Hey mensen, dit is het tweede deel van mijn lange blog. Ik probeer in deze twee blogs mijn avonturen van de lentevakantie vast te leggen. Ik doe dit allemaal voor mijzelf en er is geen druk om alles te lezen. Als er iets mis is of niet duidelijk dan kan je me een berichtje sturen. Je hebt mijn nummer 😉. Met geen verdere woorden wil ik ga beginnen met de blog.

Het was woensdag en dan ook tijd om Los Angels te verlaten. Ik stond vroeg op om alles bij elkaar te pakken en in te laden in de auto. Ik had in de ochtend een lekkere bak koffie genomen. En dit zijn speciale bakken koffie. Normaal neem ik zwart water koffie uit een keurig koffieautomaat. Het is niet de lekkerste koffie. Nu ik daar was heb ik meerdere malen een cappuccino genomen. En ik heb dat echt gemist. Het is een van de meest lekker koffie soorten die heb gedronken. Het is een hele simpele koffie met opgeklopte melk en zwarte espresso. Maar ik denk dat iedereen wel weet wat een cappuccino is. Ik had voor mijn idee het voor de laatste keer dus genoot ik hier echt enorm van en liet Thomas dat dan ook zeker met volle hart weten. Hij maakt lekkere cappuccino die het wel echt doen. Nu we allemaal wakker zijn en de spullen zijn ingeladen konden we op pad gaan. Dit was een lange reis. Het kost op zijn minst 8 uur over deden zonder pauzes om in de grand canyon te komen en dat is nog eens 6 uur van Tucson vandaan. We verbleven daarom een avond in het stadje bij de grand canyon. En oh wat heb je daar een mooi uitzicht. Het was ongelofelijk groot en diep. Wat zou het mooi zijn om daar in de vallei te lopen. Ik heb mooie foto’s genomen en dat was dan ook wat we vooral deden naast het genieten van het uitzicht. We zijn de hele klif afgelopen en gereden waar we konden. We blijven in Amerika waar we niet de volle moeite nemen om alles te lopen. Thomas en ik hadden tijdens het lopen ook een beetje trek gekregen om een bolletje ijs te halen bij de ijs zaak in het stadje. En begrijp me niet verkeerd maar ze noemen dit meer een dorp dan wij zouden doen. Het is eigenlijk een toeristische trekpleister met veel hotels en hostels daarnaast ook veel restaurants en souvenirwinkels. Het is een schattig “dorpje” in de bergen. We konden in dit dorpje de geschikte ijswinkel vinden om onze vraag te verzoenen. En tijdens het zoeken kwamen we ook een man tegen met een leuk T-shirt. Het was een groep van de scouting en als ik het goed had was hij een van de leiding die de groep in goeie banen leiden. Maar wat leuk was wat op zijn T-shirt stond was dit “Rocket scientist” heel ironisch wanneer je op een berg staat. En even duidelijk te maken volgens mijn telefoon is het 2400 meter hoog. Ik moet zeggen dat is best hoog of nou ja hoger dan de hoogste heuvel in Nederland, de Vaalsberg. Een van de kleine interessante details die ik kwam te weten. Maar om door te gaan met het verhaal. We liepen met onze ijsje naar de bus stop waar wij dan met de bus aar andere kanten van de Grand Canyon konden bezichtigen. De bus reed elke tien minuten langs zijn laatste ronde is 10 minuten na de zonsondergang. Voor ons was het ergens rond zes uur in de avond en om acht uur zou de zon onder gaan. Dus wij zouden genoeg tijd hebben om alles te bekijken. Ik moest zeggen in het begin was het niet heel veel anders maar hoe meer we veder van het dorpje af gingen hoe meer andere hoeken die je ook kon bezichtigen. Op een van de punten kon je het uranium mijn vinden die vroeger in 1960 werd gebruikt om nucleaire energie te krijgen. Er waren dan ook over boorden die informatie vertelde over de mijn en andere kleine interessante dingen over de Grand Canyon. Ergens was het ook wel eng om zo dicht bij een radioactief uranium te staan. Niet dat ik veel radiatie krijg want anders zou je daar niet mogen komen. We gingen veder met onze tocht en zo bezochten we nog zo’n 4 andere plekken voordat we echt teruggingen. Op veel van die plekken heb ik foto’s genomen die je kan zien in de bijlage maar wat ook speciaal was en dan moest je echt daar zijn. Er is een soort stilte die heel prettig is. Dit kon omdat we op een tijdstip gingen wanneer het niet heel druk was en de bussen daar alleen maar reden. De stilte was speciaal en bracht me in een soort rust dat je niet meer krijgt als je in en stad woont. Dit was het moment. We waren bij de laatste stop en de zon ging onder. Het was al ergens rond half zeven. Het jammere was van de dag was dat er veel wolken waren en zelfs verwachting op regen. We konden hierdoor niet de prachtige zonsondergang zien in de volle glorie en konden we alleen het een beetje zien tussen de wolken. Ondanks deze tegenslag hebben we toch geprobeerd een paar mooie foto’s te maken. Het was het einde van de dag en dus ook tijd om terug naar het kleine dorpje te gaan. Iets in me vertelde me dat ik wel honger had. Eenmaal in het dorp aangekomen hebben wij naar een restaurant gezocht en toen we een vonden moesten we helaas tien minuten wachten tot we een plek kregen. Maar omdat dit een van de weinig restaurants was hadden we niet veel andere keus dan te wachten. En dit begon dan ook wel weer een paar interessante gesprekken. Uiteindelijk was er ook plek voor drie mensen en werden wij naar onze plek geleid. We gingen rustig door met onze gesprekken dat over onder ander ging over het nut van een creditkaart. We hebben enorm lekker gegeten en genoten van elkaars gezelschap. Het deed me denken aan de momenten die ik had thuis. Vaak in speciale gelegenheden hadden wij dan samen een etentje met de hele familie of nou ja met de mensen waarom het ging. Dat was dan vaak met mijn drie zussen en mijn ouders. Soms was ook de moeder van mijn twee oudste zussen en haar vrouw van de partij. Het zijn altijd van die hele gezellige avonden waar iedereen leuke verhalen heeft te vertellen en mijn vader de clown uit zit te hangen. We hebben een hechte band met de familie en dat maakt mij dan ook dat ik van mijn familie hou. Ze zijn geweldig en steunen elkaar door dik en dun. Nu ben ik ook met familie en dat maakt dingen ook speciaal. Ik heb namelijk nog nooit met mijn tante zo persoon leren kennen en dat geld ook voor mijn oom. Deze week heeft daar heel goed aan meegedragen en dat maakt dan ook dat ik ongelofelijk veel van mijn tante en oom hou. Ik heb het enorm met hun naar mijn zin gehad. Maar het was dan ook al het einde van de derde dag. De volgende ochtend gingen wij redelijk op tijd vertrekken om op tijd in Tucson te komen en alles op te zetten voor de markt.

