• 26-2: Bij aankomst met de huurauto naar het appartementengebouw in Altura aan de Oost-Algarve gereden. Alles is de eerste dagen als vanouds; volop mensen op straat, op terrasjes en op de markten (foto 1).
• 27-2: s-avonds zien we op tv dat minister Bruins bekend maakt, dat de eerste coronapatiënt in Nederland is gemeld. In Portugal is er dan nog niets aan de hand.
• 2-3: Met de auto de brug over de grensrivier voor een tocht door de Spaanse provincie Huelva. Iedereen zit nog gezellig bij elkaar en er zijn geen speciale maatregelen (foto 2).
• 3-3 tot 12-3: We gaan er iedere dag op uit; met de auto of wandelend. We merken, dat het steeds rustiger wordt. Ook de vissershutjes (in Fuseta) waar normaliter na de vangst een levendige handel is, zijn nu dicht (foto 3).
• 13-3: Met de veerboot overgestoken naar Ayamonte aan de Spaanse kant van de rivier (foto 4). Hier is wel al duidelijk een Corona-effect. Veel is dicht en mensen houden afstand tot elkaar. Er zijn nog wel een paar restaurants en terrasjes open maar de sfeer is niet meer als vanouds.
• 14-3: Naar Tavira gereden. Ook hier erg stil. Er was volop plek op het parkeerterrein waar we normaliter nog wel eens rondjes moesten rijden voor een plaatsje.
• 15-3: Zondag=wandeldag. We lopen langs een vrijwel verlaten strand. Ook Monte Gordo ziet er desolaat uit zonder de gezelligheid van terrasjes. De Spanjaarden zijn weg. De grens met Spanje is gesloten en de Spanjaarden moeten binnen blijven. In Portugal is nog geen lockdown van kracht maar veel zaken sluiten vrijwillig. Vanuit de zee is een enorme brij aan groene smurrie aangespoeld. Een soort zeewier dat met elke golf het strand op wordt geslingerd. Wij grappen dat dit het Coronavirus is, dat vanuit China hier aanspoelt (foto 5).
• 16-3: De zorgeloosheid van de vakantie is een beetje weg. Waar kan je nog heen als zowat alles dicht is. In de namiddag willen we nog wat boodschappen doen in de ‘Continente’. Voor de winkel staat een rij mensen. We mogen pas naar binnen als een ander naar buiten komt. Binnen is het rustig, maar veel lege schappen. De hamsterwoede heeft toegeslagen. Totaal geen verse groente en fruit meer te krijgen. Personeel loopt met mondkapjes op. Iedereen houdt afstand.
• 17-3: De eerste dag met slecht weer. Het stormt als een gek en het begint steeds harder te regenen. We lunchen in ons favoriete restaurant Essência dat sinds vorig jaar een nieuwe locatie aan het strand heeft betrokken. Het personeel vertelt ons dat ze die avond een toespraak van de president of minister president verwachten, waarbij ook voor Portugal de noodtoestand zal worden uitgeroepen met alle beperkingen van dien. De scholen zijn inmiddels al gesloten en ze verwachten dat nu ook de horeca dicht moet.
• 18-3: Na een bezoek aan Castro Marim waar echt alles dicht is, gaan we op zoek naar een eetadresje. Dat wordt steeds moeilijker. Na een paar keer voor een dichte deur te hebben gestaan, vinden we uiteindelijk aan de boulevard van Vila Real nog een (upmarket) restaurant, dat zowaar nog open is. We hebben de hele tent voor onszelf. Er staat een flinke keukenbrigade en er lopen drie obers rond, dus we krijgen alle aandacht. Heerlijk gegeten. Het blijkt onze laatste restaurantmaaltijd van deze vakantie. Met het oog op de aangekondigde lockdown besluiten we bij de plaatselijke Lidl inkopen te doen, om zelf in het appartement wat klaar te kunnen maken (met behulp van twee elektrische pitjes en twee enorme pannen).
Ook bij de Lidl een lange rij mensen met karretjes wachtend op hun beurt. Een beveiliger voor de deur geeft een seintje als de volgende naar binnen mag. Er mag er maar één naar binnen (only man or woman please) dus MK gaat inkopen voor de komende dagen doen en IT wacht geduldig voor de deur.
• 19-3: De maatregelen van overheidswege zijn van kracht geworden. Mensen moeten zoveel mogelijk binnen blijven en alleen voor noodzakelijke boodschappen nog de deur uit. Tja, het wordt er niet leuker op. We zien ons al opgesloten zitten in ons kale appartementje met alleen een balkonnetje.
We wachten op de komst van de hostess van onze reisorganisatie 'Primavera'. Zij komt met de mededeling dat alle gasten (zo’n 1.200 in de Algarve) voor het einde van het komende weekend naar huis gaan en dat er vrijdag, zaterdag en zondag extra vluchten zullen worden ingezet om iedereen naar Nederland terug te brengen.
Wij blijken voor de vrijdag op de rol te staan. In plaats van een vlucht op 8 april naar Rotterdam, wordt het nu vrijdag 20 maart naar Amsterdam. We gaan nog een laatste strandwandeling maken en hebben het brede zandstrand bijna voor ons alleen (foto 6).
• 20-3: Vroeg op weg richting Faro. Er is vrijwel geen verkeer op de tolweg. Eerst de huurauto inleveren. Dat wilden er nog “een paar”. Er was niemand van het verhuurbedrijf EPI en het terrein stond al vol auto’s en Nederlanders met koffers. Uiteindelijk iemand verschenen om alles af te handelen, maar dat duurde zo lang, dat we vreesden onze vlucht te missen. In plaats van te wachten op het pendelbusje, zijn we met onze bagage naar het vliegveld gelopen. Vanwege ons lange verblijf hadden we samen 60 kilo ruimbagage en nog onze handbagage, dus dat was nog een flinke klus.
Aangekomen op het vliegveld stond er al een enorme rij. Wij waren weliswaar al via internet ingecheckt (foto 7), maar dat maakte geen enkel verschil.
Er waren maar twee balies open en het duurde eeuwig. We kwamen zo’n beetje als laatste aan de beurt en ook de beveiligingscheck duurde lang, want er waren die dag heel veel extra vluchten, maar dat hadden ze blijkbaar niet aan de afhandelaars en beveiligingsfirma doorgegeven (foto 8) .
Uiteindelijk nog op tijd in het toestel en na een voorspoedige vlucht geland op Schiphol.

Geschreven door Anne-hans.reizen