DAG 87 # 0 km

De treinreis van Oviedo naar Santander had slechts 64 stations en minder dan een half uur vertraging. De afstand is ook korter. Ook dit was een prachtige rit met weinig zee en veel minder bos, maar met meer bergen. Het gebied is ook wat dichter bevolkt. Dit keer geen station dat uitsluitend toegang geeft tot een bospad. En zaterdag stapte daar echt iemand uit.

Santander heeft 180.000 inwoners en is de hoofdstad van Cantabria. Een stad met grote hoogteverschillen, overbrugd door roltrappen. Het is een leuke stad. Eigenlijk zoals alle steden die aan zee liggen en ook nog een strand hebben. In mei waren we heel enthousiast over Catania.
Gisteren ben ik gelijk in de overdekte markt naar de kapper geweest. Leuk om te zien dat per land de gewoonten verschillen. Zowel in Frankrijk als in Spanje krijg je een jasje aan. In Spanje smeren ze je huid in vanwege de verf. In Spanje komt er ook een soort kamerscherm te voorschijn tijdens de wachttijd. Vanwege de privacy? Net als in Frankrijk werd het aan het einde nog heel gezellig. Iedereen had er lol in om een buitenlandse naar volle tevredenheid te behandelen.

Na de kapper naar het postkantoor voor het terugsturen van wat overtollige zaken als compostelaten, een zonnejurkje e.d. Het ging hier een stuk efficiënter dan in Pamplona waar ik ruim een uur in het postkantoor heb doorgebracht.
Gisteren zag ik 'mijn' boot , de Pont Aven, binnenkomen. Deze was voor Portmouth. Op Plymouth vaart zij een keer per week. Enorm schip, zo groot als een cruiseschip. Vandaag stond er veel wind.

Spanje is niet echt een diervriendelijk land. De stierenarena's , die in alle steden zijn, heb ik genoemd. Vanmiddag stuitte ik op 4 armzalige zeeleeuwen en 3 trieste pinguïns in soort dierentuintje tussen de stranden. Verder hangt hier veel bont in de etalages.

Net als in Oviedo stuit je hier ook nog steeds op de Camino. In Oviedo pak je of de Camino del Norte of de Camino primitivo. De Fransen die me binnen gehaald hebben in Fisterra waren in Oviedo gestart. Hier gaat het over de Camino de la costa. De Camino blijft me achtervolgen.

Vanmorgen tijdens mijn ontbijt met café con leche en tostado met tomatos y jamon op terras in de zon, werd ik getroffen door sterk gevoel van verwendheid. En niet in de zin van bevoorrecht zijn, maar meer in de zin van bedorven zijn. Ik dacht, hoe wen ik weer aan een normaal leven en iedereen is weer naar school en iedereen is (weer) aan het werk. Oei!

Op 14 september beginnen hier de wereldkampioenschappen zeilen. Ik sprak NL deelnemers die al met al 5 weken hier zijn vanwege de voorbereiding. Zeilen is ook wel een sport voor de aardappel in de keel. Alles staat ook nu al in het teken van de wedstrijden. Kennelijk staat hier altijd veel wind. Dat brengt mij op een voor mij nieuw fenomeen, de zogeheten flyboard. Je zit vast aan een jetski met een slang en van daaruit spuit je als het ware naar boven. Een soort watersteltlopen. Gat in de markt.

Natuurlijk heb ik de niet zo boeiende kathedraal van Santander bekeken. Buiten zeker een kwartier gepraat met een Franse wandelende leeftijdsgenote. Erg leuk. Ook hier een handje schudden ten afscheid.

Vandaag uren langs boulevard en kust gelopen en nog met een bootje naar een strand plus duinen aan overkant baai gevaren. Eenmaal terug op de boulevard werd het tijd voor een berichtje en insmeren. Laat ik mijn camera liggen op het bankje. Anderhalf kilometer verder wil ik foto nemen en denk shitttt. Dit was een scenario dat vaak gepasseerd was in mijn gedachten. Vaak liet ik de Sony ook liggen bij het betalen van iets. Dat werd altijd gecorrigeerd.Dit keer was ik weinig hoopvol. Geen foto's van alle wonderen. Geen winteravonden van uitzoeken. Toch nog een vorm van loslaten. In rap tempo 1.5 km teruglopen. Gelukkig wist ik de plek. In verband met de WK was er al een soort braderie op het fietspad! opgebouwd. Links gevraagd. Nada. Rechts. Raak! Een mevrouw had de camera bij de dame van soort gebakskraam gebracht en zij had hem richting informatiepunt gemeente geleid. De politie verplaatst zich hier deels per fiets. Oom agent gevraagd naar informatiepunt. Hij wist al van de Sony. Wat een geluk!! En weer een verhaal voor een paar mensen van de vrouw die bijna al haar foto's kwijt was van 4000 km Camino. Dat heb ik natuurlijk nog wel even laten weten.

Ook Santander is aan het bouwen met een groot cultuurcentrum, Centro Botin. Direct naast de ferryterminal. Bijna elke avond is er buiten een gratis film. Het was perfect weer en het was vol. In Batumi Georgië werd een jaar eerder de openluchtvoorstelling wreed verstoord door stortbui. Dit was de film Monument Men met Clooney en Di Caprio. Stukje gezien. Was gelukkig ondertiteld. Zoals zo vaak, vind ik Amerikaanse films onrealistisch en sentimenteel.

Geschreven door Giacoba