Het was redelijk vroeg in de ochtend. We hadden gister regen verwacht in de avond. In plaats daarvan hebben we sneeuw gekregen. Het was een prachtig tafereel. Alles was bedekt met een witte laag kussen. Het is een lange tijd geweest dat ik voor het laatst sneeuw heb gezien. In El Paso krijgen wij namelijk niet zoveel sneeuw. We deden snel al onze routines en gingen een ontbijt halen. Maar wat was het prachtig om in een wit paradijs te lopen. Na ontbijt gingen we snel alles inpakken om dan toch nog voor de laatste keer naar de rand te gaan en dit keer foto’s te maken van de Grand Canyon in sneeuw. Er was ook een informatie center over de Canyon zijn geschiedenis werd verteld. Natuurlijk wouden wij die nog even bezoeken voordat we de auto in stapte en veder op weg gingen naar Tucson. En wat zijn daar interessante dingen verteld over de Canyon. Het is een plek die als enige zo diep is gegraveerd en dat maakt het uniek op zichzelf. Natuurlijk zijn er wel andere plekken waar een rivier een grotere rivier van zichzelf maakt door erosie maar het is nog nooit op zo’n grote schaal gebeurd. En al dit roept dan voor ontdekking van de Canyon. Er was een team van 15 man die met een houten boot de rivier op gingen toen ze terugkwamen vertelde ze dat de helft het maar had overleefd. Het bleek dus een hele sterke en heftige rivier te zijn. Niet eentje die je kan vinden naast je huis. Dit verhaal werd ook onder anderen verteld in het kleine museum. Onze reis was natuurlijk niet compleet zonder souvenir en Thomas moest een van zijn munten halen voor zijn muntenverzameling. Dit was namelijk ook voor hem de eerste keer dat hij naar de Grand Canyon ging. Iets wat je wel wilt herinneren als je bent gekomen van ver. Ik ga sowieso hier nog een keer naar toe om de mooie schoonheid van de Canyon te zien. Ik was er zo bij betovert dat het echt waard is om nog een keer te zien. Voor ons was het nu tijd om de auto in te stappen en op weg naar de stad te gaan. Tijdens onze reis waren er nog wel wat dingen die bezocht moesten worden voordat we Tucson binnen reden. Onze eerste stop was in een vallei, de Sedona vallei. Ook hier had je grote bergen met rood steen en weinig begroeiing. Het was intimiderend om in het midden van de vallei te staan, omsingeld door grote bergen die je aan zitten te staren. Het is immens groot net zoals toen bij de Grand Canyon alleen stond je nu op de bodem van de put. We zijn ook hier even naar een visitor center gegaan waar wat informatie werd verteld over de bergen van Sedona maar we gebruikte het meer als een toilet pauze dan de gebruikelijk manier om de informatie te lezen die daar werd verteld. Natuurlijk moest Thomas ook hier een munt kopen om zich te laten herinneren aan zijn geweldige tijd onderweg. We waren bijna in Tucson maar voordat we daar helemaal waren hadden wij eerst een andere toeristische trekpleister. We gingen naar Montezuma castle. Deze trekpleister is een van de weinig overblijfselen van indianen leven in Amerika. En wat zo speciaal was aan deze specifiek is dat ze hun huizen en andere gebouwen in de berg bouwden. Hierdoor hadden ze bescherming tegen van alles op de grond. Ook hier was veel informatie dat werd verteld over de stad maar wat het nog interessanter maakte was de oudere vrijwilligers die daar rondliepen en vragen beantwoorden. Een van de vrijwilligers, een oudere man, vertelde over hoe hun leven ging en dat ze niet al te lang het hadden overleefd. Hij vertelde dat ze hiervoor op zijn minst 2 generaties overleefde tot dat ze werden aangevallen door een andere stam die onderweg was. De groep heeft hun vastgezet door vuur te maken bij de ingang. Toen vertelde ze tegen de stam dat ze of door het vuur werden opgegeten of dat ze dood dingen door de honger. Zij hadden overduidelijk gewonnen en daarna werd het ook niet meer bewoont tot uiteindelijk soldaten in de negentiende eeuw het als onderdak gebruikte. Vanaf dit moment werd het onderzocht en opengesteld voor het publiek om te bezoeken. De man vertelde ook dat in het kleine dorpje zo’n 30 tot 50 mensen woonden. En dat is veel als je ziet dat het dorpje niet immens groot is maar relatief klein. Ik vond het verhaal en de informatie erg interessant en was dan ook verbaast dat het kon. Ik had namelijk nog nooit zoiets gezien. En wat het leuke was dat je vroeger in begin twintigste eeuw er ook in kon lopen. Helaas gaat dat nu niet meer en is het verboden om het dorp in te gaan. Er was toen het werd gebruikt als museum te veel erosie om bij te houden bij de archeologen dat ze besloten het af te sluiten voor het publiek. Ik vond het toch nog wel indrukwekkend dat een groep mensen