Na het ontbijt lopen we naar het dorp, waar we om 10:00 uur bij bootverhuur "Milica" een 2,5 uur durende boottour hebben geboekt. Milica staat ons al op te wachten en stuurt ons eerst naar een ticket-office, waar we toegangskaarten voor het national park moeten kopen. De dagkaart is € 5,- p.p.
Vervolgens gaan we terug en maken kennis met onze bootsman Stefan, die ons helpt bij het instappen in zijn fotogenieke houten boot, met rond rieten dak. Helaas is het vandaag heel erg bewolkt, dus alles ziet er een beetje grijs eruit.

Skadarmeer
Het Skadarmeer, ook wel het "Meer van Shkodër" genoemd, is het grootste meer van de Balkan en ligt voor 2/3 in Montenegro en 1/3 in Albanië. Het deel van Montenegro bevat zo’n 400 vierkante kilometer en is sinds 1983 een beschermd nationaal park.
Skadar is vooral bekend als een van Europa’s meest toonaangevende vogelgebieden. Momenteel zijn er meer dan 270 geregistreerde vogelsoorten. Daar bevinden zich ook een aantal van de laatste pelikanen van Europa. De populatie blijft stabiel, omdat het gebied ontzettend goed wordt beschermd.
Als we met ons houten bootje de riviermonding richting meer op varen, zien we gelijk iets heel typerends voor het Skadarmeer: waterlelies. We varen door duizenden waterlelies, zo veel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Het zijn haast drijvende weilanden.
We varen ook nog langs een klein eilandje met de ruïne van een voormalige gevangenis, een soort Alcatraz.
Als we het meer op dit punt hebben overgestoken, komen we in een soort rivier terecht, waar mangroven-achtige bomen in het water staan. Hier heeft het water weer een totaal andere kleur, dan daarnet. Als het nu bij dit grijze weer al zo van kleur verandert, wat moet het dan prachtig zijn bij zonneschijn.
Onze hele tocht, inclusief een bezoek aan een klooster, duurt 2,5 uur en wij hebben ervan genoten. Ook ondanks het grijze weer was het mooi.

Podgorica
In de hoofdstad van Montenegro wonen zo’n 190.000 inwoners en dit is het commerciële centrum van Montenegro. Podgorica werd in 1946 de hoofdstad van Montenegro, maar heette toen nog Titograd, vernoemd naar de in 1980 overleden Joegoslavische president Tito. In 1992 kreeg het de naam Podgorica. Kenmerkend zijn de moderne gebouwen, groene parken maar ook de grote grauwe straten en gebouwen.
Wij zijn hoofdzakelijk voor de mooie natuur naar Montenegro gekomen en de grote steden trekken ons niet zo. Wat ons wel leuk lijkt, is een kort treinritje naar de hoofdstad, dus dat doen we vanmiddag. Het treintraject van Virpazar naar Podgorica is 25 km lang en de trein zou er volgens planning 31 minuten over doen. Nou ja, de planning is hier niet echt een vaststaand iets. De trein arriveert al 20 minuten te laat (lijkt NL wel) en doet er op de heenweg bijna een heel uur over. Als we het station uitkomen, zien we idd alleen maar grote, grijze Oostblok-gebouwen en we beslissen, om niet verder rond te kijken, maar de eerstvolgende trein weer terug te nemen. Het hele ritje kostte per persoon maar € 1,20, dus daarvoor was het wel een leuk avontuur. Dan begint op de terugweg ook nog eens de zon te schijnen en zien we dus het Skadarmeer ook nog eens in een ander licht.

Geschreven door Anne-hans.reizen