DAG 79 # 0 km

Het bereiken van Santiago wordt gezien als een prestatie. Zelf zie ik dat helemaal niet zo. Bij de start was ik in topconditie, misschien is het nu zelfs minder. Nergens heb ik hoeven afzien en ik heb geen ontberingen hoeven doorstaan. Is het dan een prestatie omdat ik het alleen gedaan heb? Ook al niet, want ik kan heel goed alleen zijn. Alleen op pad heeft een aantal nadelen, maar ook voordelen. Geen moment heb ik me onveilig gevoeld, wel eens een beetje alleen. De mindere momenten zijn op de vingers van een hand te tellen. Het is eigenlijk niet te geloven.

Was het dan ook geen uitdaging? Dat was het wel. Ik wist niet hoe het zou zijn om zolang alleen op pad te zijn en ik wist niet hoe steil de hellingen zouden zijn en of ik daar nog een beetje tegenop zou kunnen fietsen. Het is heel simpel. 's Ochtends opstappen en 's avonds afstappen.

De wat mindere momenten kan ik me aardig voor de geest halen De avond van het exorbitant geprijsde campingdiner in Bordeaux, toen Duitsland met voetballen in no time met 5-0 voor kwam te staan en toen het ook nog onverwacht begon te regenen. Verder herinner ik me dat ik in St. Jean-Pied-de-Port afscheid nam van Tonny en Hanny en het somber weer was en ik dacht: o ja, naar huis. Bij de fiesta in Estella met alle Afrikanen voelde ik me evenzeer buitengesloten. Meer kan ik me niet herinneren.
Alles zat ook mee. Geen pech, buitengewoon goed weer met maar 1 middag fietsen in de stromende regen. Sinds Pamplona en dat is ruim 3 weken geleden, is er geen drup meer gevallen. Geen insectenplagen. Steeds prettig onder dak. Geen verdorsting.
Ik ervaar mijn tocht als een groot voorrecht en ik beschik gelukkig over een groot talent voor genieten.

Onderweg heb ik vrijwel dagelijks mensen ontmoet en er mee gesproken. In vele talen. Een paar zijn me bijgebleven. De kwetsbare Jo en Gerco, de zachtmoedige Hanny en Tonny, de frisse Eline en natuurlijk Max and Liz.

Mijn motivatie voor de Camino was cultuur-historisch van aard. Ik ben gek van de Middeleeuwen. Wat ik gezien heb aan (wereld)erfgoed grenst aan het ongelooflijke. Ik zal de hele winter zitten te puzzelen om te achterhalen waar wat was en hoe het heette. Sowieso moeten er nog heel veel indrukken verwerkt worden.

Het is nog te vroeg om vast te stellen of ik mijn doelen heb gehaald. Ja, eentje zeker. De weg was absoluut het doel. Voor de rest weinig, denk ik nu. Jullie zullen geen verschil merken. Maar ik heb goed in mijn oren geknoopt wat Jane Heyden schreef: als je weer thuis bent, besef je misschien pas wat je overkomen is. Mijn echte slotbeschouwing komt pas in oktober. Op de boot naar Engeland ga ik al mijn blogs nog eens lezen.

Vanochtend kwam ik toevallig langs een fototentoonstelling en zag foto van Monte Gozo (de vreugdeberg), het punt waar je Santiago echt ziet liggen. De fietsroute kwam daar niet langs vanwege route en verkeer. Ik ben er naar toe gelopen. Circa 4 kilometer rijen pelgrims tegemoet. Santiago lijkt in Italië te liggen. Verder veel groepen en buspelgrims met schelpen om de nek bij gebrek aan rugzak. De buggypelgrims kwam ik ook weer tegen. Het leukst waren natuurlijk de echte wandelaars. Bijvoorbeeld 2 boomlange Vikingbroers. Veel broers op de Camino gezien. Heren!
Ik vond het erg leuk. Op de Monte Gozo staat een spuuglelijk beeld, maar de plek is zo bijzonder. Hier kwamen de pelgrims 1000 jaar geleden ook al aan. Wat een ontberingen: kou, ongedierte, uitputting, angst en geen Compeed. Mijn 'ontberingen' waren: steeds de dezelfde kledingkeuze, jurkje met elegante Keen's en geen make-up, behalve lippenstift.

In de 5-sterrenparador heb ik een eenvoudig pelgrimsmenu genoten. Het haalde het niet bij Leon. Mijn pelgrimsleven in Spanje is erg luxe in vergelijking met Frankrijk. Ik heb nog geen supermarkt van binnen gezien hier. Het heeft ook met het prijsniveau te maken. Dat wordt even wennen in GB.

Tot slot. Ik heb ruim 100 stempels in 2 credencials. Ik heb bijna niet gelezen en helemaal geen muziek geluisterd. Het ritueel van kaarsen branden is hier in Spanje van elke charme ontdaan. Ik ben mijn 3 beloften aan de mevrouw van kathedraal in Mechelen, de van oorsprong Portugese meneer in Les Landes en Wim Bertelds (Pamplona) elektrisch nagekomen. Echte kaarsen worden waarschijnlijk alleen nog gebrand in Georgië en daar heeft iemand een dagtaak aan het schrapen van kaarsvet.
Sorry. De blog is wat lang geworden maar het is
ook 4000 km van Groningen naar Santiago geworden.

Ultreia et suseia. De schelp blijft nog 2 dagen op mijn stuurtas.

Geschreven door Giacoba