zo’n duizend jaar geleden dit allemaal zelf konden bouwen. Ook hier hebben wij in de gift shop gesnuffeld. Natuurlijk heeft Thomas zijn munt voor de collectie gekocht. Ik verwacht dat hij aankomende dagen nog een paar gaat kopen in Tucson. En over Tucson gesproken, we zijn weer in de auto gestapt om de laatste paar kilometertjes af te leggen. Toen we eenmaal in Tucson zijn aangekomen werd er even heen er weer gebeld tot we uiteindelijk werd besloten dat wij de pizza gingen ophalen. We waren namelijk uitgenodigd om samen met de vrienden van Elfried en Thomas avond te gaan eten. Het is namelijk zo dat de vrienden best wel goed met geld om kan gaan en daardoor meerdere huizen hebben gekocht die ze nu aan het verhuren zijn of vrijstellen voor Air B&B. Nu heeft Elfried wel vaker een markt hier waar ze haar oorbellen verkoopt. Wij verblijven ook deze keer in een van de huizen van hun vrienden. Na het halen van de vrienden zijn we naar het huis gereden om even snel te eten want we moesten ook nog de tent voor de markt opzetten. En omdat we pas in de avond zijn aangekomen kon het zo zijn dat we niet alles op tijd zouden kunnen opzetten. Natuurlijk is dit niet waar want we zijn met zijn drieën en nog op zijn minst drie uur op de klok om alles te doen. In mijn gedachte hadden we genoeg tijd als het voor hun het gemiddeld twee uur duurt als ze het allen doen. Maar eerst eten met de vrienden. Het huis waar we in verbleven was mooi en zeker wel groot genoeg om als stel samen te kunnen wonen. Ik zou samen met Thomas in een kamer slapen en Elfried op haarzelf. We hadden op deze etage ook een badkamer tussen de twee kamers in die dan werd gedeeld door ons drieën. Beneden hadden we een keuken en een woonkamer. En omdat je geen kinderen hebt of misschien een kan je prima hier wonen of zelfs verhuren als je zelf een groter huis hebt. In de keuken zaten Bill en Marie op ons te wachten. Wij hadden natuurlijk nog de pizza’s die we samen gingen eten. Dit was dan ook de eerste keer dat ik hun ooit gezien heb. Om eerlijk te zijn had ik de meeste klik met Bill. Het was niet direct. We waren pizza aan het eten en ik was met mijn slimme kop er lekker bij en at de pizza met mes en vork. Dit gaat nooit goed dus vond Bill het leuk omdat op te merken. Dat maakte het er niet per se makkelijker op. Ik werd zeg maar alleen maar meer zenuwachtiger, toch bleef ik doorgaan in beleefdheid terwijl het compleet mis ging en ik werd continue aangekeken door Bill. Het was grappig en ongemakkelijk wat een soort van ook het ijs brak. Het is niet zo dat wij van beide kanten niet geïnteresseerd waren. Het is dan ook zo dat je dan sowieso wel contact wil maken zeker met zo’n leuk persoon als Bill. Maar ook aan het eten kwam een einde en was het tijd om de tent op te zetten op de markt. We zeiden gedag tegen Bill en Marie. Op de markt waren we lekker bezig. Alles ging soepel en we hadden niet echt moeite met opzetten. Er was in het begin dat Elfried en Thomas het liever zelf deden maar ik heb ze uiteindelijk zo ver gekregen dat ik ze wel mag helpen. Na dat alle klusjes klaar waren en eigenlijk alleen Thomas nog bezig was zijn Elfried en ik even rond de tentjes gelopen die al stonden. We moesten soms gokken wat ze verkochten omdat je niet direct van de buitenkant kon raden wat ze verkochten omdat alle natuurlijk dicht was tegen diefstal. We hebben samen gepraat over de ervaring van deze events en welke andere mensen ze kenden die ook naar deze gingen. En toen we het over hadden kwamen we ook net iemand tegen die Elfried al kende en ook wat van heeft gekocht. Het brengt mensen samen en niet alleen stadsmensen die naar iets speciaals zoeken maar ook kunstenaars. Zo heeft Elfried mij verteld over dat zij vroeger nog wel eens naar Chicago ging voor haar shows maar omdat het zo ver is was ze van plan te stoppen. Nu had ze daar iemand ontmoet die wel vaker oorbellen kocht. Ze was zelf ook een kunstenaar die prachtige gezichtsmaskers en dat soort dingen maakte. Mijn zus adviseerde haar iets anders te doen dan haar zelfs helemaal vies te maken met de verf die ze gebruikte. En toen kwam ze op het idee dat zij een deel van de shows deed met de oorbellen. En dat deden ze. Nu doet haar vriendin een paar van haar shows met natuurlijk het geval dat zij er wel aan verdient en haar vriendin die er ook genoeg verdient. We hadden een klein gesprek met de man die potten maakte en gingen daarna verder terug naar Thomas. Het was namelijk wel weer tijd om terug naar huis te gaan en te gaan slapen. Ik zou de volgende dag met Elfried naar een woestijn museum gaan. Super interessant dus even goed slapen en dan kunnen we genieten.

