DAG 82 # 0 km

Vandaag ben ik in Fisterra gebleven. Het is droog, maar de wolken hangen nog laag. Nu heb ik lopend de Camino kunnen afmaken. En dat was mooier dan ik had kunnen denken. Uiteindelijk werd ik nog geraakt. Door de lichtval, door de 12e-eeuwse kerk en de bijzondere sfeer daar, door de mistflarden en door het besef dat de Camino nu echt is afgerond.

Het rijk van Karel de Grote heb ik per fiets bestreken. Van ongeveer de Friese kust tot de punt waar Karel aangaf, tot hier en niet verder. Karel de Grote zou in Aken een visioen van Jacobus gehad hebben om een strijdende pelgrimage aan te vangen om de Saracenen (Moren) te verslaan, ten einde de weg naar Santiago vrij te maken. De stralende Melkweg wees hem rechtstreeks naar Galicië.
Dit was de kers op de toch al verrukkelijke taart.

Rond 16.00 uur was het droog, ben ik naar buiten gegaan en heb ik het heel mooi kunnen afronden. Eerst weer naar de kerk van Santa Maria de Arenas voor het zetten van een allerlaatste stempel op beide credencials. Doorgelopen tot de afslag naar de Eremita van San Guillermo. Ik was in de veronderstelling dat dit het kerkje was waar de ontknoping van mijn Spaanse leesboek zich afspeelde. Echter, meer dan een ruïne heb ik niet gezien in dat natte, mistige bos. Bos met tamme kastanjes en Ipomea (eendagsbloemen). Toen ik toch verder liep op het pad, zag ik de zee aan de andere kant van de landtong. Met een beetje zon en toen ik nog verder liep kreeg ik een spectaculair uitzicht op een zandstrand. Dit was bijna even mooi als Cape Reinga in Nieuw-Zeeland. Hier moest ik naar toe. Het pad was er, gewoon doorlopen door menshoge varens en gaspeldoorns. Helaas ging ik met het pad van de kust af. Tot ik stuitte op een bron, waar een hippiestel met honden zich overgaf aan hygiënische activiteiten en hier begon het geplaveide strandpad. Het was volkomen duidelijk, de Galiciërs houden het mooiste voor zichzelf. Geen enkele aanduiding en geen verwijzing van Rik of Clemens. Geen vorm van bewegwijzering. Zo prachtig met enorme golven. Mijn voeten hebben de Atlantische Oceaan gevoeld. En de zon scheen op dat moment. Het was een enorm geschenk. Helaas lag de telefoon aan de lader.
Het gemurmel van de dode zielen werd hier gebrul. Via een riant plankier verliet ik deze geheime plek. Ik ben benieuwd hoeveel pelgrims hier geweest zijn.
Wat een goede beslissing om hier een dag extra te blijven. En heel mooi dat mijn fietsschoenen wandelschoenen zijn

Tot Engeland blijf ik bloggen, maar korter. Tenminste dat probeer ik. De schelp is nu na bijna 12 weken van de stuurtas. En Harry is dicht bij Cheddar.

Geschreven door Giacoba