Dag 89

Ik lig nu heerlijk languit in een ligbad dit verslag te schrijven. Soms moet je een beetje lief zijn voor jezelf en langzaam maar zeker ben ik ook wel een beetje klaar met auberges waar om de haverklap iemand 's nachts naar de wc moet, deuren open- en dichtgaan en iemand de hele nacht bezig is een boom door te zagen.
Tony (een Oostenrijker) vertelde dat hij pas onderin een stapelbed had gelegen en boven hem lag iemand die zo hard snurkte dat werkelijk het hele bed trilde. Tony had geen moment kunnen slapen. De volgende ochtend vraagt die persoon vrolijk aan Tony of hij een beetje heeft kunnen slapen, want hij had zelf geen oog dicht kunnen doen😳.
Ik heb oordopjes meegenomen, maar als ik die in doe dan hoor ik de hele tijd mijn eigen hartslag. Als je daar op gaat letten dan doe je ook geen oog dicht. Vannacht snurkte iemand een kamer verderop en toen heb ik mijn oortjes maar eens opgezet en een kanaal van Spotify opgezocht met slaapmuziek. Dat ging prima!

Gisteren nog een aantal hotelgasten gesproken. 2 dames uit de UK, 1 vrouw uit Zuid-Afrika en een vrouw uit Oostenrijk. Die laatste moet haar Camino afbreken want ze had een sterfgeval in haar nabije familie. De vrouw uit Zuid-Afrika is helemaal uit haar comfort zone en haar kinderen snappen er niks van, maar ze geniet met volle teugen. Leuk om te zien! Op het laatst kwam er ook nog een Amerikaan aangestrompeld en hij is verdachte nr 1 van het gesnurk van vannacht. Getuigen worden verzocht zich te melden.
Ik sprak ook nog een jongen uit Oostenrijk maar die is er psychisch heel slecht aan toe. Er kwam een hele beerput aan onverwerkte trauma's naar boven. Ik heb hem geprezen dat hij de Camino loopt om eraan te werken, maar hem ook geadviseerd om toch professionele hulp te zoeken. Het is de Camino dus het komt altijd goed is een mooie gedachte, maar mijn gezonde verstand zei hier toch wat anders.

De etappe van vandaag was ruim 32 kilometer en voor het overgrote deel vlak met wel een flinke berg halverwege met een steile klim en een dito afdaling. Je ziet allemaal bergen om je heen en je denkt vaak: "Als ik daar maar niet tegenop hoef", maar bij deze was het al snel duidelijk dat daar geen ontkomen aan was. Al van verre zag je die arme pelgrims als kleine stipjes die berg op klauteren. Ach wat een stumpers en zo meteen loop ik daar ook!
Wat ik ook merk is dat ik veel vaker achterom moet kijken. Zeker als de zon opkomt. De foto's kunnen niet weergegeven hoe mooi het soms is.

Morgen doe ik het rustig aan: een etappe van 20 km. Ik kan pas om 7:30 ontbijten dus dat komt mooi uit. Ik ga zo eens kijken of Ruud vandaag ook dit plaatsje heeft gehaald.

Nos veremos mañana

(Wat extra foto's voor Bernard en Trudy om hun huwelijksreis te herbeleven).

Geschreven door Bert.op.camino