De volgende ochtend ging Elfried Thomas afzetten voordat ik klaar was met mijn ochtend routine. Ik ging vandaag met Elfried naar een woestijn museum en daarvoor zal Thomas de verkoop doen. Ik zou zaterdag dan met Thomas naar een vliegtuig begraafplaats/ museum gaan en dan zal Elfried de verkoop regelen. Voordat we op weggingen naar het museum hadden we nog een interessant gesprek tijdens mijn ontbijt. We hadden het namelijk over familie en dat is voor ons beiden een gevoelig onderwerp als we het hebben over mijn moeders kant van de familie. Mijn tante is ook de zus van mijn moeder en daarom kent zij alle mensen die ik jaarlijks ook zie. Er zijn in de familie verschillende dingen gebeurd die het moeilijk maakt voor mij, mijn tante en mijn moeder prettig met elkaar te zijn. Hierover hadden wij het ook voornamelijk over en bracht interessante verhalen op. Maar ook de emotie die daarbij gepaard ging. Na onze tranen hebben weg geveegd hebben we besloten om onder weg te gaan. We hadden beiden wel zin om een hele dag met elkaar te besteden. In het museum vertelde Elfried me veel informatie over de woestijn dat zij nog kon herinneren. En dit was dan ook erg toepasselijk voor mij sinds ik in El Paso woon en ik omsingeld ben met woestijn. Het museum was groot en bevatte veel informatie over planten, dieren en de geschiedenis van de woestijn hier in Tucson. We liepen gewoon lekker rond en hadden dan ook niet echt door dat de tijd snel ging. We hadden het over van alles en keken hoe vrijwilligers vertelde over de cactus die in een woestijn zijn en waarom ze alleen daar zijn. Bijvoorbeeld een cactus die iedereen wel kent en waar je dan ook gelijk aan denkt als je aan cactus denkt. Het de lange cactus met zijn armen die je vaak in western films ziet en die dan ook heel iconisch zijn voor het oog. Deze cactus is beschermd bij de regering en mag dan om geen enkele reden verplaatst of omgehakt worden. Deze Cactus is gevoelig en kan erg oud worden. Ze zijn alleen maar te vinden in een bepaalde regio van hoogte en dan heb je er ook echt bossen van. Want in El Paso kan je deze cactus dan ook nergens vinden omdat wij te laag zijn om de cactus te laten groeien. Als je de cactus net plant heeft hij in het begin nog geen armen want het duurt op zijn minst honderd jaar om zijn eerste te ontwikkelen. Vaak kunnen deze cactus dan ook honderden jaar overleven zonder probleem. Het is een hele speciale cactus en je zal hem dan ook veel zien op de foto’s hieronder. Er waren ook andere interessante planten iets waar mijn oma altijd al interessant vindt om meer over te weten. Elfried heeft dan ook tijdens het lopen verschillende foto’s genomen van de planten zodat ze die dan later naar mijn oma kan sturen. Mijn oma vindt dat geweldig en vind het dan ook erg leuk om je er alles over te vertellen als jij ook geïnteresseerd ben. We zijn tijdens het lopen ook op een plek gekomen waar ze kolibries hadden. En oh wat vind ik dit een interessante vogel. Het heel veel eigenaardige eigenschappen die geen enkele vogel heeft en toch is het een vogel. We konden in dit verblijf informatie lezen over de vogel en we konden ook leuke foto’s en video maken van deze enorm kleine diertjes. Ik heb namelijk een paar hele gave slow-motion video’s geschoten en daar ben ik dan ook wel erg trots op. Nadat we het wel gezien hadden in het kolibrie verblijf wouden we eens een lunch gaan zoeken en gingen we ook even bekijken wat we nog wouden zien en doen. Helaas konden we niet echt een goede lunch vinden dus hebben we maar eens gekeken wat we konden. We hebben ook in ons achterhoofd genomen dat we dan ietsjes eerder vertrekken dan we eerst geplant zouden doen. We hebben nog veel andere dingen gezien zoals een aquarium en een verblijf voor een aasgier en stokstaartjes. We konden daar veranderen in een aasgier. Of nou ja je kon je handen en hoofd in een soort van vleugels en kop dien. Hierdoor kon je zien hoe groot een aasgier was op menselijke grote en dat is best wel groot. Dit was ook ons laatste ding daar we naar keken. Het was ondertussen half vijf en het park ging sluiten om vijf uur. We hebben het uiteindelijk toch nog goed volgehouden. Het was namelijk bijna tijd om Thomas op te halen van de markt. Maar voordat dat kon gebeuren zijn we foto’s gaan maken van het prachtige uitzicht over de hele woestijn. En om een beter foto te maken zijn we helemaal naar de top gelopen om daar een geweldig uitzicht te fotograferen. Na alle foto’s en geweldige gesprekken met Elfried zijn we onderweg terug naar de markt gegaan. En dit was het eerste moment waar we het hadden over sieraden. En ergens had ik een gevoel dat ik wel zo’n earcuff proberen. Dit is een oorbelletje voor mannen die je heel makkelijk erop kan schuiven. De oorbel gaat rond om je oorschelp en het is niet makkelijk om er dan weer af te krijgen want