Dag 82


Navarette heet het plaatsje waar ik vannacht hoop te gaan slapen. Het is een luxe hotel geworden inclusief een ligbad! Dat was alweer een tijdje geleden dat ik daar in heb kunnen liggen.
Vanmorgen ben ik al voor 6 uur vertrokken. Het zou vandaag zo'n 32 graden worden en daar wil je niet te lang in lopen. Om die tijd is de zon nog niet op, maar het is ook volle maan dus ik kon goed zien waar ik liep. Tot dusverre lopen de wandelwegen in Spanje grotendeels apart van al het andere verkeer. Aparte voetpaden dus. Het is nog muisstil en als je je omdraait zie je langzaam de lucht roder kleuren.
Toen ik nog in Frankrijk liep was het vaak geen goed teken als ik mijn eigen schaduwbeeld zag tijdens het lopen. Dat betekende vrijwel altijd dat ik onnodige kilometers aan het lopen was. Nu zie ik bij zonsopkomst een lang schaduwbeeld van Bertje die naar het westen loopt.

Gisteren heb ik eigenlijk niet zoveel pelgrims gesproken. Of als ik erover nadenk toch eigenlijk ook weer wel. Onderweg sprak ik iemand van de Faeröer eilanden. Die liggen ongeveer in het midden van Schotland, IJsland en Noorwegen. Van alle inwoners is volgens die man het genetisch DNA in kaart gebracht en stammen de mannen af van Noorwegen, maar de vrouwen van Ierland??! Kan iemand vertellen hoe dat heeft kunnen gebeuren? Je kon wel zeggen dat hij trots was op zijn herkomst. Aan de eettafel 's avonds zat ik tegenover een meisje uit Hongarije en toen ik vertelde dat ik eergisteren een dame uit Roemenië had gesproken (Mirjams lookalike) werd ik op mijn vingers getikt, want Roemenië moet eigenlijk Transilvania heten en is eigenlijk Hongaars. Hmm 🤔 als zo'n jong meisje zich daar nog steeds zo druk om maakt dan voorzie ik nog weer wat problemen voor de toekomst. Ik snap dat het belangrijk is wat je identiteit is, waar je vandaan komt, wie je ouders waren en de ouders van je ouders. Maar ik heb toch altijd wel moeite met mensen die een vlag van hun land in hun rugzak steken. En helemaal toen 3 Italianen vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port naar Roncesvalles luidkeels in de ochtend het Italiaanse volkslied aan het zingen waren.
Tijdens het eten zat ik in de Duitse hoek, maar ik zag schuin tegenover mij een Zwitserse pelgrim heel ongelukkig kijken want die kon met niemand praten. Ik stelde mijn buurman (een Italiaan) voor dat hij van plaats zou ruilen zodat de Zwitser niet zo alleen was. Dat deden ze. De Zwitser (ik weet zijn naam niet) is uit Zwitserland komen lopen en was even oud als ik. Hij had ontslag genomen want 4 maanden onbetaald verlof kennen ze in Zwitserland niet. Hij gaat nadenken wat voor werk hij na de Camino wil gaan doen. De Camino is voor hem een grote reset. Hij was van plan om ook weer terug te lopen naar Zwitserland.

Intussen ben ik Ruud al aardig genaderd. Wel grappig dat ik onderweg al 2 dames tegen ben gekomen die het hadden over Ruud uit België. Ik heb hem geschreven dat ik nu wel begrijp waarom hij alleen wilde lopen, nu ik allemaal dames spreek die het over hem hebben.

Verder vandaag in Logroño nog de kerk ingegaan en voor Laura, Manuela en Hann drie kaarsjes aangestoken. Ik weet niet of het helpt om die nare ziekte het hoofd te bieden maar ik leef wel met ze mee.

Morgen naar Azofra, 22,2 km, dat is goed te doen. Vandaag waren het er toch wel 10 meer. Ik ga kijken of ik wat kan eten en een beetje op een normale tijd ;)

Tot morgen!

Geschreven door Bert.op.camino