Dag 62

Vandaag slaap ik weer in een chambre d'hôtes in het plaatsje Mussidan. Toen Gon en ik het reserveerden, begonnen we beide meteen het liedje van (o.a.) Elvis Presley te zingen ”Muss I denn zum Städtele hinaus”. Blijkbaar zijn we al een tijdje bij elkaar en beginnen we dezelfde humor te ontwikkelen.

Gisteravond sliep ik dus in een echt kasteel. Wel heel bijzonder hoor. Je voelt de geschiedenis in dat gebouw uit alle hoeken en gaten komen. Ik zat mijn verslag van de dag te schrijven toen er 3 andere pelgrims aan kwamen wandelen. Het bleken Belgen te zijn, maar dan wel van het type waar je wél de hele avond mee kan praten: Vlaamse Belgen! De man van het gezelschap heette Ruud (of eigenlijk Rudy) en de dames Charlotte en Lien (dacht ik). De dames zijn vriendinnen van elkaar en zijn ergens Ruud tegengekomen toen hij er helemaal doorheen zat. Ruud had een beetje te veel zijn reserves aangesproken en had 0,0 energie. Ze liepen nu al zo'n 5 dagen samen, althans ze overnachten en aten iedere keer op dezelfde plek. En Ruud is de dames eeuwig dankbaar dat zij op hem hebben ingepraat en hem er doorheen hebben geholpen.
Gisteren was de laatste dag, want Charlotte neemt een rustdag en Lien gaat weer terug naar België want ze moest weer gaan werken.

Ik had aardappelen meegenomen uit de stad en heb een hele pan opgebakken aardappelen gemaakt met karbonade en wortelen met doperwten. Ik tilde mij een breuk om dat allemaal bij het kasteel te krijgen, maar ik had mij de hele wandeling al gek gemaakt dat dat het recept voor die avond moest zijn. Ook de Belgen hadden eten klaargemaakt en we hebben 's avonds heerlijk buiten in de zon ons avondmaal gegeten.
Ruud is vandaag ook jarig, dus de dames hadden ook nog stiekem een verrassingstoetje gekocht want morgen zou dat niet meer kunnen.

Jos slaapt vanavond ook op deze plek, we moeten alleen nog samen even een supermarkt zoeken, want we zijn door onze noodcrackers heen. Het is nog een hele kunst om koekjes te vinden met fruit erin en zonder chocolade maar we gaan ons best doen.

Groetjes, Bert

Geschreven door Bert.op.camino