Elbasan - Fushë-Krujë; 86,5 km en 943 hms

Na 5 km fietsen langs een drukke weg, draait het autoverkeer de snelweg op. Daar mogen wij niet fietsen. Wij nemen de oude weg naar Tirana en laten zo de drukte achter ons.

Wij beginnen aan een klim van 13 km over 660 hm. Dat lijkt misschien niet veel maar het begint direct pittig. Het duurt even voordat ik mijn ritme kan vinden. Maar als ik mijn ademhaling onder controle heb gaat het best lekker.

Onderweg wordt ik belaagd door twee blaffende honden. Ze zijn even afgeleid door een tegemoet komende auto maar dat is van korte duur. Als het grimmig begint te worden zie ik een herder, ik zwaai naar hem en hij komt aanrennen om de honden te verjagen. Hij gooit stenen en een fles, gelukkig druipen ze af.

Na alle haarspeldbochten stop ik bij een barretje in Petresh waar ik op Marga wacht. Het is tijd voor koffie. Wij lopen naar boven en op het terras draaien alle mannen hun hoofd naar ons om. Ik steek mij hand op en roep "Hallo". Grijzende gezichten.

Vandaag eens een vrouw achter de bar. Zij dicteert waar wij moeten gaan zitten en schuift zelf gezellig aan. Met behulp van de vertaalapp hebben wij zowaar een gesprekje. Het is leuk om op deze manier met elkaar in contact te komen.

Op de top, bij Gracen, is het tijd voor een tweede bakkie. En wij eten een pilaf, een soort risotto. Het smaakt ons goed. Na een lange klim volgt een lange afdaling tot wij bij de snelweg uitkomen. Onze alternatieve route gaat door de rijke voorsteden van Tirana met grote omheinde villa's met prikkeldraad, camera's en bewakers.

Ik ga kapot op de verschrikkelijke steile klimmetjes. En dan nog die drempels waarvoor je moet afremmen in de afdaling. Hierdoor heb je geen snelheid meer voor de komende klim. Eén drempel zie ik te laat, mijn tas wordt van de bagagedrager gelanceerd. Gelukkig niets stuk.

Via een park, met een echt fietspad, fietsen wij naar het centrale plein van Tirana. Wanneer wij Tirana verlaten zien wij een andere kant. Niet iedereen heeft het hier goed.

In Laknas stoppen wij voor de lunch waar wij enthousiast worden ontvangen door de 14-jarige zoon des huizes. Hij komt naar buiten rennen om ons welkom te heten. Het is duidelijk, hij wil heel graag zijn Engels oefenen. Ook nu komt de vertaalapp goed van pas, hij komt steeds weer met andere vragen.

Na de luch fietsen wij de laatste 30 km door kleine gehuchtjes waar wij kennis maken met het Albanese plattelandsleven. Het wegdek is echter abominabel, veel asfalt zit er niet meer op. Toch is het genieten.

In Fushë-Krujë hebben wij een appartement geboekt. Daar aangekomen blijkt deze twee verdiepingen hoog te liggen. Maar de 12-jarige kleinzoon helpt ons alles naar boven te sjouwen. Fooi verdient. Die wordt vast gebruikt voor een nieuw tatoe. Hij laat ons trots de kalasjnikov op zijn onderarm zien en de net geplaatste kroon op zijn hand.

Tot slot zoeken wij het beeld van George W. Bush. Hij is hier in 2007 geweest als eertse president van de USA. Het plein, het hotel, de bar, de bakker en nog veel meer zijn naar hem vernoemd.

Geschreven door Monique.op.reis