Senggigi - Kuta

83 km, 313 hms

Wij zijn zo moe dat wij om 20:00 u in bed liggen. Voordat wij gaan slapen checken wij eerst nog de omgeving op de meest veilige plek, voor het geval dat. En ik zet een tasje klaar met de meest belangrijke spullen om snel mee te kunnen nemen. Ik lig niet echt ontspannen in mijn bed, verschillende keren neem ik het vluchtsenario door en mijn gevoelssprieten staan op scherp. Toch val ik snel in slaap. Meerdere keren word ik wakker van de naschokken en op gegeven moment realiseer ik mij dat er licht van buiten komt. De elektriciteit doet het weer. Later die nacht kunnen wij het toilet ook weer doorspoelen.

Niet echt uitgerust beginnen wij een nieuwe dag. Het leven komt weer op gang. In de horeca en winkeltjes zijn mensen druk bezig om hun zaken weer op orde te krijgen. Een ontbijtje scoren wordt nog lastig. Uiteindelijk lukt het ons om bij een winkeltje instant noedels te kopen. De eigenaar kookt voor ons water. Het gesprek gaat al gauw over de aardbeving. Familie is veilig, foto's van het ingestorte huis worden getoond. Ook naar ons verhaal wordt met belangstelling geluisterd. Emoties worden niet verborgen. Ik voel mij allang geen toerist meer maar deelgenoot en zo worden wij ook benaderd.

Dan eindelijk op de fiets richting Lembar waar de boten naar Bali vertrekken. Naarmate wij meer zuidwaarts rijden wordt de verwoesting minder. Maar de hulpverleners rijden met loeiende sirenes nog steeds richting het noorden.

In Mataram zien wij een ingestorte moskee maar verder vind hier het normale leven plaats. Wij hebben het rampgebied achter ons gelaten. Dat geeft direct een bevrijdend gevoel, de druk van een constante dreiging is weg. Wij krijgen zelfs weer plezier in fietsen en kunnen weer genieten van de omgeving.

In Lembar zien wij van alle kanten mensen aankomen die Lombok willen verlaten. Het is onduidelijk wanneer er een boot vertrekt. Wij besluiten de boot te laten voor wat hij is en door te fietsen naar Kuta om daar wat tot rust te komen. Dan moeten er nog wel 50 km's worden gefietst.

De route voert ons door het gebied van de Sasaks, een oude moslim bevolkingsgroep. Het is een authentiek gebied met veel kleine dorpjes, groene sawa's en maisvelden. Hoeveel mais kan je eigenlijk vervoeren op een brommer? De ene brommer is nog hoger bepakt dan de andere, de bestuurder is nog amper zichtbaar. Bij de steenfabriekjes liggen stenen en dakpannen van klei te drogen in de zon. Net zoals de geoogste rijst en kruidnagels op kleden liggen langs de kant van de weg.

De maag begin te knorren maar geen Warung te vinden. Dan maar een winkeltje proberen. Wij vragen naar Nasi Makan en maken eetgebaren. De familie moet erg lachen en de grote zoon die Engels zou moeten spreken wordt erbij geroepen. Van hem begrijpen wij dat wij naar links moeten. Even later haalt hij ons in op de brommer om de weg te wijzen. Bij het eetstalletje krijgen wij een bord witte rijst met van alles en nog wat. Eén ingrediënt overheerst, de chilipeper! 🌶🌶🌶

Aangekomen in Kuta stortten wij neer op een modern terras. Met een energiesmoothie en uitstekende WiFi lijken wij ons te herpakken. Het contact met het thuisfront en vele pindat reacties doen ons erg goed.

Geschreven door Monique.op.reis