DAG 73 # 45 km Caminowandelaars honderden

Dit is zonder meer het mooiste deel van de Spaanse Camino. Het begon al in Astorga. Nu zit ik op de grens met het prachtig groene Galicië en op nog ca. 180 fietskilometers van Santiago en, ter oriëntatie, al boven Portugal. Vandaag vooral in het vruchtbare wijngebied Bierzo gefietst. Gisteren was Molinaseca een hoogtepunt. Prachtig leistenen dorp met natuurlijk rivierzwembad. Rik Zaal, die de Spanjebijbel heeft geschreven, vindt het allemaal niks. Ik heb en dat is geen fantasie, het hele boek gelezen en nu in dwarsboekformaat is Rik mee. Wel ontdaan van vele overbodige pagina's. Er zijn niet veel grammen meer over. In Molinaseca trof ik Italiaans stel, waarvan de man een shirt van de marathon van Padova aan had. Die hete marathon, die wij ook hebben gelopen, was zijn eerste. Leuk gesprekje. Dit keer in het Italiaans.

Vanochtend op tijd met jas aan pad. Eigenlijk de hele dag gefietst in het zicht van de wandelroute. Je hebt de snelweg met enorme viaducten, de oude weg en delen van de oeroude prehistorische en later Romeinse weg.
Hoe dichter bij Santiago hoe meer wandelpelgrims. Onafgebroken plukjes wandelaars. Honderden. Logisch ook want voor je briefje hoef je maar 100 km op de route te lopen. Het wordt dus nog veel drukker. Ik vind het wel gezellig en of je wilt of niet, je voelt verbondenheid. Iedereen groet en ook de autochtonen worden steeds enthousiaster. Zoals die oude meneer in de bar vanmiddag. Hij straalde helemaal. Nog meer toen ik hem een handje ter afscheid gaf.
Je blijft je verbazen, want al om 9.00 uur stond bij het minuscule dorpskerkje van het al even nietige Fuentas Nuevas een kleumende mevrouw stempels uit te delen.

In Villafranca del Bierzo heb ik geruime tijd zoet gebracht. Dit ondanks het negatieve reisadvies van Zaal. Beetje in de war, die Rik.
Villafranca is na de reconquistación, de herovering op de Moren, door Franse kolonisten opgebouwd. Hier heb ik de Santiagokerk (potdicht) uit 1186 van buiten bewonderd. Hier stond een poort van vergeving. Daar konden pelgrims, die Santiago niet zouden halen, toch vergeving krijgen. Tegen betaling, neem ik aan. Buiten stuitte ik op 2 fietspelgrims uit Barcelona. Ze woonden dicht bij Cruyff. Net als ik van het type luxepelgrim. Goed eten en de albergue laten voor de jongeren. Ze hadden ook geen bagage. Mijn Spaans biedt steeds meer mogelijkheden.

Na een wandeling door het dorp keerde ik terug bij de fiets en zag Duitse fietser met Duitse wandelaarster klooien met band verwisselen. Mijn gereedschap en geringe kennis boden uitkomst. Het was erg leuk en we hebben veel gelachen. Ja, er bestaan Duiters met humor. We stelden voor dat hij Santiago binnen zou rijden met de lekke band om zijn nek. Zoals Christus met zijn doornenkroon. Zijn fiets heette als een ezel. Ramon.

De Camino wordt ook een feest der herkenning. Al vroeg zag ik mental Theo, lopend met bagage en een van de pupillen. Later, op 30 km stuitte ik op Javier en Jacqui uit Ferrol en Bilbao. Nog later het Hispano-Italiaanse drietal dat mij in León op het koude terras was opgevallen. Zij een prachtige, rijzige Spaanse, smoorverliefd op een onooglijke Italiaan en het derde rad aan de wagen, een vriend van onze Italiaan.

Ik kwam na half drie aan aan bij mijn paradijselijke accommodatie en wie komt daar weg? Cyril, de Duitse fietser, die nog nooit een band verwisseld of geplakt had. Hij had in Villafranca nog een foto van ons gemaakt. Hij vertelde dat hij onderweg bedacht had dat wij zijn reddende engelen waren.

Ultreia et suseia.

Geschreven door Giacoba