Senggigi - Gili Meno

26 km, ca. 500 hms

Het zijn de typische geluiden van dit land die mij wekken; geslof van de slippers, vegende tuinman, fluitende vogels, kraaiende hanen en natuurlijk het geluid van brommertjes. En wanneer je dan je neus buiten de deur steekt, ruik je smeulende vuurtjes. Het ontbijt wordt op onze eigen terras geserveerd.

Steile klimmen die nauwelijks te fietsen zijn worden afgewisseld met mooie vergezichten over de zee. Op deze manier is het nog een beetje te doen. Gelukkig waait er een stevige wind die voor de nodige verkoeling zorgt.

In Bangsal vertrekt de boot naar de Gili's. Ticketverkopers proberen ons de beste tickets aan te smeren. Maar het lukt ons om deze met een glimlach te trotseren en kopen tickets voor de public boat bij het officiële ticketbureau. Dan hebben wij nog 'porters' nodig om ons te helpen de bagage in de boot te krijgen. Wij moeten namelijk door het water om aan boord te komen. Porters storten zich op onze fietsen en iedereen heeft natuurlijk de beste prijs. Er wordt stevig onderhandeld maar wij houden de regie.

Na een woelige overtocht komen wij aan op Gili Meno. Nu valt er niets te onderhandelen met de porters want wij hebben geen keus en moeten het dubbele betalen.

Gili Meno is 5 km in omtrek en sinds de jaren 70 pas bewoond. Er is hier geen zoet water, maar sinds 2016 is er water van een ontziltingsinstallatie om mee te douchen en een wasje te draaien. Gemotoriseerd verkeer is hier niet toegestaan, alles gaat met paard en wagen of fiets. Een idyllisch eiland dus, maar wel een warmshower.

Wij ontmoeten Tamar Collins in de duikschool aan het strand waar wij met de boot zijn afgezet. Zij leidt ons snel rond in haar authentieke bamboohuis omdat zij nog moet werken. Haar vriezer staat vol Bintang en whisky waarvan wij mogen nemen wat wij willen.

Er logeren ook nog 2 Poolse fietsers, Katja en Martin, die al twee jaar onderweg zijn. Wij wisselen informatie uit.

Rond half 8, net op het moment dat wij met zijn allen willen gaan eten, vind er een aardbeving plaats. Marga,Tamar en Katja zijn op het terras. Ik sta in de deuropening en Martin is ergens achter in het huis. Het licht valt uit en het huis schud op zijn grondvesten. Ik moet mij stevig vasthouden, keukengerei vliegt in het rond en het betonnen tuinhek valt om.

Als het stopt rennen wij naar buiten de straat op waarin een enorme breuk is ontstaan. Wanneer wij daar naar kijken staan wij ineens met onze enkels in het water. De ontziltingsinstallatie is getroffen en het water stroomt in grote hoeveelheden over straat en neemt modder mee.

Het huis is een chaos en wij besluiten naar het hoger gelegen voetbalveld te gaan. Wij zijn daar het veiligst omdat daar geen gebouwen staan en de begroeiing laag. Onderweg daarna toe is de ravage enorm, alle mensen vluchten hun huis uit en zoeken een open plek. Stevige naschokken volgen. Vele mensen komen naar het voetbalveld en daar brengen wij de nacht door liggend op een kleedje. Je hoort de schokken grommend aankomen. Een tijd lang verkeren wij in grote onzekerheid over de Tsunami waarschuwing die is afgegeven. Na een uur wordt deze tot ieders opluchting weer ingetrokken. Niet lang daarna valt ook het internet uit waardoor wij van verder nieuws zijn verstoken. Echt slapen wordt het dus niet.

Geschreven door Monique.op.reis