hij klemt zich dan een soort van vast. En zo is dat ook met de oorbellen van Elfried. Ze klemmen niet zoals je van die neppe oorbellen voor kinderen hebt. Nee, deze zijn speciaal die heel rustig op je oorschelp liggen. Je hebt totaal niet door dat het er is en je hoeft er geen gaatje ervoor te hebben. Het is makkelijk eruit te halen en ook erin te doen maar je hoeft niet bang te zijn dat ze eruit vallen als je aan het lopen bent want deze oorbellen worden op het oor zelf afgesteld. Eenmaal aangekomen op de markt was Thomas nog druk bezig met een aantal oorbellen te verkopen. Hierdoor kon ik nog even de markt snel aflopen om te kijken of andere artiesten die nu wel hun kraam open hebben iets interessants verkochten. Al snel was ik terug en konden we de boel afsluiten. Ik zou zaterdag middag en zondag ochtend nog een keer langs gaan om dan misschien wel leuke dingen te kopen want tot nu toe was dat nog niet gelukt. En ook deze avond gingen we samen met Marie en Bill avondeten. Dit keer had Marie een lekker pastagerecht gemaakt. En we hadden een gezellige avond. Ik heb na een lange tijd weer eens goeie pasta gegeten. Ik denk dat de laatste keer echt een paar maanden geleden is. In ieder geval was de spanning een stuk minder en kon ik nu wel leuke en grappige gesprekken voeren met Bill en Marie. Bill was vroeger een sociale studies leraar. Hij heeft al heel zijn leven last van dingen als allergieën en andere vervelende ziektes. En dit keer heeft hij last van beide armen waar in één een bloedprop zit en de andere net een operatie heeft gehad omdat hij een spier had verrekt. Dit was dan ook de enige operatie die zijn arm niet onbruikbaar maakt. Ik vind het toch knap dat hij doorzet en er geen erg in heeft een paar kleine tegenslagen te hebben. Dit brengt dan wat leuke gesprekken en hierdoor kon ik hem ook beter leren kennen. Beide vinden we het leuk om met elkaar te praten. En dat is ook zo doorgegaan toen het avond eten al op was. We gingen door met praten in de andere kamer waar wij het over mijn ervaringen had als uitwisselingstudent en zijn ervaring met kinderen van mijn leeftijd waar hij les aan gaf. Uiteindelijk kon ik ook nog even met Marie praten. Zij was vroeger een lokale coördinator voor een uitwisselingsprogramma die alleen met Frankrijk wisselde maar hierdoor konden ook de Amerikanen naar Frankrijk. Ook met haar had ik echt leuke gesprekken mee. Net voordat Bill en Marie terug naar huis gingen had ik een zak met drop op gepakt. Dit was tot nu toe de lekkerste drop die ik van Amerika heb gegeten. En Bill wou dan ook graag mij morgen meer geven want we hadden met zijn drieën afgesproken om koffie in de ochtend te drinken bij een echte koffiewinkel. En ik had hier echt zin in omdat dit betekent dat ik voor het eerst in een hele lange tijd weer espressokoffie kan drinken. Ik heb dat echt moeten missen van thuis. Wat heb ik toch een luxe thuis. Maar we hadden dat met Bill afgesproken en helaas moesten we afscheid moeten nemen voor vandaag. Morgen is de laatste dag in Tucson met Bill en Marie. Ik zou op zondagochtend op tijd vertrekken om mijn vliegtuig te pakken in Phoenix. Hierdoor kon ik Bill en Marie niet meer zien en besloten we daarom morgen naar een heel oud Mexicaans restaurant te gaan. Ik ga nu maar slapen want ik heb wel zin in morgen.

De volgende ochtend heb ik snel mijn ontbijt opgegeten zodat we Bill op tijd van zijn huis konden ophalen en zo lang met zijn drieën een goede kop koffie kunnen drinken voordat Thomas en ik naar het vliegtuigen museum/begraafplaats vertrokken. Ik had nog twee zakken drop gekregen. Degene die ik gister had was alweer eens op en hij at het toch niet. Daarna zijn we naar de koffiezaak gegaan en het koffie drinken was enorm gezellig. We hebben echt genoten van onze espresso en cappuccino en gesprekken tot Bill een telefoontje moest oppakken waarbij hij met spoed naar het vliegveld moest. Een van zijn vrienden had een bubbel in zijn band en wou eigenlijk nog veder rijden om zijn nichten op te halen van het vliegveld. Bill rade dit ter sterkste af en wou graag naar huis zodat hij in de auto hem en zijn nichten kon ophalen. Het was geen probleem om Bill een beetje eerder naar huis te sturen dan eerstgepland. Wij moesten namelijk ook langzamerhand naar het vliegtuig begraafplaats gaan anders hadden we niet genoeg tijd om daarvan te genieten. We namen afscheid van Bill bij zijn huis en wij zijn direct richting het museum gaan rijden. Tijdens de rit hadden we samen over Bill en hoe hij een mentor kan zijn die je dingen leert die je niet zo snel leert bij je ouders en daardoor een uniek persoon is. En samen kwamen er uit dat goeie vrienden en andere familie al gouw kunnen dienen als mentor. We kwamen bij het museum en oh wat is het groot. Heel erg intimiderend om naast zulke grote vliegtuig te staan en dat zijn