Kathmandu - Abu Dhabi

Vanmiddag vliegen wij via Abu Dhabi terug naar Amsterdam. Bij ons koffietentje drinken wij een cappuccino en kijken terug op onze reis. Zoveel beleefd in zo'n relatief korte tijd. Het lijkt alweer eeuwen geleden dat wij in Lasha rondliepen.

Lasha met zijn vele prosternerende pelgrims. Dat had ik nog nooit gezien en ik begrijp werkelijk niet wie dit ooit heeft bedacht. Een soort boetedoening waarmee je hoopt op een beter volgend leven. Het wordt hier beoefend door jong en oud. De eerste kennismaking met de aardige Tibetanen en het bezoek aan het indrukwekkende Potala paleis zullen mij bijblijven.

Leven in Tibet is hard en basaal. De levensstandaard is laag. Wonen, werken en leven op de grote hoogte, de harde wind en het koude klimaat eisen zijn tol. Al op jongen leeftijd zien Tibetanen er met hun verweerde koppen oud uit. Maar het is een pracht land met zijn desolate landschappen en altíjd zicht op een van de Himalaya reuzen.

Een bijzondere factor deze reis was het fietsen op hoogte. Nooit eerder ben ik boven de 5000 m geweest. Ik had van te voren geen idee wat dat met je doet. Eerst een aantal dagen acclimatiseren in Lhasa. Alles wat je doet moet in een lage versnelling. In één keer een trap oplopen is er niet bij, steeds moet je stoppen om op adem te komen. Je voelt je een bejaarde. De eerste keer op de fiets met 5 km klimmen voelde aan als de beklimming van de Mt. Ventoux. Vaak stoppen om de ademhaling te controleren. Maar het is gelukt, iedere dag een beetje beter met af en toe een dip. Maar dan kon ik gelukkig gebruik maken van de volgauto. Uiteindelijk is het gelukt de hoogste pas van onze reis, 5236 m, te beklimmen. Fantastische ervaring.

Mt. Everest een hoogtepunt van de reis. Heel lang maakt deze berg deel uit van onze reis. Eerst in de aanloop daar naar toe. Dagen zien wij hem al in de verte liggen en wij komen steeds dichterbij. Dan de dag van de beklimming naar het Base Camp om er vervolgens weer langzaam afscheid van te nemen. Zowel de zonsondergang als de zonsopgang in het Base Camp zijn onvergetelijk. Er gaat een ongelofelijke aantrekkingskracht uit van deze majestueuze berg.

Zodra je de grens met Nepal over bent kom je in een andere wereld. De tegenstelling kan niet groter zijn. De wegen zijn verschrikkelijk slecht, het is veel warmer met een hoge vochtigheid, 80 % van de bevolking is Hindu en het is er veel drukker. De bevolkingsdichtheid is hoog. Nooit ben je alleen.

Het busje is ruim op tijd om ons op te halen. Wij zijn nog maar net vertrokken of de lucht wordt zwart en een bui barst los. De straten lopen al snel onder. Zoveel nattigheid is niet goed voor onze fietsdozen. Maar gelukkig is het weer droog tegen de tijd dat onze chauffeur de ingang van het internationale vliegveld heeft gevonden. De security check stelt niet veel voor al is het altijd gedoe om de fietsdoos door de scanner te krijgen. Alle bagage mag mee als handbagage zodat wij niets hoeven bij te betalen. Soepeltjes. En dan is de tijd van wachten en lang zitten aangebroken.

Geschreven door Monique.op.reis