Dubrovnik - Ravno; 57 km en 526 hms

Door de regen van gisteren is het vandaag een stuk koeler. Wel waait er nog een harde wind die wij tegen hebben wanneer wij via de haven Dubrovnik uitklimmen. De klim is steil, de weg is druk, het is even geen feest.

Na 15 km kunnen wij achteromkijkend nog één keer Dubrovnik zien liggen voordat wij de grens met Bosnië-Herzegovina oversteken.

Na Ivanicia fietsen wij zo'n 35 km over de Ćiro-spoorlijn door spookdorpen met veel huizen die in de oorlog zijn verwoest. Het gebied is verlaten, op drie auto's na komen wij dan ook niemand tegen. Toch gek om hier als toerist doorheen te fietsen en foto's te maken. De ruïnes worden overgenomen door de natuur maar gelukkig zien wij ook dat er aan herstel wordt gewerkt.

De Ćiro-spoorlijn tussen Dubrovnik en Mostar behoorde tot een smalspoornetwerk dat Adriatische havens verbond met het bergachtige binnenland. Aangelegd op bevel van de toenmalige heerser over het gebied, het Habsburgse Rijk. Op 15 juli 1901 reed de eerste trein, driekwart eeuw later werd de spoorlijn gesloten op last van Tito, de communistische dictator van voormalig Joegoslavië. De fietsroute is aangelegd met geld van de EU.

Het eerste deel van de route is heerlijk fietsen, het is vlak want een trein kan niet klimmen en het asfalt is redelijk. De omgeving is groen met grote rotsformaties. Wat overheerst is de stilte. Wij passeren verschillende vervallen stationnetjes. Ook de verroeste seinpalen en wissels behoren nu tot het fietsmeubilair. In Zavala drinken wij onze eerste koffie van vandaag in een gerestaureerd station.

Het tweede deel van de route is onverhard en bestaat vooral uit grof grind. Het is oppassen want je achterwiel slipt zo weg. Dit vraagt al je aandacht waardoor je minder om je heen kan kijken. Dan maar wat vaker stoppen.

Vlak voor Ravno moeten wij door een onverlichte tunnel van 350 m vol vleermuizen. Fietsen is onmogelijk. Met behulp van het licht van de telefoon lopen wij door tunnel. Af en toe lijkt het of je door een zandbak loopt. Een enorme penetrante ammoniaklucht maakt mij bijna onpasselijk. Opeens zie ik de vleermuizen langs mijn hoofd scheren, ik schrik en ren naar het einde van de tunnel. Ook dit hebben wij weer overleefd.

In Ravno is een oud station verbouwd tot hotel. Hier hebben wij een prima kamer.

Geschreven door Monique.op.reis