echte vliegtuigen het is niet zo dat het op kleinere schaal werd gebouwd. Het verhaal voor het ontstaan van dit museum was dat als een museum bezig was om gebouwd worden of dat er geen plek meer was werd hij naar deze plek gestuurd. Ook vliegtuigen die klaar waren in gevecht en niet meer werd gebruikt werd daar neer gezet om misschien voor later als museum pronkstuk te dienen. Maar het kan ook zo zijn dat mensen niet een heel vliegtuig willen hebben en daardoor een klein onderdeel kopen. Hierdoor hoef je niet heel marktplaats af te zoeken om te vinden wat je zoekt. Dit was niet de eerste keer dat Thomas naar dit museum is gegaan en weet daarom best veel van vliegtuigen. Zo wis hij mij veel dingen te vertellen dat ik niet wis. Hij was een soort van gids die wel gratis was. Ik heb in het begin een paar foto’s gemaakt en die kan je ook weer zien in bijlage hier beneden. Het was al snel rond het middaguur en het werd tijd om een lunch te pakken. Zo voor de tweede keer hebben wij een goede burger gehaald die dit keer een beetje goedkoper was dan die van Disney. We hebben tijdens onze lunch mogen genieten van een vliegtuigshow. In de militaire basis waren de Thunderbirds, een populaire groep stuntvliegers, een paar trucen aan het publiek te showen. Thomas en ik waren erbij verwonderd en gingen met genot kijken hoe de vliegtuigen verschillende snoekduiken en salto’s maken. Na onze lekkere lunch zijn we terug in de loodsen en op het veld op gegaan. Ik zal een foto erbij doen waar je kan zien hoe het er ongeveer uit ziet maar ik doe het ook nog even in tekst. Dus als je op de buitenplek loopt is het best simpel er zijn in het begin een paar loodsen die vliegtuigen bevatten en daar dan ook uitgebreid uitleg over vertellen. Op de buitenplek zijn alle vliegtuigen in rijen van twee opgesteld zodat je dan tussen de vliegtuigen heen kan lopen en dat je dan ook op een klein boortje kan lezen hoe lang dat type vliegtuig wordt gebruikt. In de loodsen zijn de verschillende vliegtuigen opgesteld en verschillende kogels en uniformen tentoongesteld. Het is een paradijs voor vliegtuigliefhebbers. Het is niet dat ik enorm groot fan ben van vliegtuigen maar het zeker wel interessante machines met een unieke functie die geen elke andere machine heeft bereikt. Tijdens de middag tocht wouden we vooral de loodsen bezoeken want het werd best wel warm in de zon. In een van de loodsen was een groot vliegtuig opgesteld en de hele loods was er in het thema van dit vliegtuig. Het was een vliegtuig dat veel werd gebruikt in de tweede wereldoorlog en daarbij veel heeft bijgedragen in het neerhalen van tegenstanders vliegtuigen. De veteranen die hier rondliepen had veel over te vertellen in hoe het werd gebruikt en wie waar zat. We hebben hier op zijn minst een uur gestaan en gepraat over dit specifieke vliegtuig met een veteraan en twee andere mannen die ook erg geïnteresseerd waren. Hierdoor ging de tijd snel en al snel was het half vier. Toch hadden we nog een paar loodsen te gaan en wouden we nog steeds om vijf uur op de markt zijn om daar even rond te lopen en kijken of er iets interessants is om te kopen. We zijn snel door de andere loodsen gegaan. Ze vertelde bijvoorbeeld over de rakketen die naar het universum werden geschoten en over de atoombom vliegtuig die Japan heeft gebombardeerd. Als afsluiter hebben we rondgelopen in een souvenirwinkel rondgelopen. Helaas kon ik niks interessants vinden terwijl ik wel op het punt stond om een klein modelvliegtuig te kopen van mijn lievelingsvliegtuig de SR71 Blackbird. Eenmaal buiten liepen we naar de auto toen er een Thunderbird over ons heen vloog. Dit trok onze aandacht. We bleven keken en Thomas concludeerde dat de show bijna aan een einde kwam. Natuurlijk wouden we dit samen meemaken. De climax was vaak iets wat je graag wil beleven in een show en vooral als je net ervoor komt want dan hoef je die opbouw niet te zien. Thomas kwam op het idee om de vliegtuigen te volgen en zelfs een soort van te stalken. We zijn uiteindelijk geëindigd bij de ingang van de legerbasis en daar heb ik me best gedaan om zoveel mogelijk vast te stellen met mijn camera van mijn telefoon en ter gelijker tijd van de show te genieten. Nadat alles op camera stond zijn we terug de auto ingestapt en terug naar de markt gereden. We kwamen net op tijd aan voordat alles ging sluiten. Ik heb voor een goed uur rondgelopen en daarbij verschillende dingen gezien die ik mogelijk wou gaan kopen als ik zondagochtend terug zou komen. En daarbij heb ik toch nog een drakenketting gekocht die ik waarschijnlijk ooit zal dragen of gewoon op ga hangen. Het liep tegen zeven aan en dus tijd om alles bij elkaar te pakken, terug naar huis te rijden, de spullen uit te laden en dan Bill en Marie op te pikken en naar het restaurant te rijden. Het restaurant heet El Charro café. Nu