Het is nog steeds erg grijs, als we naar de oude stad afdalen, maar misschien beter, dan die 30 graden, die het op het moment in NL is (vooral betreffende de terugklim naar onze B&B).
Wij hebben besloten, dat we eerst een rondje oude stadsmuur doen, dan hebben we ook direct een goed overzicht over de stad.

De stadsmuren van Dubrovnik
We lopen naar de “Pile-poort”, dat is de hoofdingang van de oude stad. Daar komen we aan de ticket-kassa tot de ontdekking, dat de tickets geen € 25,- kosten, zoals we op internet hadden gelezen, maar 35,-. Maar goed, de muren zijn toch één van de grootste attracties van de stad en we willen dit graag doen, dus dokken maar.
De muren rondom de stad werden opgetrokken tussen de 12e en 17e eeuw in diverse fases. Ze zijn overal zo’n 4-6 meter breed en ongeveer 19 meter hoog. Aan de landkant zijn de muren een stuk dikker dan aan de zeekant en overal wordt de muur versterkt door torens en uitkijkposten. In de eeuwen dat de muren bestaan, is er nog nooit een vreemde macht in geslaagd ze te doorbreken en de stad in te nemen.
Van hier boven heb je idd een fantastisch uitzicht over de stad, met zijn rode dakpannen en nauwe steegjes met trappetjes, en over de Adriatische zee. Maar ook hier boven moeten we heel veel trappen op- en neer klimmen en het is echt fijn, dat het maar 22 graden is. Als we het rondje van 2 km rond de stad hebben afgelegd, gaan we de oude binnenstad in.
Het 11de eeuwse Fort Lovrijenac (net buiten de westelijke stadsmuren) laten we zitten. De entree was in de prijs van de muren inbegrepen, maar wij hebben tijdens deze vakantie al genoeg forten gezien. Het zal er ook behoorlijk druk zijn, want dit is één van de locaties in Dubrovnik, die meerdere malen is gebruikt als decor voor de tv serie van “Game of Thrones”. Aangezien wij deze serie ook helemaal niet kennen, besparen wij ons dit.

Onofrio-fontein
Als we vanaf de stadsmuur weer in de stad komen, staan we gelijk bij de Onofrio-fontein, dat al in 1438 werd gebouwd, om de stad van water te voorzien. De fontein werd tijdens de aardbeving van 1667 ernstig beschadigd en tegenwoordig is alleen de koepel overgebleven. Rondom de fontein zijn diverse “medaillons” te zien, die (volgens de reisgidsen) water zouden moeten spuwen (maar niet als wij er zijn). Tevens staat vermeld, dat je dit “heerlijk verfrissende water” kunt drinken, maar ik vind de groene smurrie, in de goot van de fontein, niet echt als drinkwater eruit zien 🤢. We gaan dus maar een terrasje zoeken, om iets te drinken.
Camino girl uit Japan
In een klein steegje vinden wij een leuk cafeetje “Dolce Vita”, waar ze koffie en ijs hebben. Helaas zijn alle tafels bezet, maar aan 1 tafel zit een Aziatische jonge vrouw in haar eentje. Hans wil eerst niet, dat ik haar vraag, of we erbij kunnen zitten. Maar tenslotte heb ik dit op de camino ook gedaan, dus ik vraag haar en zij vindt het goed. Zij had al een grote cup ijs besteld en die ziet er zo goed uit, dat ik hetzelfde bestel. Dan komen wij in gesprek. Zij blijkt uit Japan te komen en is in Europa geweest, om de Italiaanse camino-route “Via Francigena” naar Rome te lopen, waar ze vorige week is aangekomen. Ze laat mij een houten kruisje zien, dat ze om haar nek draagt en ik laat haar mijn Jacobsschelp-oorbellen zien. Zij vertelt, dat ze ook al 2 x in Santiago was en volgend jaar ook al weer plannen voor een camino heeft. Wouw, en dat voor iemand, die helemaal uit Japan komt en niet echt goed Engels praat. Maar ik wordt er weer in bevestigd, dat het goed kan uitpakken, als je bij andere mensen aan tafel gaat zitten - hé, Hans🤣.
Na het lekkere ijsje en de leuke ontmoeting gaan we via de Stradun, zoals de centrale straat hier heet, verder door de oude stad slenteren. De brede winkelstraat “Stradun” was een oud natuurlijk kanaal, dat de stad Dubrovnik in tweeën splitste. In de 13e eeuw werd het kanaal gedempt en werden er huizen rondom gebouwd. Na de grote aardbeving, die ook de huizen in deze straat verwoeste, werd de straat uniform herbouwd, met vooral veel winkeltjes. Het is nu al erg druk en toeristisch hier, in de zomer blijkt dat nog veel erger te zijn. Wij gaan een zijstraatje in, om een klein fotomuseum te bezoeken.
War Photo Limited
Dit is een klein (oorlogs-) foto-museum, dat zich als doel heeft gesteld, om de bezoekers de intensiteit van oorlog te laten voelen. De foto’s in het museum zijn gemaakt door enkele van de beroemdste oorlogsfotografen ter wereld. Het museum heeft geen politieke agenda, maar wil alleen onderwijzen en op deze manier mensen bewust maken van de gruwelen, die oorlog met zich meebrengt. Op de 1ste etage wordt de oorlog in de Oekraïne in beeld gebracht, vanaf de bezetting van de Krim in 2014 tot nu toe.
Op de 2de verdieping wordt de geschiedenis van het uiteenvallen van het oude Joegoslavië in beeld gebracht. Met de oorlogen in Servië - Slovenië (1991), Kroatië en Bosnië-Herzegovina (1991-1995) en de Kosovo-oorlog (1995-2001). Ook is alles, in meerdere talen, in een boek gedocumenteerd. Wat een onrustige brandhaard is de Balkan toch altijd al geweest en nu “smeult” het alweer sinds enige tijd in Kosovo en Servië. We zijn zeer onder de indruk van deze expositie. Temeer, daar we ons nooit hebben gerealiseerd, dat de gebouwen van de stad Dubrovnik in 1991 nog voor 56% zijn verwoest. Vandaar die mooie nieuwe dakpannen overal.

Na het bezoek aan het fotomuseum slenteren we nog wat rond, gaan wat eten en daarna terug naar onze B&B.

Geschreven door Anne-hans.reizen