Chengdu

De vlucht van Schiphol naar Chengdu verloopt vlot en wij landen precies volgens schema. Wij moeten de bagage zelf ophalen om opnieuw in te checken voor de binnenlandse vlucht naar Lhasa.

Voordat wij door de douane kunnen passeren wij de "Fingerprint self collection area"nu. Zodra het apparaat je paspoort heeft gescand krijg je de opdrachten in het Nederlands. "Plaats vier vingers van de linkerhand op het scherm. Houd de vingers tegen elkaar, beweeg ze niet." Dan volgt de rechterhand en de duimen. Dat klinkt simpel maar is het niet. Drie apparaten verder en de hulp van een beveiligingsdame ten spijt wordt ik doorgestuurd naar de douane controle. Daar lukt het dan uiteindelijk wel en het paspoort wordt gestempeld. De fiets komt van de bagageband rollen, keurig opgevangen door twee bagage dames.

In de aankomsthal ontmoeten wij Fritz onze begeleider en maken kennis met onze reisgenoten. Samen nemen wij de vlucht naar Lhasa welke pas 's avonds om 9 uur vertrekt. Acht uurtjes hangen op het vliegveld, het hoort er allemaal bij.

Om 5 uur gaan wij naar de gate in een ander gebouw. Een heel gedoe omdat de fietsdozen niet overdwars door de deuren passen en steeds van de kar moeten woden getild. Het incheken is één groot drama. Het doet ons denken aan wat de man van de bodyscan gisteren tegen ons zei "Niet meedenken maar luisteren". Dat vonden wij voor een Nederlander best een krasse uitdrukking. Maar hier in China weet je het direct. Deze regel geldt hier bij alles. Eigen initiatief wordt niet op prijs gesteld.

Het duurt eindeloos en het is voor ons niet duidelijk wat nu het probleem is. Het aantal fietsen, het formaat van de dozen, het gewicht wie zal het zeggen. Feit is dat steeds meer mensen zich ermee gaan bemoeien zonder resultaat. Tien minuten voor het boarden hebben wij een instapkaart maar zitten wij nog steeds bij de bali met de fietsen en de koffers.

Na topoverleg is de conclusie van de medewerker dat het te laat is om de fietsen nog in het vliegtuig te krijgen. Eerst drie uur discussiëren en dan doodleuk zeggen dat het te laat is. Morgenochtend zijn wij de eerste, om 6 uur kunnen wij en de fietsen mee. Voor de nacht wordt het First class cabine grand hotel geregeld waar wij met alle bagage naar toe worden gebracht. Weer wachten, busje komt zo.

Het regent dat het giet maar zo zien wij toch nog wat van Chengdu by night. Wanneer de bus met fietsen bij het hotel aankomt ontstaat na, een telefoontje, weer consternatie. De fietsen moeten terug naar het vliegveld. Fritz en een paar reisgenoten gaan het regelen.

Later horen wij dat nadat zij eerst op het vliegveld waren afgezet toen te horen kregen dat de fietsen als cargo mee moeten. Dus hup fietsen weer in een bus en naar de cargo. Daar gaan ze door een scanapparaat en de fietsen verdwijnen één voor één achter de zwarte flappen. Ze halen opgelucht adem. Net als zij willen vertrekken zien zij de fietsen weer terugkomen. Het wordt hilarisch. Twee dozen moeten open en er wordt gecontroleerd op met name batterijen in lampjes. Na het aftikken van de nodige Chinese renmimbi is de klus dan eindelijk geklaard.
In de tussentijd hebben wij na een miesoepje om 11 uur ons bed opgezocht.

Geschreven door Monique.op.reis