Vandaag is de gebeurtenis, waarvoor we in eerste instantie naar Griekenland zijn gekomen. We brengen Filos naar zijn laatste rustplaats.
Voordat we zijn as uitstrooien, hebben we echter nog een afspraak in het dierenasiel, waar we in september 2004 onze lieve Filos vandaan hebben gehaald.
Beide contactpersonen, die ons 17 jaar geleden zo goed hebben geholpen, leven nu niet meer. De 2 dames Irini en Renate hebben echter een goede en bedreven opvolgster, waar we nu een afspraak mee hebben. De jonge Elena verwacht ons om 9:30 uur en zij spreekt ontzettend goed Duits. De eerste hond, die ons in het asiel tegen komt, is Barry, die een behoorlijke gelijkenis met onze Filos heeft. Hij is allen nog een stuk groter en zijn oren staan niet zo mooi rechtop, als bij Filos.
Het weerzien van het asiel ontroert mij behoorlijk en ik ben er een paar minuten echt kapot van. Het is niet alleen de herinnering aan Filos, die mij verdrietig maakt. Maar ook het feit, dat wij nu een stuk ouder zijn en gezien onze leeftijd geen nieuwe hond meer de kans op een lang en mooi leven bij ons durfen te geven. Dit is voor’t eerst, dat ik besef, dat we oud zijn en niet meer alles kunnen doen, wat we graag zouden willen.
We vertellen Elena het verhaal van Filos en laten haar zijn foto-album zien. Daarna wandelen wij met z’n tweeën langs de hokken van het asiel. Er vallen ons 2 dingen op; negatief, zoals ook positief.
👎Het asiel ziet er niet meer zo goed onderhouden uit, als in 2004 en is op enkele punten behoorlijk verwaarloosd.
👍 Er zijn veel minder honden hier. Daar waar het er in 2004 nog zo’n 220 waren, zijn er nu nog “maar” ca. 100.

Na ons bezoek aan het asiel rijden we door naar Paleochora, de berg met de vele kerkjes, waar we in 2004 al de as van Alexos hebben uitgestrooid. Nu hoeven we geen plek meer te zoeken, want de plek van Alexos was ideaal.
Doelbewust gaan we voorbij de ingang, waar vandaag eens geen brandweerauto de wacht houdt. Gelijk het eerste paadje links omhoog, waar we het eerste kerkje van de Agia Barbara passeren en nog verder klauteren. Aan de heuvel liggen dan vlak bij elkaar 3 kerkjes aan een soort plein. 1 kerkje is echt nog maar een ruïne, maar het kerkje aan de rechter kant van‘t pad is nog redelijk intact. Dat is de kerk met mijn naam „Agia Anna“. We lopen eerst tussen de kerkjes door en daar, waar het pad een bocht naar links maakt, ligt rechts een ophoping van grote stenen, waar we overheen moeten klauteren. Ook deze klauterpartij zou nog een reden zijn, om geen nieuwe hond meer uit Aegina te nemen. Want als die dan ook weer 16 jaar wordt, dan komen we hier echt de berg niet meer op (met onze rollator) 😂.
Direct achter de stenen staat het amandelboompje “van Alexos”, wat dus nu ook van onze Filos zal worden.
Het is gewoon een schitterende plek: Aan de Noordkant kijk je uit over de Egeïsche zee en aan de Zuidkant over het dal, waar de Agios Nektarios staat, de grootste kerk van Griekenland.
We proberen het “dekseltje” van de urn voorzichtig los te maken, maar die is goed geplakt en zit muurvast. Met tegenzin moeten we nu toch een beetje “geweld” toepassen en slaan de bovenkant van de urn tegen een steen kapot. De dop gaat eraf en een kleine scherf aan de bovenkant, maar voor de rest blijft de urn intact.
Ik zet de speciaal hiervoor uitgekozen en op mijn telefoon opgeslagen muziek aan: Onder de melancholieke Griekse klanken “Sto Perigiali” van Mikis Theodorakis (gezongen door Maria Farantouri), strooien Hans en ik afwisselend de as rond het amandelboompje uit. Voor de rest is het helemaal stil hier op de berg, een aangrijpend moment.
Na het uitstrooien van de as gaan we terug naar “mijn” kerkje, waar we de 2 meegebrachte kaarsen aansteken en in de urn voor het altaar neerzetten. Na enkele
minuten halen we de kaarsen uit de urn en zetten de lege urn achter het altaar rechts in een hoekje in de muur.
We gaan buiten voor de kerk nog even in stilte met de brandende kaarsen op een muurtje zitten. In gedachten herdenken wij Filos en zijn dankbaar voor de 16 mooie jaren, die hij bij ons mocht zijn. Wat was het toch een fantastische, lieve hond.
R.I.P. lieve Filos

Geschreven door Anne-hans.reizen