Žabljak
Dit dorpje ligt op een hoogte van 1450 m en is daarmee het hoogst gelegen dorp van de Balkan. Het is omringd door 23 bergen waarvan de hoogste toppen tot 2200 m reiken. Het kreeg die naam in 1870. Volgens de legende is de naam afgeleid van het Montenegrijnse woord voor kikker: Zaba. Die komen in deze omgeving veel voor en kondigen met hun gekwaak ieder jaar het voorjaar aan.

Vandaag is onze laatste volledige dag in de natuur. Het weer is, na de regen van gisteravond, helemaal opgeklaard. Heerlijk om te wandelen, maar voor de zekerheid nemen we wel onze fleecejacks en regenjassen mee, want in de bergen weet je het maar nooit.

NP “Durmitor” & “Crno de jezero” (Black lake)
We rijden ca. 4 km met de auto naar de ingang (Black Lake zijde) van het Durmitor NP. Helaas zijn er nergens wandelkaarten te koop, maar gelukkig staat er een bord met alle wandelingen die je hier vandaan kunt maken. We besluiten een rondje rond het meer te doen: 3,3 km met een geschatte tijd van 1 uur 15 min. Het begin is een goed begaanbaar pad maar al snel verandert dat. De regen van gisteren heeft het pad op sommige stukken erg modderig gemaakt en we proberen zoveel mogelijk op de drogere stukken te lopen. Dan verandert het pad langzaam. Soms loop je alleen maar over boomwortels, soms over rotsblokken en vlak is het ook bepaald niet meer. Het pad gaat op en neer. Op een gegeven moment staan we bovenaan een trap bestaande uit grote rotsblokken, maar gelukkig is er aan de rotszijde een lijn, waar we ons aan vast kunnen houden bij het afdalen over de glibberige stenen. Vervolgens moeten we drie keer een bergbeekje oversteken, waarbij we van (wiebelige) steen op steen stappen. Tja, we zijn toch wat minder soepel als 50 jaar geleden, maar we komen met droge voeten over. Ondertussen genieten we van de prachtige natuur en het meer. Na 1,5 uur komen we weer op het uitgangspunt terug waar we lunchen.
In het Durmitor NP zijn in totaal 18 meren, die gevoed worden door smeltwater. Het mooiste en bekendste is het Black Lake, dat omgeven is door bossen met conniferen. Die groene bossen geven het meer zijn diepgroene kleur. De grootte en diepte van het meer varieert sterk met het jaargetijde. Tijdens drogere periodes zijn er eigenlijk twee meren, maar op andere momenten is het één groot meer, waarvan het overtollige water naar zowel de Tara als de Piva rivier vloeit. Het gebied kent eigenlijk maar twee jaargetijden: een milde zomer en een koude winter.
Na de lunch wil Anne nog graag een tochtje met een roeiboot op het meer maken, maar alle boten zijn verhuurd en we willen niet zo lang wachten.

”Savin Kuk”: skigebied van Žabljak
We rijden een stukje met de auto op zoek naar het skigebied. Daar aangekomen zien we, dat de stoeltjeslift naar het station op 1900 m hoogte nog in bedrijf is. Helaas blijkt, dat hiermee net de laatste toeristen naar beneden worden getransporteerd. Vanwege het verwachtte weer gaat de lift daarna dicht. Omdat het op dat moment nog zonnig is gaan we wat drinken op het terras bij de lift. We besluiten om dan morgen, op weg naar de kust, alsnog met de lift naar boven te gaan. Nu maar hopen dat het dan goed weer is.

Eeuwenoud “Katun” leven
Op de terugweg naar ons hotel rijden we nog heel even langs enkele oorspronkelijke huisjes, de zogenaamde “katuns”.
In de zomer zijn de hogere plateaus nog steeds het thuis van enkele gezinnen, die leven volgens eeuwenoude tradities. Ze leven in Žabljak of omgeving in heel eenvoudige huisjes (“katuns”) zonder stromend water, of elektriciteit en brengen in de zomer hun vee naar hoger gelegen gebieden. Ze maken thuis kaas, bv Kajmak of thee van kruiden uit de bergen.
De huisjes, die wij zien, lijken meer op bouwvallen, maar er wonen wel mensen.

Geschreven door Anne-hans.reizen