Eindelijk was het dan zover! Er mocht weer rechtstreeks gevlogen worden vanuit Nederland naar Griekenland. Vanaf 1 juli waren ook de Nederlanders weer welkom daar, zonder eerst in quarantaine te moeten na aankomst.
Mijn reis kon dus beginnen en zo geschiedde:
De vlucht was op zondag 5 juli, geplande vertrektijd om 14.15uur, vanaf luchthaven The Hague/Rotterdam Airport. Nadat ik daar voor de vertrekhal was afgezet, heb ik gelijk, volgens de voorschriften, mijn mondkapje omgedaan. De ervaring dat het voor een brildragend persoon extra lastig was had ik al (want regelmatig beslagen ruiten) en dat was nu ook weer het geval.
Bij binnenkomst van de vertrekhal, stond er een delegatie grondpersoneel, van zo'n 8 personen, om je te verwelkomen en te checken of je volgens de regels reisde. Hier werd ook gevraagd of je de gezondheidsverklaring ingevuld en bij je had; deze hoefden ze vervolgens niet te zien. Hier is verder ook nergens meer om gevraagd. Aangezien ik alleen handbagage had, kon ik verder doorlopen naar de volgende “halte". Hier werd verzocht je handen te desinfecteren met een automatisch werkende pomp, die daar geplaatst was en vervolgens je instapkaart te tonen. Nadat ik daaraan had voldaan, kon ik door naar de controlepost van handbagage en mijzelf. Het viel mij op hoe vriendelijk en behulpzaam al het grondpersoneel was; ze leken oprecht blij weer aan het werk te kunnen zijn. Dit heb ik voorheen zeer regelmatig op een negatievere manier ervaren.
In de centrale wachtruimte aangekomen, bleek dat er van de drukte die er normaal gesproken rondom deze periode zou zijn, totaal geen sprake was. Ik denk dat er op dat moment geen enkel vliegtuig vol vertrok. In deze hal liep een dame die erop toezag dat de anderhalve meter afstand aangehouden werd en of de mondkapjes gedragen werden. Alleen als je iets te eten of te drinken had, mocht het mondkapje even los. Deze controleuse had op haar eigen mondkapje de tekst: “achter dit masker schuilt een héle grote glimlach". Dit waarschijnlijk om sympathie op te wekken bij degene die ze aan moest spreken, waarvan ik denk dat het ook zo werkt; je kan maar voorbereid zijn.
Toen was het dan eindelijk zover dat we konden gaan instappen. Op de boardingpassen stond nu, náást het stoelnummer, een zonenummer vermeld. Er werd per zone omgeroepen welke aan de beurt was om in te stappen; dit om de toestroom van passagiers te voorkomen. Ik was in zone 1 ingedeeld, wat de laatste zone voor instappen bleek te zijn. We werden vervolgens in groepjes, per bus, naar het vliegtuig van Transavia gebracht.
Het toestel was maar voor een kwart bezet, dus afstand genoeg tussen de reizigers onderling. We vertrokken uiteindelijk een kwartiertje later dan gepland, dit omdat het boarden van alle vliegtuigen, door de speciale Corona maatregelen, iets langer duurde.
Op het moment dat de piloot het woord nam, verwelkomde hij ons met groot enthousiasme en zei dat hij blij was ons als reiziger van Transavia, weer aan boord te hebben. Eerder had ik vernomen dat de handbagage niet in de daarvoor bestemde bagagebakken zou mogen, maar zoveel mogelijk gratis in het bagageruim. Dit om te voorkomen dat mensen over elkaar heen zouden “hangen" als ze iets uit hun handtas wilden halen of zo. Dit bleek dus niet zo te zijn, deze tassen mochten gewoon in de bakken in de cabine. Misschien is dit anders als er met een vol vliegtuig wordt gevlogen? Toen we eenmaal op hoogte waren, werd er (weer) een COVID-19 formulier van de Griekse staat uitgedeeld, met het verzoek deze in te vullen. Hierin werd dezelfde informatie opgevraagd als in het digitaal toegestuurde PLF formulier. Waarom dit voor de 2e keer??? Wat mij opviel, was dat dit exemplaar door reizigers uit een bepaald aantal landen moest worden ingevuld, uit: Albanië, België, Frankrijk, Nederland, Noord-Macedonië, Portugal, Spanje, Zweden en andere niet EEG landen. Dit gebaseerd op de Corona-cijfers van een paar maanden geleden? Lijkt mij dat ze beter op de huidige ontwikkelingen (dus cijfers) in álle landen kunnen afgaan; maar ja, wie ben ik? Onderaan dit formulier stond dat de passagiers die bij aankomst getest zouden worden, in zelfisolatie moesten op uiteindelijke plaats van bestemming. Dit in afwachting van de testuitslag. Hiervóór was er nog sprake van, dat je dan in een speciaal daarvoor beschikbaar gesteld hotel, vlakbij het vliegveld, zou moeten verblijven. Het normale aanbod qua eet- en drinkwaren in het vliegtuig was nu een stuk beperkter. Afrekenen hiervan, kon alleen met betaalkaart. Op de vlucht, die totaal 3 ½ uur duurde, kwamen ze hier 2 keer mee langs. Het cabinepersoneel verbleef de resterende tijd van de vlucht in de pantry voorin het vliegtuig.
Tijdens de vlucht heb ik het mondkapje trouwens nog verwisseld voor een verse. Veiligheid vóór alles!
Bij aankomst op vliegveld Iraklion van Kreta, werd verzocht pas uit te stappen zodra de rij voor je uitgestapt was. Dít bleek dus nogal moeilijk voor een groot deel van de passagiers, die allemaal tegelijkertijd opstonden en in de rij gingen staan. Hoe bedoel je: social distancy?
Eenmaal uitgestapt, werden we met bijna alle passagiers uit ons vliegtuig, in een snikhete bus gestopt, zonder enige ventilatie of airco. Dit zijn juist dé mogelijkheden voor de verspreiding van het Corona virus, dat geen vakantie viert. Niet teveel bij nadenken maar….
Direct bij binnenkomst van de luchthaven, werd gevraagd de toegestuurde QR code te tonen. Afhankelijk van het begincijfer werd je eruit gepikt om getest te worden. Gelukkig trof ik het en hoefde niet getest te worden. Omdat ik alleen handbagage bij me had, kon ik mijn reis snel vervolgen. Nog ruim een uur in de auto naar de plaats van bestemming; dit gelukkig zonder mondkapje.
Dit was mijn ervaring van vliegen in Coronatijd. Zal toch wel heel blij zijn als het volgend jaar weer als “vanouds" kan.

Geschreven door Anne-hans.reizen