maakt het laatste wordt een beetje een dom wordt maar oh, wat kan hier lekker eten worden gemaakt. Dit restaurant is gemaakt in 1922 en sindsdien altijd bij de familie onderhouden. Dit maakt dan ook het oudste Mexicaanse restaurant van Amerika. Een van hun beste stukken vlees is de Sunburned ground beef. Dit is een hele droge maar rijke smaak in vlees. Het is echt iets op zichzelf en je zal nooit zo’n sterke smaak in ground beef proeven. Het is speciaal en zeker waard om het te proeven als je daar bent. Waar ook veel mensen problemen mee hebben is dat het zo populair is. Daardoor moet je vaak van tevoren reserveren om een plekje te krijgen. Als mensen zonder reserveren ernaartoe gaan worden ze vaak teleurgesteld en gaan dan een slecht review schrijven. Dit moet je zelf gewoon erbij nemen. Ik geloof best wel dat ook in Nederland soms restaurants zijn waar je van tevoren moet reserveren anders zit het al te vol. Nou goed wij hadden gelukkig al van tevoren gereserveerd en hoefde geen zorgen te maken dat wij met zijn vijven geen tafel konden krijgen. Bij het binnen gaan raakte Bill verzeilt in een gesprek met een vrouw die alleen aan een tafel zat. En dit is natuurlijk een van Bill zijn specialiteiten. Hij kwam op hetzelfde moment ook de baas van het café tegen en heeft ervoor gezorgd dat deze twee mensen samen een gesprek met elkaar aan gingen. Ze hebben zeker wel twee uur samen met elkaar gesproken totdat de vrouw uiteindelijk terug naar haar huis moest. Maar stel jij nou eens voor om als drukke zakenvrouw alleen te gaan eten in een van de meest populaire Mexicaanse restaurant te eten en hierdoor een oude man tegen komt die jou met de baas van het restaurant regelt. Wat zijn de kansen. We zijn gaan zitten aan onze aangewezen tafel. We hebben een geweldige tijd gehad. We hebben nog nooit gelachen. En het mooie was ook dat Bill een verjaardagstaart kreeg omdat hij jarig. Iets wat ik niet wist en ook volledig bij werd verrast. En als kers op de taart hadden Elfried en Thomas een truc uitgehaald door van tevoren te betalen in plaats van Bill en Marie voor ons te betalen omdat we gast zijn. Het gebeurde namelijk zo. Na dat onze taart werd geserveerd is Thomas op gestaan om naar de WC te gaan. Dit duurde langer dan normaal en later toen hij vertelde waarom het zo lang duurde was omdat er een rij voor de mannen en vrouwen WC stond. Het is een restaurant en niet gigantisch groot. Hoe groot is dan de kans dat je precies die tijd kiest dat er een rij voor staat. Maar goed ik kon me op dat moment nog niet bedenken dat hij ook iets anders heeft kunnen doen dus heb ik het maar gelaten. Later werd het tijd om voor de rekening te betalen. Elfried was aan het discussiëren met Bill over wie de rekening betaalde toen Thomas terugkwam. Bill stond erop dat hij betaalde en hij kreeg kort erna de rekening met de woorden dat hij al betaald is door een vrouw die hij kent. En het eerste wat me naar binnen schoot was dat de vrouw met de baas voor ons had betaald maar waarom zou zij dat doen als ze ons niet eens ken. Uiteindelijk moest Elfried lachen en toen viel bij mij het kwartje dat Thomas weg is gegaan om de rekening te betalen en niet om alleen naar de WC te gaan. Ik schoot in de lach en Bill keek niet blij. Maar niemand maakte er zorgen om en we hebben er uiteindelijk toch nog om gelachen. We hebben onze avond goed afgesloten door Bill en Marie voor de laatste keer in onze woonkamer te hebben. We hebben nog even gepraat over uitwisselingstudenten, Amerika en lezen. En toen we het daar over hadden was Bill van dat ik een boek moest lezen dat op de tafel lag. Het is een populaire gedichtenbundel bij The Silverstein. Het boek hete “the light in the attic”. Ik begon erin te lezen. Ik genoot er erg van en begon er dan ook een paar goeie voor te lezen aan de rest. Hierdoor kreeg Bill door dat ik het leuk vond en vroeg of ik het misschien wou hebben. Natuurlijk wou ik dat en hij heeft er zelfs nog wat leuks in geschreven zodat ik aan hem kon denken iedere keer als ik het boek open zou doen. Helaas werd het ook eens tijd om een einde aan de avond te breien. We hebben Bill en Marie thuisgebracht. Toen we thuis waren moest er nog een ding gebeuren voordat we naar bed gingen en dat was de keuze voor welke earcuff ik ging dragen. Iets wat ik om meerdere redenen doe. En een daarvan is dat mijn opa er vroeger altijd een droeg. Hij heeft het gedragen tot zijn dood en dat is prachtig. Nu wil ik hetzelfde proberen en kijken hoe het mij staat. Ik heb uiteindelijk voor de drie band gegaan. Mijn opa had een dikke twee maar bij hem stond de beter sinds hij geen baard heeft. (Je kan ook een foto van mij zien die voor het eerst de cuff droeg.) Het was voor mij de laatste keer dat ik naar bed ging in volledige rust en de laatste nacht dat ik met mijn tante en oom sliep. Ik ga het missen.

