgende 17 kilometers. Toch bleek ook hier de soep niet zo heet te worden gegeten als dat het wordt opgediend, want na ongeveer 10 km zagen we een foodtruck. Ahh koffie! En een soort van taartje, gemaakt van aardappelen, ei en ui. Niet bijzonder lekker, maar wel lekker voedzaam.
Onderweg kwam ik Tony uit Oostenrijk nog tegen. Ik had hem al veel verder verwacht, maar hij had een vervelende ervaring gehad met een dronken pelgrim die zijn slaapzak had onder geplast. Ook dat is blijkbaar de Camino. Hij moest even 2 dagen tot zichzelf komen.
Misschien zie ik de Camino toch wel als iets waar je ontzag voor moet hebben en waarmee je ook respectvol om moet gaan en ook naar elkaar. Heel wat personen denken daar toch anders over. Lopen alleen maar te ouwehoeren en met vlaggen te zwaaien en pas liep nog een Amerikaan met zijn JBL lekker rockmuziek af te spelen, zodat iedereen gratis en voor niets met hem mee kon luisteren.

Sinds ik in Spanje loop ben ik ook mijn wandelstokken anders gaan gebruiken. Normaal deed ik altijd linkervoet voor, rechter wandelstok voor en andersom voor rechts. En dat bij iedere stap. Je bent dan met je bovenlichaam best actief bezig. Nu hebben sinds Spanje de wandelstokken een lager ritme dan mijn voeten en zet ik zowel de rechter voet alsook de rechter wandelstok tegelijk voor. Ik heb het vermoeden dat de snelheid daarmee omhoog gaat en het loopt al met al relaxter. Maar ik realiseer mij ook dat ik sinds Spanje meer last heb van mijn voeten. De knokbotten (uitstekende botjes voor je grote teen) doen tijdens het lopen niet zeer, maar na het lopen wel. Ik ga eens kijken of die manier van wandelen daar invloed op heeft. Dus ik ga weer terug naar mijn Franse manier van lopen.
Ik houd u op de hoogte of het gaat uitmaken.

Tot morgen!

Geschreven door Bert.op.camino