Gili Meno - Sengiggi

15 km, ca. 300 hms

Na een brakke nacht op het voetbalveld staan wij op wanneer het licht begint te worden. Wij lopen terug naar het huis om de schade op te nemen. Die is enorm, de hele zijkant is ontzet. In de keuken is het een chaos. Koelkast, magnetron, kabinet en gebroken glas, alles ligt op de grond. Wij proberen het een beetje te fatsoeneren maar je weet eigenlijk niet waar te beginnen.

Wij lopen met Tamar mee naar de duikschool en onderweg blijkt de schade aanzienlijk en alles is gesloten. Er is geen eten en drinken te krijgen. Alleen de supermarkt deelt fruit en ijsjes uit. Er is namelijk geen elektriciteit, geen water en geen netwerk.

Eenmaal bij aanlegplaats van de boten zien wij grote groepen mensen die het eiland willen verlaten. Zelfs de bewoners van het eiland willen vertrekken. Wanneer er een boot aanlegt begint iedereen te rennen om in die boot te komen. Complete chaos. Met de fiets heb je dus weinig kans want die moet er als eerste in en dat lukt dus niet. Uiteindelijk vertrekken wij met de laatste boot van het eiland omdat de resterende toeristen zo aardig zijn om ons voor te laten en een handje te helpen.

In Bangsal weet je niet wat je ziet. Mensen staan vertwijfeld naar hun ingestorte huizen te kijken. Naast de weg liggen grote rotsblokken maar de weg is op een enkele breuk na intact. Ik wordt er emotioneel van, het is zo triest. Sommige hebben niets meer, geen huis geen winkeltje. En wij fietsen er langs zonder iets te kunnen doen.

Het fietsen valt ons zwaar. Het is uitzonderlijk warm en hebben sinds gistermiddag niets meer gegeten en een nacht niet geslapen. Onderweg is alles kapot en alles gesloten. Na 15 km kunnen wij de steile klimmen niet meer aan.

Tijdens een stop om wat water te drinken vraagt iemand op een brommer of het wel gaat. Marga zegt dat het niet goed gaat en hij stopt meteen. Wij leggen uit wat ons is overkomen en graag een stuk op weg zouden willen worden geholpen middels een lift. Wanneer wij hem vragen hoe het gaat laat hij direct een foto zien van zijn ingestorte huis. Gelukkig is met zijn familie alles goed. In 'no time' heeft hij voor ons een lift geregeld. De fietsen gaan in een pick-up en wij in een luxe personenauto. In deze situatie is iedereen bereid om elkaar te helpen, zelfs twee maffe toeristen op een fiets.

In Senggigi worden wij afgezet en kunnen wij eindelijk iets te eten krijgen. Het blijkt een uitstekend Italiaanse restaurant waar verse pasta's worden gemaakt met de beperkte ingrediënten die er nu voorhanden zijn. Het restaurant draait op een eigen generator en wij mogen hier onze telefoons opladen. Ook mogen wij gebruik maken van de WiFi.

De cottage aan de overkant heeft nog kamers beschikbaar zonder water, licht en ontbijt. Wij kunnen er blijven wanneer wij dat niet erg vinden.

Geschreven door Monique.op.reis