Het was zondagochtend en ik werd weer om dezelfde tijd wakker. Ergens rond negen uur was ik klaar met eten en gingen Elfried en ik samen terug naar de markt. Ik had alle spullen al van tevoren gepakt dus er was geen reden om terug naar het huis te gaan. Op de markt ben ik samen met Elfried rondgelopen. En dit is echt een leuke plek om te zijn. Je hebt zoveel leuke kunstdingen die erg origineel zijn en zeker waard zijn om soms op te hangen of ergens in je kamer te hebben maar soms heb je ook zielige gevallen waar je liever geen cent aan uit wou geven. Toch was ik op zoek. Ik was op zoek naar een klein cadeautje voor Elfried en Thomas. Een idee dat ze zo goed voor me hebben gezocht en dat ze heel goed hebben meegedaan aan het bijdragen van de Amerikaanse ervaring. Ik zocht als een gek en probeerde echt iets leuk te vinden maar veel van de dingen die we zagen waren of niet leuk genoeg of hadden ze zelf al. Als ik erop terug zou kijken zou ik terug naar een tent gaan waar ze bloempotten verkochten en dat was dan in allemaal verschillende raren vormen en ook dieren. Een van de dieren trok Elfried en mijn oog. Het was een kameleon die aan de muur vast zat. In zijn rug was er een plant gestopt zodat je kon zien hoe hij eruitzag. Het was echt schattig en Elfried was het echt te overwegen om het te kopen maar wachten nog even als ze in een andere stad was waar zij ook stond. Ik had mijn kans misgeschoten en ik ga nu me best doen om een leuk souvenir mee te nemen van El Paso zodat ik ze nog steeds kan bedanken voor al hun tijd en geweldige ervaring. Uiteindelijk had ik zelf nog wel twee dingen gekocht. Of nou ja ik heb er een gekregen en de andere gekocht. Het gene wat ik heb gekocht was een T-shirt. En dit was echt een leuk T-shirt die heel rustig maar toch artistiek op viel en de stof was geweldig zacht. Ik ben er echt blij mee en draag het graag. Het andere was een metaal schilderij. Hoe leg je het beste uit? Ik heb geen idee maar denk aan een vlinder met donkere achtergrond en rare patronen erbij, bedenk dat dan in het groot op een metalen plaat die je kon ophangen. Ik heb dit prachtstuk van Elfried mogen hebben. Zij zou het dan met haar meenemen en dan als ze in Juni terugvliegt zou ze het dan meenemen. Ik ben daar dan ook onwijs blij mee en het kunstwerk gaat een mooi plekje op mijn kamer hebben. Uiteindelijk na de hele markt te hebben afgelopen was het tijd om naar het vliegtuig te gaan rijden. Ik had een geweldige tijd met Thomas maar aan elke reis komt ook een einde. Ik heb goed afscheid genomen met het wordt dat we elkaar zouden gaan zien als ze in juni terug naar Nederland komen, en als dat niet zo was gingen we elkaar zeker wel zien in de toekomst. We hebben samen met zijn drieën een foto in de kraam gemaakt. Maar de tijd tikte en het werd om dan toch echt te vertrekken. Dus na twee uur rijden kwamen bij het vliegveld aan om in te checken. Ik was te laat om vervroegt in te checken op de website en moest dus naar het vliegveld gaan om het daar normaal te gaan doen. Gelukkig hadden we nog wat tijd op de hand en konden we als een afscheid nog even samen lunchen. En de plek die Elfried die ze uitkoos was niet zomaar een plek het was Portillo’s. Dit was een Hotdog restaurant in het noorden van Amerika. Het is niet bekent in het zuiden behalve in de steden Los Angeles en Phoenix. Dus een uniek iets om te eten en het is, volgens Elfried, een van Thomas favoriete fastfood restaurants. Ik heb genoten van een lekkere grote hotdog en Elfried van een salade. Helaas kon Elfried de salade niet alleen opeten. En dit komt als een schok voor veel mensen thuis maar ik heb eigenlijk meegeholpen met het opeten van de salade en ik vond het toch nog best wel lekker. Ah goed misschien ga ik het wel vaker proberen. Ik denk dat het me best wel kan lukken om het meer te doen. Maar ja, ook aan deze lunch kwam een einde en we moesten dan echt wel vertrekken anders zou ik nooit mijn vliegtuig nooit halen. Ik heb afscheid genomen van Elfried. En ik heb snel mijn vliegtuig gepakt.

Dit was het einde van een geweldige week. En sorry als het einde een beetje afgeraffeld was maar er was niet zoveel meer te vertellen behalve dan de dingen die ik al een soort van eerder heb verteld. Maar deze week was geweldig en ik heb er enorm van genoten. Ik kan mijn tante en oom niet dankbaar genoeg zijn. Ik heb mensen ontmoet waar ik nog graag lang contact wil gaan houden. Ik dank Bill en zijn vrouw voor hun zorgen en cadeaus. We houden nog zeker contact via sms. Ik bedank iedereen en ik ga dit nooit meer vergeten. Bedankt voor het lezen en sorry als het een lange blog is maar ik wou dit heel graag vast leggen en dat is zeker gelukt. Ik ga nu aankomende blogs weer veder vertellen over mijn laatste 10 weken in de verenigde staten dus ik hoor nog graag van je. Tot de volgende blog.

Als je geïnteresseerd ben in de oorbellen die zijn gemaakt door mijn tante kan je naar www.UnusualEarrings.com gaan. En zoals je misschien in mijn blog hebt gelezen hebben ze een mooie earcuff aan mij gegeven waar ik heel blij mee ben. Dus dat betekent dat niet alleen vrouwen oorbellen wordt gemaakt maar ook mannelijke earcuffs. Dus er is genoeg keuze voor elke vrouw of man die geen gaatjes wilt of die gewoon iets anders wilt proberen. Je kan namelijk ook de oorbellen dragen als je een knopje in je gaatje hebt. Je kan veel doen met zulke oorbellen en zeker niet verkeerd. En internationaal versturen is ook mogelijk. Dus wees er snel bij en misschien kan jij ook iets leuk vinden

Geschreven door Tyas.amerika